Τι συμβαίνει, άραγε, γύρω μας;

Από τον Censor

Οι εξελίξεις από τις αρχές Φλεβάρη μέχρι και σήμερα είναι σαρωτικές. 

Χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια και οξύνοια για να γίνουν κατανοητές οι εξελίξεις, και κυρίως

 συναισθηματική απόσταση. Συναισθηματική αποστασιοποίηση, ώστε να μη χαθεί το αναγκαίο

 κριτικό πνεύμα και στάση. Η ύπαρξη μιας κυβέρνησης με κορμό την κομμουνιστογενή 

Αριστερά δημιουργεί εύλογη και απολύτως κατανοητή ευφορία στην παλαιότερη στελέχωση 

της Αριστεράς: «Οι αγώνες τώρα δικαιώνονται». Από την άλλη πλευρά, η ύπαρξη πια ενός 

ευρέος κοινωνικού φάσματος που υπάρχει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και το οποίο είτε

 δεν ψηφίζει καν είτε ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ με πολύ χαμηλές προσδοκίες, ωθεί στην αποδοχή 

και του πιο ελάχιστου συμβιβασμού, που θα αφήνει, όμως, περιθώρια για μια 

«διχτυού ασφαλείας».

Η ύπαρ­ξη αυτής της με­γά­λης πί­ε­σης από το πιο κάτω και ιδίως το πιο «απο­κλει­σμέ­νο»

 τμήμα των λαϊ­κών στρω­μά­των μπο­ρεί να έχει μια διπλή δια­λε­κτι­κή: από την μια πλευ­ρά

, μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει μια εκρη­κτι­κή κα­τά­στα­ση, αν δεν ικα­νο­ποι­η­θεί ούτε καν το δίχτυ

 κοι­νω­νι­κής ασφα­λεί­ας - και αυτό είναι μια «σκλη­ρή» ώθηση προς την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ 

για να πάρει έστω και μι­κρές πα­ρα­χω­ρή­σεις από την Μέρ­κελ και την ηγε­σία της Ευ­ρω­ζώ­νης.

 Από την άλλη πλευ­ρά, η λο­γι­κή αυτών των στρω­μά­των μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει και ένα 

δίχτυ πο­λι­τι­κής ασφα­λεί­ας και στέ­ρε­ης κοι­νω­νι­κής  αντι­προ­σώ­πευ­σης γύρω από την 

κυ­βέρ­νη­ση για ένα πρώτο διά­στη­μα - με τη δια­φο­ρά ότι αυτή η τα­ξι­κή στρω­μά­τω­ση, 

φο­βού­με­νη ότι μια ρήξη μπο­ρεί να δια­κυ­βεύ­σει τις μι­κρές πα­ρα­χω­ρή­σεις προς αυτήν

 και να οδη­γή­σει στην «τρο­μα­κτι­κή χρε­ο­κο­πία», μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει και πολύ 

αντι­δρα­στι­κά κατά της τάσης κλι­μά­κω­σης της σύ­γκρου­σης με την έν­νοια ότι το μεί­ζον

 θα κα­τα­στρέ­ψει το έλασ­σον, ιδίως στην πε­ρί­πτω­ση της εξό­δου από το ευρώ. Μια

 τέ­τοιου τύπου στή­ρι­ξη θα μπο­ρού­σε να αντι­στοι­χη­θεί σε λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κα δε­δο­μέ­να

 και κυ­ρί­ως όχι υπό την εκ­δο­χή της Βε­νε­ζου­έ­λας αλλά υπό την εκ­δο­χή της Βρα­ζι­λί­ας 

του Λούλα και της Ρού­σεφ. Ένα τέ­τοιο μο­ντέ­λο συν­δέ­ει το κρά­τος και τμή­μα­τα

 του κε­φα­λαί­ου -και μά­λι­στα ίσως τα πιο δυ­να­μι­κά- με τα πιο πλη­βειο­ποι­η­μέ­να 

λαϊ­κά-ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα  και με τα ισχυ­ρά τμή­μα­τα των με­σαί­ων στρω­μά­των.

 Θε­ω­ρη­τι­κά, αλλά πολύ θε­ω­ρη­τι­κά, υπάρ­χει ακόμη  και το εν­δε­χό­με­νο μιας

 συ­νο­λι­κό­τε­ρης σύ­γκρου­σης με την Ε.Ε. με απρό­βλε­πτες δια­στά­σεις, με την εφαρ­μο­γή 

ενός φι­λερ­γα­τι­κού με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος, μη εξα­ντλού­με­νου στην 

αν­θρω­πι­στι­κή κρίση. Αυτή η εκ­δο­χή θα οδη­γού­σε, όντως, σε αλ­λα­γή κοι­νω­νι­κού

 και πο­λι­τι­κού πα­ρα­δείγ­μα­τος. Ας γί­νου­με, όμως, πιο ει­δι­κοί στις δια­πι­στώ­σεις μας.

