Μη έντιμη υποχώρηση ή ρήξη;To πραγματικό δίλημμα

Η εισήγηση του Δημήτρη Μπελαντή στην εκδήλωση του ΚΟΜΜΟΝ που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 25 Μαΐου 2015.

 

Όσο κυλάει ο χρόνος προς τον Ιούνιο, η χώρα βρίσκεται όλο και περισσότερο εγκλωβισμένη σε ένα καθοδικό σπιράλ ασφυξίας, έλλειψης οικονομικών πόρων και αδυναμίας χάραξης μιας κυρίαρχης πολιτικής, όπως θα αντιστοιχούσε στην πολιτική εντολή που έδωσε ο λαός στον ΣΥΡΙΖΑ την 25η Ιανουαρίου. Χωρίς να θέλει κανείς να μηδενίσει τις πραγματοποιημένες ήδη νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης (ανθρωπιστική κρίση, 100 δόσεις, αποκατάσταση των αδικιών στο Δημόσιο, κατάργηση τω φυλακών Γ’ κ.α. ) και να αποδώσει κάποιες a priori αρνητικές προθέσεις, είναι απολύτως σαφές ότι το σημαντικότερο τμήμα του εκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ (Πρόγραμμα της ΔΕΘ), ο πυρήνας του όσον αφορά τις αντιμνημονιακές αλλαγές στα εργασιακά, στην κοινωνική ασφάλιση, στην φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας και το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων έχει «παγώσει» και κινδυνεύει να ματαιωθεί εν όψει της πολύ πιθανής επικείμενης συμφωνίας με τους δανειστές και την ηγεσία της ευρωζώνης. Αντίθετα, μάλιστα, προχωράει η επιβολή ορισμένων αντιλαϊκών μέτρων όπως η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, των λιμανιών και των αεροδρομίων της χώρας και πιθανότατα θα υπάρξει αύξηση του ΦΠΑ ακόμη και σε είδη βασικής ανάγκης. Επίσης, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει προχωρήσει ήδη από την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη σε σημαντικές υποχωρήσεις, όπως ιδίως το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, οι δανειστές και ιδίως η πιο επιθετική τους πτέρυγα, όπως αυτή εκφράζεται από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επιδιώκουν μια ακόμη πιο αρνητική, πιο αμείλικτη και πιο ταπεινωτική για την ελληνική κυβέρνηση συμφωνία, μια πλήρη παράδοση. Ή εναλλακτικά, μια χρεοκοπία της Ελλάδας εντός του ευρώ.

Ποια μπορεί να είναι η πολιτική διέξοδος από αυτήν την κατάσταση; Σίγουρα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η υπογραφή μιας «ανέντιμης» και ταπεινωτικής συμφωνίας. Τίθεται, εδώ, το ερώτημα αν όντως μπορεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να επιτύχει μια «έντιμη συμφωνία», μια επωφελή συμφωνία και μια λύση του τύπουwin-win. Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Ακόμη και αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης, όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, δέχονται ρητώς πλέον ότι συνάψαμε την 20η Φλεβάρη συμφωνία χωρίς καμία χρηματοδοτική κάλυψη/πρόνοια και ότι η κυβέρνηση έκανε τουλάχιστον λάθη χειρισμών. Όμως, το πρόβλημα είναι πολύ οξύτερο από ένα λάθος χειρισμών . Και γίνεται ακόμη οξύτερο με κινήσεις όπως η σχετική απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ, όπου διαπιστώνεται ο χαρακτήρας της 20ηςΦλεβάρη ως θετική βάση για μια επόμενη συμφωνία και όπου υποστηρίζεται ότι εμείς εφαρμόσαμε την συμφωνία, ενώ οι δανειστές μας την «έφεραν». Τίποτε αναληθέστερο. Η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη έδεσε τα χέρια της κυβέρνησης ως προς την νομοθέτηση των δικών της κόκκινων γραμμών και παρέτεινε την ασφυξία ως μηχανισμό εκβιασμού προς την κατεύθυνση μιας συμφωνίας υποταγής στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.

Όμως και η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη πρέπει να αντιμετωπισθεί ως απόρροια ενός προγενέστερου στρατηγικού σφάλματος του ΣΥΡΙΖΑ. Της άποψης, δηλαδή, ότι μπορεί να επιτευχθεί ένας θετικός συμβιβασμός στα όρια της ευρωζώνης με θετική μετατόπιση των πολιτικών της ευρωζώνης λόγω της πίεσης των λαών στην Ελλάδα και την Ευρώπη και λόγω του δήθεν εύκαμπτου, μεταρρυθμίσιμου και προσαρμόσιμου χαρακτήρα της ευρωζώνης και της Ε.Ε. . Η μεν ιδέα της Διεθνούς Συνδιάσκεψης για το χρέος ναυάγησε την επομένη των εκλογών μετά τις αρνήσεις των κυβερνήσεων του Νότου, και από τις αρχές Φλεβάρη η κυβέρνηση παραδέχθηκε ότι θα καλύψει στο ακέραιο τις δανειακές της υποχρεώσεις. Προκύπτει, έτσι, ότι η εγκατάλειψη της προοπτικής διαγραφής του μεγαλύτερου τμήματος του χρέους, ακόμη και αν μένει στην ατζέντα το ζήτημα κάποιας σταδιακής «αναδιάρθρωσης του χρέους», καθίσταται κομβικό ζήτημα , αφού το χρέος αποτελεί βασικό μέσο για την νομιμοποίηση της λιτότητας και των μνημονιακών πολιτικών και διαρκή βρόγχο για την παραμονή στα όρια του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και της ευρωζώνης. Σε μια φάση όπου εντείνεται η δομική κρίση της ευρωζώνης, όλα τα βασικά κέντρα εξουσίας, εθνικά και υπερεθνικά, παρά τις διαφορές τους, ζητούν την διατήρηση της υπαγωγής στο χρέος και τα μνημόνια και την αντιδημοκρατική ακύρωση της λαϊκής εντολής.