1)Η δια­πά­λη εντός του μι­σθω­τού και άνερ­γου κοι­νω­νι­κού στρα­το­πέ­δου

Η με­γά­λη στρο­φή προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το 2012 και ιδίως κατά τις τε­λευ­ταί­ες 
εκλο­γές και κυ­ρί­ως στα λαϊκά στρώ­μα­τα και στις λαϊ­κές-ερ­γα­τι­κές-μι­κρο­α­στι­κές 
πε­ριο­χές της Αθή­νας και των με­γά­λων πό­λε­ων συμ­βαί­νει πα­ράλ­λη­λα προς μια
 πε­ρί­ο­δο με­γά­λης κι­νη­μα­τι­κής κάμ­ψης και υπο­χώ­ρη­σης και ύφε­σης του κοι­νω­νι­κού 
ρι­ζο­σπα­στι­σμού. 



Από το 2012 ως το 2015 οι μη­χα­νι­σμοί του «κρά­τους έκτα­κτης 
ανά­γκης» και των κα­πι­τα­λι­στών κα­τέ­στη­σαν σαφές ότι καμία διεκ­δί­κη­ση δεν μπο­ρεί
 να νι­κή­σει και ότι το κρά­τος θα είναι όλο και πιο στε­γα­νό και πιο κα­τα­σταλ­τι­κό 
απέ­να­ντι στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες (Σκου­ριές, κα­θα­ρί­στριες , απο­λυ­μέ­νοι του
 Δη­μο­σί­ου, νε­ο­λαία κλπ). Ήταν λοι­πόν λο­γι­κό οι εκλο­γές να θε­ω­ρη­θούν
 από τον λαϊκό και τον ερ­γα­τι­κό κόσμο ως η μόνη πο­λι­τι­κή διέ­ξο­δος, πράγ­μα
 που πο­λι­τι­κο­ποί­η­σε και πό­λω­σε έντο­να τα δύο δια­φο­ρε­τι­κά στρα­τό­πε­δα. 
Όμως, η λαϊ­κή- ερ­γα­τι­κή στάση, όπως εκ­φρά­σθη­κε κοι­νο­βου­λευ­τι­κά και όπως 
είναι πρα­κτι­κά, δεν είναι μια και μο­να­δι­κή. Αυτή η δι­χο­στα­σία εκ­φρά­ζε­ται και 
στην αυ­θόρ­μη­τη κα­τά­στα­ση της τάξης και στην πο­λι­τι­κή της έκ­φρα­ση μέσα 
στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Κατά τη γνώμη μας, υπάρ­χουν τρεις δια­φο­ρε­τι­κές τα­ξι­κές τά­σεις και στά­σεις, 
οι οποί­ες άλ­λο­τε συμ­μα­χούν και άλ­λο­τε απο­κλί­νουν με­τα­ξύ τους:

Η πρώτη είναι η τάση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Δη­μό­σιο και στο κρά­τος με την
 ευ­ρύ­τε­ρη έν­νοια: αυτοί οι ερ­γα­ζό­με­νοι, οι οποί­οι έχουν και ένα υψηλό πο­σο­στό
 συν­δι­κα­λι­στι­κής ορ­γά­νω­σης και εμπει­ρί­ας, επι­ζη­τούν το στα­μά­τη­μα των
 «με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων», με την κα­θε­στω­τι­κή έν­νοια του όρου. Να μην απο­λυ­θούν, 
να επι­στρέ­ψουν όσοι απο­λύ­θη­καν, να μην πε­ρι­κο­πούν πε­ραι­τέ­ρω οι απο­δο­χές τους
, να δια­σφα­λι­στούν οι συ­ντά­ξεις τους. Το ότι οι απο­δο­χές τους είναι βα­σι­κά ανώ­τε­ρες
 από τον ιδιω­τι­κό τομέα και το ότι μάλ­λον δια­τη­ρούν μια εύ­πλα­στη και ευά­λω­τη πια 
μο­νι­μό­τη­τα και, άρα, έχουν μι­κρό­τε­ρο ρίσκο, τους κα­θι­στά ασφα­λέ­στε­ρους, στο βαθμό
 που θα στα­μα­τή­σει η δια­δι­κα­σία των δια­θε­σι­μο­τή­των-απο­λύ­σε­ων, αλλά και αντι­κεί­με­νο
 φθό­νου από τους ερ­γα­ζό­με­νους στον ιδιω­τι­κό τομέα. Αυτό, λοι­πόν, το τμήμα μπο­ρεί
 να είναι ευ­ε­πί­φο­ρο στο να υπάρ­ξουν αλ­λα­γές και πέρα από το «δίχτυ ασφα­λεί­ας». 
Όμως, αξί­ζει να εξη­γη­θεί ποιες θα είναι οι πε­ρί­φη­μες «προ­ο­δευ­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» 
της νέας κυ­βέρ­νη­σης στο Δη­μό­σιο – θα είναι όντως αντι­φι­λε­λεύ­θε­ρες; Και τι σύν­δε­ση
 μπο­ρεί να έχει αυτό με τον ΟΟΣΑ και τις λο­γι­κές του Doing Business, με τους 
θα­τσε­ρι­κούς τε­χνο­κρά­τες; Θα υπάρ­ξει στο όνομα της  «πραγ­μα­τι­κής αξιο­λό­γη­σης»
 μια «κα­τη­γο­ριο­ποί­η­ση» αυτού του τμή­μα­τος και ποια θα είναι αυτή;

Η δεύ­τε­ρη είναι εκεί­νη η τάση των ερ­γα­ζο­μέ­νων/μι­σθω­τών στον ιδιω­τι­κό τομέα,
 η οποία βα­σι­κά δια­τη­ρεί ακόμη τη δου­λειά της και ένα βα­σι­κό αν και πολύ 
συρ­ρι­κνω­μέ­νο ει­σό­δη­μα - με όλες τις δια­φο­ρές και τις ιε­ραρ­χή­σεις που υπάρ­χουν.
 Αυτή η τάση μπο­ρεί να θε­ω­ρεί εαυ­τήν ευ­τυ­χή που δεν προ­ω­θού­νται πια οι 
ομα­δι­κές απο­λύ­σεις και που μπο­ρεί να προ­σβλέ­πει πι­θα­νόν στην ανά­κτη­ση μέ­ρους
 των συρ­ρι­κνω­μέ­νων απο­δο­χών και των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων. Αυτή η τάση 
γλυ­τώ­νει τα χει­ρό­τε­ρα, και αυτό λει­τουρ­γεί υπέρ της κυ­βερ­νη­τι­κής υπο­στή­ρι­ξης.
 Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, όμως, υφί­στα­ται κίν­δυ­νος μα­ταί­ω­σης των πιο «τα­ξι­κών» 
προσ­δο­κιών του πα­κέ­του της ΔΕΘ: τα 751 ευρώ, το αφο­ρο­λό­γη­το των 12.000 ευρώ,
 η 13η σύ­ντα­ξη για τους χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χους πάει πε­ρί­που 10 μήνες ως έναν χρόνο
 μετά για να εφαρ­μο­σθεί και μά­λι­στα υπό τη δα­μό­κλειο σπάθη της δια­πραγ­μά­τευ­σης
 με το ιε­ρα­τείο της Μέρ­κελ και της Ε.Ε. Ο κίν­δυ­νος των μα­ταιω­μέ­νων προσ­δο­κιών, 
και μά­λι­στα προσ­δο­κιών που έχουν συλ­λο­γι­κό-τα­ξι­κό και όχι ατο­μι­κο­ποι­η­τι­κό 
χα­ρα­κτή­ρα (όπως η πε­ρί­θαλ­ψη των «φτω­χών»), μπο­ρεί, λοι­πόν, στην πο­ρεία να 
συ­γκρου­σθεί και να αντι­πα­ρα­τε­θεί στο βα­σι­κό αμυ­ντι­κό αντα­να­κλα­στι­κό 
να αρ­κε­στού­με στη μη απώ­λεια και να μη διεκ­δι­κή­σου­με την ερ­γα­τι­κή και 
τα­ξι­κή ανα­δια­νο­μή.