Συνεπώς, το δίλημμα «έντιμη συμφωνία» ή ρήξη είναι το απόλυτο ψευτοδίλημμα.Υποκαθιστά το πραγματικό δίλημμα «μη έντιμη υποχώρηση» ή ρήξη. Ακόμη και μια απομονωμένη άρνηση πληρωμής μιας δόσης, όπως φαίνεται να παρουσιάζεται στην χτεσινή απόφαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, με την θέση ότι θα προτιμήσουμε να καλύψουμε τις κοινωνικές ανάγκες έναντι του χρέους, δεν είναι καθόλου επαρκής. Αντίθετα, μάλιστα, μια απομονωμένη μη καταβολή δόσης χωρίς συνολική αμφισβήτηση του χρέους, χωρίς μια πιο γενική στάση πληρωμών και χωρίς να αμφισβητηθεί το όριο του ευρώ κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια πολιτική τραγωδία : σε μια εξέλιξη όπως της Κύπρου το 2013, όπου μια αρχικά περήφανη στάση ακολουθήθηκε από τεράστια υποχώρηση με αποτέλεσμα την ριζική απομείωση της κυπριακής καπιταλιστικής οικονομίας και την ρίψη των βαρών στους εργαζόμενους.

Αυτό που οι εργαζόμενοι, οι υποτελείς τάξεις και η κοινωνία έχουν ανάγκη είναι ένα πολιτικό εναλλακτικό σχέδιο που μπορεί να μην φέρνει τον σοσιαλισμό αύριο αλλά οδηγεί στην ανάκτηση της νομισματικής και δημοσιονομικής κυριαρχίας, συνδέεται με μέτρα ταξικής αναδιανομής και κοινωνικού και εργατικού ελέγχου στις τράπεζες και τις στρατηγικές επιχειρήσεις της χώρας, ανατρέπει την λιτότητα και εγκαινιάζει ένα αριστερό ριζοσπαστικό μεταβατικό πρόγραμμα. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Επίσης, δεν ισχύει καθόλου η αφήγηση ότι μπορεί να υπάρξει μια καλύτερη διαχείριση εντός της ευρωζώνης όπου θα φορολογήσουμε τους πλούσιους, θα περάσουμε φιλεργατικά μέτρα και θα στριμώξουμε τους καπιταλιστές. Αυτή η αφήγηση, την οποία υποστηρίζει εντός του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως η τάση των 53, είναι παραπλανητική. Κατά πρώτον επειδή η ηγεσία της ευρωζώνης δεν θα εγκαταλείψει στρατηγικά τα ταξικά της στηρίγματα, ακόμη και αν αυτά κάπως επιβαρυνθούν . Κατά δεύτερον, επειδή καμία αναδιανομή δεν μπορεί να γίνει υπό τον βρόγχο του χρέους, της δημοσιονομικής σταθερότητας, των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και της χρηματοδοτικής ασφυξίας από την ευρωζώνη και την ΕΚΤ. Κατά τρίτον, επειδή η ρήξη με τους δανειστές . πέραν του ότι χρειάζεται και τα νομισματικά και δημοσιονομικά μέσα, δεν μπορεί να σταθεί μόνο στην φορολόγηση ως μηχανισμό ταξικής αναδιανομής. Όπως είχε υποστηρίξει ο σ. Μηλιός στο 1οτεύχος του περιοδικού «Θέσεις» το 1982, καμία σημαντική σύγκρουση με το κεφάλαιο δεν μπορεί έστω και αρχικά να περιορισθεί στο πεδίο της διανομής. Και γενικά και ακόμη περισσότερο σήμερα στον στρόβιλο της κρίσης της ευρωζώνης και σε συνθήκες ενίσχυσης της χρηματιστικοποίησης, πρέπει ιδίως ως προς τις τράπεζες και τις στρατηγικές επιχειρήσεις να παρέμβεις με έναν τρόπο που θα ακουμπά τις ίδιες τις παραγωγικές σχέσεις και την φύση του κρατικού μηχανισμού και μάλιστα από την αρχή εφαρμογής του μεταβατικού προγράμματος. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, με απόλυτο έλεγχο του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού στην ελληνική οικονομία και με αποδοχή του πλαισίου της Ε.Ε. για τα ελλείμματα, το χρέος, τον πληθωρισμό και άλλα μεγέθη (Σύμφωνα) , όχι μόνο δεν μπορείς να κάνεις ρήξη με το κεφάλαιο αλλά αυτήν την στιγμή δεν μπορείς να εφαρμόσεις ούτε ένα μετριοπαθές μίνιμουμ φιλολαϊκό πρόγραμμα, όπως αυτό της ΔΕΘ. Συνεπώς, η άποψη για καταπολέμηση της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού εντός των δομών ευρωζώνης-ΕΕ και εντός των στρατηγικών ορίων που θέτουν οι δανειστές και ο κεφάλαιο είναι μια , ανεξάρτητα από προθέσεις, απολογητική τοποθέτηση, της οποίας τελική κατάληξη στις σημερινές συνθήκες δεν είναι καν μια ανδρεϊκή σοσιαλδημοκρατία του ’80 αλλά ο ήπιος νεοφιλελευθερισμός. Αυτό που ακούγεται ως «ταξική μεροληψία» , είναι στην πραγματικότητα ταξική υποχώρηση.