Η τρίτη είναι η πιο «πλη­βειο­ποι­η­μέ­νη» και χτυ­πη­μέ­νη από το κε­φά­λαιο τάση
 της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας και της ανερ­γί­ας. Μι­λά­με για τους μα­κρο­χρό­νια
 άνερ­γους, κα­τα­γε­γραμ­μέ­νους ή μη, τους επι­σφα­λείς ερ­γα­ζό­με­νους, 
την άνερ­γη και πε­ρι­στα­σια­κά ερ­γα­ζό­με­νη νε­ο­λαία των 200 και 300 ευρώ.
 Αυτό το κομ­μά­τι δεν έχει ασφα­λή ση­μεία κοι­νω­νι­κής ανα­φο­ράς. Ούτε είναι
 από­λυ­τα υπο­ταγ­μέ­νο ούτε είναι και ενερ­γό κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά - 
ας αφή­σου­με κατά μέρος τις ιδε­ο­λη­ψί­ες ότι αυτό θα λει­τουρ­γή­σει με βάση 
την «άρ­νη­ση της ερ­γα­σί­ας». Το κομ­μά­τι αυτό μπο­ρεί να  απο­δώ­σει για 
το μα­ζι­κό κί­νη­μα και την ανα­τρε­πτι­κή προ­ο­πτι­κή τα κα­λύ­τε­ρα απο­τε­λέ­σμα­τα 
-αν η εκ­δο­χή του «δι­χτυού ασφα­λεί­ας» απο­τύ­χει και αυτή ή εκ­φυ­λι­σθεί σε 
προ­γράμ­μα­τα υπε­ρεκ­με­τάλ­λευ­σης των φτω­χών- έως και τα χει­ρό­τε­ρα 
αν το «δίχτυ ασφα­λεί­ας» γίνει βρό­χος μνη­μο­νια­κής υπο­τα­γής και στη συ­νέ­χεια
 οδη­γή­σει και σε αντι­δρα­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα κα­τα­κερ­μα­τι­σμούς και αντι­δρά­σεις
 εντός του κομ­μα­τιού.  

2)Τά­σεις και απο­κλί­σεις στα με­σαία στρώ­μα­τα

Τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα έχουν και αυτά δια­φο­ρο­ποι­η­θεί έντο­να στο
 εσω­τε­ρι­κό τους. Ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα τόσο των πα­ρα­δο­σια­κών μι­κρο­α­στι­κών
 στρω­μά­των (επαγ­γελ­μα­τί­ες, μι­κρέ­μπο­ροι, βιο­τέ­χνες) όσο και των νέων 
(ανώ­τε­ροι υπάλ­λη­λοι, επι­στη­μο­νι­κά επαγ­γέλ­μα­τα, με­σαία κρα­τι­κή γρα­φειο­κρα­τία)
 έχει γνω­ρί­σει μια απί­στευ­τη υπο­βάθ­μι­ση και κοι­νω­νι­κή τρώση και έχει οδη­γη­θεί 
σε μα­ζι­κά κλει­σί­μα­τα επι­χει­ρή­σε­ων, σε έλ­λει­ψη επαγ­γελ­μα­τι­κής ύλης, σε κοι­νω­νι­κή
 υπο­βάθ­μι­ση και στον πιο έντο­νο κοι­νω­νι­κό απο­κλει­σμό και πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση. 
Χι­λιά­δες άν­θρω­ποι έκλει­σαν τα βι­βλία τους στην Εφο­ρία και εγκα­τέ­λει­ψαν τα 
επαγ­γέλ­μα­τά τους. Η φο­ρο­λο­γι­κή και ασφα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή καθώς και η δια­κύ­βευ­ση
 της πρώ­της κα­τοι­κί­ας έχει οδη­γή­σει αυτό το τμήμα σε από­γνω­ση. Η επαγ­γελ­λό­με­νη
 προ­στα­σία της ιδιο­κτη­σί­ας (κα­τάρ­γη­ση ΕΝΦΙΑ) και η υπό­σχε­ση μιας πιο ήπιας φο­ρο­λο­γι­κή
ς και ασφα­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής υπήρ­ξαν κρί­σι­μα στοι­χεία για τη συμ­μα­χία αυτών 
των μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των με τα πα­ρα­πά­νω τμή­μα­τα της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας
 υπό την αι­γί­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πι­θα­νόν, ένα τμήμα αυτών των στρω­μά­των να στη­ρί­ζε
ι και σχη­μα­τι­σμούς όπως το ΚΚΕ ή οι ΑΝΕΛ ή ακόμη και η Χρυσή Αυγή. Η προ­ο­πτι­κή 
αυτού του τμή­μα­τος είναι, παρά την πι­θα­νό­τη­τα μιας ήπιας φο­ρο­λο­γι­κής ελά­φρυν­σης, 
μάλ­λον ζο­φε­ρή -αν πα­ρα­δε­χθεί κα­νείς ότι η κυ­βέρ­νη­ση δεν θα αμ­φι­σβη­τή­σει το
 ευ­ρω­ε­νω­σια­κό δη­μο­σιο­νο­μι­κό πλαί­σιο, και δεν θα το αμ­φι­σβη­τή­σει- και, άρα, η 
πι­θα­νό­τη­τα ανά­καμ­ψης θα είναι εξαι­ρε­τι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­νη. Αλ­λιώς θα έχουν
 τα πράγ­μα­τα στην πε­ρί­πτω­ση μιας έστω κεϊν­σια­νής (και,άρα, εκτός του 
ευ­ρω­ε­νω­σια­κού πλαι­σί­ου) δια­δι­κα­σί­ας πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης.

Ταυ­τό­χρο­να, αυτά τα στρώ­μα­τα αντι­πα­ρα­τί­θε­νται πολύ κα­θα­ρά προς τα
 ανώ­τε­ρα με­σαία στρώ­μα­τα που είδαν τον εαυτό τους να ανα­βαθ­μί­ζε­ται κατά
 τη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο. Είναι απο­λύ­τως βέ­βαιο ότι ανα­πτύ­χθη­κε γύρω από το 
ευ­έ­λι­κτο κρά­τος-επι­τε­λείο της μνη­μο­νια­κής πε­ριό­δου α) ένα τμήμα φι­λε­λεύ­θε­ρης 
οι­κο­νο­μι­κά και υψη­λό­μι­σθης κρα­τι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας, η οποία στή­ρι­ξε τις κρα­τι­κές
 πο­λι­τι­κές με πάθος και ανή­κει σε μια πο­λι­τι­κή γέ­φυ­ρα που ξε­κι­νά από τον Ση­μί­τη 
και φτά­νει στο Πο­τά­μι, β) ένα τμήμα δι­κη­γό­ρων, για­τρών, στε­λε­χών ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων,
 τρα­πε­ζών και χρη­μα­τι­στη­ρια­κών εται­ρειών, μι­κρο­με­σαί­ων καλά δι­κτυω­μέ­νων
 επι­χει­ρη­μα­τιών, που είδαν την κρίση ως ευ­και­ρία και πλού­τι­σαν ή έστω
 στα­θε­ρο­ποι­ή­θη­καν σε πολύ υψηλά επί­πε­δα. Πρό­κει­ται για  στε­λέ­χη «απο­ε­δα­φι­κο­ποι­η­μέ­να»
, που τα­ξι­δεύ­ουν διαρ­κώς, με έντο­νη πο­λι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη της Ε.Ε. και του ευ­ρω­παϊ­κού 
ιδε­ώ­δους, δη­λα­δή της διε­θνο­ποι­η­μέ­νης οι­κο­νο­μί­ας που βοηθά την τσέπη τους και
 που τους ωθεί να λει­τουρ­γούν ως «εθνι­κοί» μι­σθο­φό­ροι των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών
 και με λα­τρεία προς τη γρα­φειο­κρα­τία των Βρυ­ξελ­λών. Για τα στρώ­μα­τα αυτά κάθε
 επι­φύ­λα­ξη προς τη δομή του ευρώ και της Ε.Ε. λο­γί­ζε­ται ως απα­ρά­δε­κτος 
«ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμός» και «εθνι­κο­α­πο­μο­νω­τι­σμός».  Παρά την πίεση του ΕΝΦΙΑ 
σε αυτά τα στρώ­μα­τα, είναι φα­νε­ρό ότι πια νιώ­θουν με­γα­λύ­τε­ρη οι­κο­νο­μι­κή ασφά­λεια
 και ότι έχουν ανε­βά­σει και την κα­τα­να­λω­τι­κή τους πρα­κτι­κή. Αν το κρά­τος δεν 
στρα­φεί διά της φο­ρο­λο­γι­κής πο­λι­τι­κής και ενα­ντί­ον τους (και κυ­ρί­ως κατά του κε­φα­λαί­ου)
 και επι­λέ­ξει να «ξε­ζου­μί­σει» τους ήδη στυμ­μέ­νους, πι­θα­νόν αυτά τα στρώ­μα­τα
 μαζί με τους «πολύ φτω­χούς» (το γράφω κάπως πε­ρι­γρα­φι­κά και όχι με
 θε­ω­ρη­τι­κή αυ­στη­ρό­τη­τα) μπο­ρούν  να απο­τε­λέ­σουν ισχυ­ρή τά­ξη-στή­ριγ­μα 
του νέου συ­να­σπι­σμού εξου­σί­ας. Αλλά και ση­μείο κοι­νω­νι­κής συ­νά­ντη­σης 
ανά­με­σα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αν δεν προ­χω­ρή­σει σε επι­λο­γές ρήξης, και στο χώρο
 ΠΑ­ΣΟΚ-Πο­τά­μι.

Κρί­σι­μο είναι και το ζή­τη­μα αν η τόσο με­γά­λη έμ­φα­ση της νέας κυ­βέρ­νη­σης 
στη φο­ρο­λο­γι­κή πο­λι­τι­κή θα στρα­φεί και κατά αυτών των πιο προ­νο­μιού­χων
 στρω­μά­των και της υπε­ρα­ξί­ας που έχουν συσ­σω­ρεύ­σει ή, αντί­θε­τα, θα
 κι­νη­θεί προς την όλο και πιο «επι­στη­μο­νι­κή κα­τα­γρα­φή» των συ­νή­θων
 υπο­ζυ­γί­ων, ώστε να ελέγ­ξει απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα την πο­ρεία της κοι­νω­νι­κής τους πα­ρακ­μής.

3)Συ­γκρού­σεις και κοι­νό­τη­τες συμ­φε­ρό­ντων εντός της αστι­κής τάξης

Δεν δια­θέ­του­με όλα τα στοι­χεία στα χέρια μας, αλλά δια­βλέ­που­με μια τάση
 «προ­ο­δευ­τι­κής» δια­φο­ρο­ποί­η­σης και στο εσω­τε­ρι­κό της ελ­λη­νι­κής αστι­κής
 τάξης μετά τη νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δια­μορ­φώ­νε­ται μέσα από το ενιαίο μνη­μο­νια­κό
 μπλοκ της αστι­κής τάξης της πε­ριό­δου 2010-2015, όπου όλη η αστι­κή τάξη
 ωφε­λή­θη­κε στο πεδίο της από­σπα­σης υπε­ρα­ξί­ας, υπήρ­ξαν όμως και απα­ξιώ­σεις
 των λι­γό­τε­ρο πα­ρα­γω­γι­κών και αντα­γω­νι­στι­κών επι­μέ­ρους κε­φα­λαί­ων, μια τάση
 η οποία θα ήθελε εν­δε­χο­μέ­νως μια πιο ήπια και κοι­νω­νι­κά συ­ναι­νε­τι­κή δια­χεί­ρι­ση,
 πά­ντο­τε στο πλαί­σιο του βα­σι­κού νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου πα­ρα­δείγ­μα­τος. Οι
 το­πο­θε­τή­σεις της κ. Αγ­γε­λο­πού­λου το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα είναι πολύ
 χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές για αυτήν την τάση. Βε­βαί­ως, και με δε­δο­μέ­νη την προ­ϋ­πάρ­ξα­σα
 ρι­ζο­σπα­στι­κό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αυτή η τάση υπάρ­χει δυ­νά­μει και όχι ολο­κλη­ρω­μέ­νη
 και θα ανα­συ­ντα­χθεί ορι­στι­κά με βάση το απο­τέ­λε­σμα της δια­πραγ­μά­τευ­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ
 - ηγε­σί­ας της Ευ­ρω­ζώ­νης - βλέ­που­με ποιος επέ­ζη­σε και σε αυτόν τεί­νου­με το χέρι... 
Πι­θα­νό­τα­τα, αυτή η τάση μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει και γέ­φυ­ρες με τα πιο 
φι­λο­α­με­ρι­κα­νι­κά τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης, τα οποία φλερ­τά­ρουν του­λά­χι­στον 
με τους ΑΝΕΛΛ και τον κ. Καμ­μέ­νο, αλλά, εν­δε­χο­μέ­νως, βρί­σκουν κοινά ση­μεία 
και με τους νέους εξω­τε­ρι­κούς προ­σα­να­το­λι­σμούς της νέας κυ­βέρ­νη­σης.

Παρ’ όλα αυτά, ο πυ­ρή­νας της αστι­κής τάξης στην Ελ­λά­δα θα ήθελε να συρ­ρι­κνω­θεί
 όσο το δυ­να­τό πε­ρισ­σό­τε­ρο η εφαρ­μο­γή της ΔΕΘ και να πε­ριο­ρι­στεί η πρα­κτέα
 πο­λι­τι­κή στο πεδίο της κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Σε αυτήν την προ­σπά­θειά τους
, τόσο τα «φι­λο­γερ­μα­νι­κά» όσο και τα «φι­λο­α­με­ρι­κα­νι­κά» τμή­μα­τα του κε­φα­λαί­ου 
θα έχουν ανοι­χτά και τα δύο χαρ­τιά: και αυτό της μνη­μο­νια­κής αντι­πο­λί­τευ­σης διά
 των Σα­μα­ρά -Βε­νι­ζέ­λου - Θε­ο­δω­ρά­κη αλλά και εκεί­νο του με­τριο­πα­θούς 
ενα­γκα­λι­σμού του «υγιούς» πυ­ρή­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Παρά τις αντι­θέ­σεις τους, τα
 τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης στην Ελ­λά­δα έχουν μια κοινή στρα­τη­γι­κή: τη δια­τή­ρη­ση
 της υψη­λής τους κερ­δο­φο­ρί­ας με κα­θό­λου ή με μι­κρές πα­ρα­χω­ρή­σεις και την απο­τρο­πή
 της μα­ζι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης και ορ­γά­νω­σης των υπο­τε­λών τά­ξε­ων - σε αυτά θα είναι 
όλοι στα­θε­ρά στο ίδιο χα­ρά­κω­μα.

4)Η ση­μειο­λο­γία γύρω από την έν­νοια των «μνη­μο­νί­ων» ως πεδίο τα­ξι­κής πάλης

Η αντι­πα­ρά­θε­ση για την πο­λι­τι­κή που πρέ­πει να ασκη­θεί από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει ως 
κε­ντρι­κό ση­μείο την έν­νοια των «μνη­μο­νί­ων», έν­νοια που έχει τα­λαι­πω­ρη­θεί πολύ 
ήδη από το 2012, όταν ο Σα­μα­ράς και ο Κου­βέ­λης ξε­κί­νη­σαν να «απα­γκι­στρώ­νουν»
 την Ελ­λά­δα από τα Μνη­μό­νια. Ας ξε­κι­νή­σου­με με με­ρι­κές βα­σι­κές πα­ρα­δο­χές που
 θα μπο­ρού­σαν να βρί­σκουν σύμ­φω­νους τους πά­ντες αν δεν υπήρ­χαν 
αντα­γω­νι­στι­κές τα­ξι­κές αντι­θέ­σεις στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη:

Τα Μνη­μό­νια (δεν υπάρ­χει Το Μνη­μό­νιο, αφού έχουν υπο­γρα­φεί πε­ρισ­σό­τε­ρα 
από ένα) είναι συμ­φω­νί­ες πάνω σε προ­γράμ­μα­τα χρη­μα­το­δό­τη­σης της χώρας
 από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ καθώς και τα ίδια τα προ­γράμ­μα­τα χρη­μα­το­δό­τη­σης.
 Έχουν υπάρ­ξει ήδη δύο βα­σι­κά και μπο­ρεί να υπάρ­ξουν και άλλα στο μέλ­λον.

Τα Μνη­μό­νια απο­τε­λούν, επί­σης, προ­γράμ­μα­τα οι­κο­νο­μι­κών και δη­μο­σιο­νο­μι­κών
 στό­χων και κρα­τι­κών οι­κο­νο­μι­κών πο­λι­τι­κών και δρά­σε­ων, τα οποία εκτεί­νο­νται 
σε μια ορι­σμέ­νη πε­ρί­ο­δο (π.χ. το Δεύ­τε­ρο από το 2012-2015). Οι στό­χοι-δρά­σεις
 είναι ανα­γκαί­οι για να συ­νε­χί­ζε­ται η χρη­μα­το­δό­τη­ση. Βα­σι­κή όψη αυτών των 
στό­χων είναι οι πε­ρι­κο­πές απο­δο­χών, οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, η κα­τάρ­γη­ση κοι­νω­νι­κών
 δομών κ.ά. Μέ­χρις στιγ­μής (2015) δεν έχει επι­νοη­θεί ένα πράγ­μα όπως το 
«Μη Νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο Μνη­μό­νιο (Μ.Ν.Μ.)».

Τα Μνη­μό­νια, όπως και τα Με­σο­πρό­θε­σμα Προ­γράμ­μα­τα,   εφαρ­μό­ζο­νται στο 
εσω­τε­ρι­κό δί­καιο μέσω των εφαρ­μο­στι­κών νόμων. Οι βα­σι­κό­τε­ροι μνη­μο­νια­κοί 
εφαρ­μο­στι­κοί νόμοι υπήρ­ξαν ο ν. 3845/2010 (ο οποί­ος ει­σή­γα­γε το Πρώτο Μνη­μο­νιο),
 ο ν. 4046/2012 (ο οποί­ος ει­σή­γα­γε το Δεύ­τε­ρο Μνη­μό­νιο), ο ν. 3986/2011 ο οποί­ος 
εφήρ­μο­σε το λε­γό­με­νο Με­σο­πρό­θε­σμο Πρό­γραμ­μα, ο ν. 4093/2012 (Δεύ­τε­ρο Με­σο­πρό­θε­σμο) κ.ά.

Τα Μνη­μό­νια ακο­λου­θούν τις δη­μο­σιο­νο­μι­κές στα­θε­ρές της Ε.Ε., όπως το Σύμ­φω­νο 
Στα­θε­ρό­τη­τας, το Δη­μο­σιο­νο­μι­κό Σύμ­φω­νο κ.ά, έτσι ώστε με­γέ­θη όπως το δη­μό­σιο 
χρέος, το δη­μό­σιο έλ­λειμ­μα, τα πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα κ.ά. να υπα­κού­ουν σε 
συ­γκε­κρι­μέ­να όρια ή να τεί­νουν ανα­γκα­στι­κά να συμ­μορ­φω­θούν σε αυτά.
 Οι πο­λι­τι­κές δη­μο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων, μέχρι σή­με­ρα του­λά­χι­στον, σφα­γιά­ζο­νται
 στο όνομα αυτών των πε­ριο­ρι­σμών.

Τα Μνη­μό­νια πα­ρου­σιά­ζουν μια συ­νέ­χεια με­τα­ξύ τους έτσι ώστε το επό­με­νο να μη 
συ­νο­δεύ­ε­ται από την πλήρη ή τη ρι­ζι­κή ανα­τρο­πή του προη­γού­με­νου. Είναι αυτό 
που απο­κα­λούν «συ­νέ­χεια του προ­γράμ­μα­τος». Προ­φα­νώς, η συ­νέ­χεια δεν είναι 
χρο­νι­κή αλλά είναι πο­λι­τι­κή. Αν κά­ποιος υπο­στη­ρί­ζει ότι το 70% του ως τώρα Μνη­μο­νί­ου 
ήταν καλό, γιατί να αρ­νη­θεί να μπει σε ένα και­νού­ριο, αν όντως πα­ρέ­χε­ται μια τέ­τοια ευ­και­ρία;

Τα Μνη­μό­νια δια­θέ­τουν μη­χα­νι­σμό αξιο­λό­γη­σης και επι­τή­ρη­σης. Αυτός μπο­ρεί 
να είναι η τρόι­κα ή να είναι ένας νέος μη­χα­νι­σμός.

Αν ένα χρη­μα­το­δο­τι­κό πρό­γραμ­μα δια­θέ­τει στο μέλ­λον τα πα­ρα­πά­νω χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, 
κατά πάσα πι­θα­νό­τη­τα θα είναι Μνη­μό­νιο. Από εκεί και πέρα, μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­σθεί 
για εσω­τε­ρι­κούς λό­γους και για ιδε­ο­λο­γι­κή κα­τα­νά­λω­ση Πρό­γραμ­μα, Χρη­μα­το­δο­τι­κή 
Ενί­σχυ­ση, Συμ­φω­νία Ρευ­στό­τη­τας, Συμ­φω­νία Εθνι­κής Σω­τη­ρί­ας ή οτι­δή­πο­τε άλλο. 
Ση­μα­σία έχει και θα έχει η τα­ξι­κή ουσία του και όχι η ονο­μα­το­δο­σία.

  Επί­λο­γος

Υπάρ­χει ένας πολύ εν­δια­φέ­ρων διά­λο­γος στο βι­βλίο «Ζωή του Γα­λι­λαί­ου» του
 Μπέρ­τολτ Μπρε­χτ. Ενώ ο μα­θη­τής του Γα­λι­λαί­ου ισχυ­ρί­ζε­ται ότι «είναι ευ­τυ­χι­σμέ­νη
 η χώρα που έχει ήρωες», υπο­νο­ώ­ντας τον διω­κό­με­νο δά­σκα­λό του, ο Γα­λι­λαί­ος του 
απα­ντά ότι «Δυ­στυ­χι­σμέ­νη είναι η χώρα που χρειά­ζε­ται ήρωες». Το ότι ζούμε όλοι
 και όλες έναν με­γά­λο εν­θου­σια­σμό το τε­λευ­ταίο 20ή­με­ρο, δεν πρέ­πει να μας κάνει 
να ξε­χνά­με ότι ζούμε -ακό­μη- σε μια δυ­στυ­χι­σμέ­νη χώρα. Αν έτσι έχουν τα πράγ­μα­τα,
 αυτή η κοι­νω­νία χρειά­ζε­ται τόσο σε επί­πε­δο κοι­νω­νι­κής βάσης όσο και σε επί­πε­δο 
πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας μια «ηρω­ι­κή» στάση. Η οποία, πα­ρα­δό­ξως, είναι και η μόνη πραγ­μα­τι­κά
 ρε­α­λι­στι­κή και υπεύ­θυ­νη.

αναδημοσίευση από rproject.gr