Όμως, υπάρχει και το επιχείρημα ότι ο λαός δεν θέλει κάτι τέτοιο, ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για μια ρήξη χωρίς ρήξη, για την άρση των μνημονίων οπωσδήποτε εντός του ευρώ, τελικά για μια ευκολία ως προς την αντιπαράθεση. Αυτό ψυχαναλυτικά λέγεται «προβολή». Ο λαός μας ψήφισε για την άρνηση των μνημονιακών πολιτικών και εμείς του είπαμε ότι αυτό είναι εφικτό εντός του ευρώ. Επί μήνες τον διαβεβαιώνουμε ότι αυτό είναι εφικτό, παρά την τροπή των εξελίξεων, και συμβαίνει δημοσκοπικά μια ιδιόμορφη λήψη του ζητουμένου. Παρ’όλα αυτά, υπάρχει ένα ορφανό 30 % που αναζητά λύσεις εκτός ευρωζώνης. Υπάρχει η γλώσσα της αλήθειας, η οποία αν ασκηθεί συστηματικά έστω και στον λίγο χρόνο που έχουμε, μπορεί να ανατρέψει τον κοινωνικό συσχετισμό και να οδηγήσει στην ριζοσπαστική ερμηνεία και εφαρμογή της λαϊκής εντολής. Αντίθετα, μια πολιτική που θα οδηγήσει σε εκλογές ή σε δημοψήφισμα με παραπλανητικά διλήμματα του τύπου «ευρώ ή καταστροφή» θα είναι εκείνη που θα παραχαράξει την λαϊκή εντολή και θα μετατρέψει πραγματικά την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε «αριστερή παρένθεση».

Ένα ασθενές σημείο της αριστερής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και γενικότερα της αντισυστημικής Αριστεράς στην Ελλάδα ( με την εξαίρεση πιθανόν του Σχεδίου Β’) είναι το ζήτημα ότι πρέπει να προβάλουμε έντονα και να εξειδικεύσουμε το εναλλακτικό σχέδιο, να περιγράψουμε τουλάχιστον τα αρχικά βήματά του και την αντιμετώπιση των πρώτων δυσκολιών στην αρχική φάση του, να χαρτογραφήσουμε τα αχαρτογράφητα νερά. Αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά την πλήρη οικονομοτεχνική του διατύπωση αλλά την περιγραφή των εκδηλώσεων και της μορφοποίησης μιας τέτοιας πολιτικής στρατηγικής. Μια τέτοια στρατηγική έχει κατά την γνώμη μου δύο συμμετρικούς κινδύνους. Ο ένας κίνδυνος είναι να προσδιορίσεις τόσο έντονα την ταξικότητα αυτής της επιλογής ώστε να την ταυτίσεις ουσιαστικά με την ολοκλήρωση της επαναστατικής ρήξης και την εξουσία των εργαζομένων. Είναι το «αριστερό» λάθος του ΚΚΕ και ορισμένων οργανώσεων της Άκρας Αριστεράς, οι οποίοι εγκαταλείπουν ουσιαστικά το έδαφος του μεταβατικού προγράμματος. Το συμμετρικό «δεξιό» λάθος είναι το να μιλήσεις μόνο για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της χώρας χωρίς ταξικό πρόσημο στον έλεγχο των βασικών πλουτοπαραγωγικών πηγών και χωρίς την καίρια έννοια του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, ως να μπορείς πράγματι να υλοποιήσεις έναν πλήρως λειτουργικό καπιταλισμό εκτός ευρωζώνης και μάλιστα αδιαφορώντας για το ζήτημα του εργατικού διεθνισμού. Πράγματι, το ζήτημα του εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου συνδυάζει το ταξικό με το εθνικό υπό την επικυριαρχία, όμως, του ταξικού σε τελική καθοριστική ανάλυση. Πρόκειτια για μια αντίληψη η οποία συγκροτεί απέναντι στο έθνος του ευρώ ένα εναλλακτικό έθνος των υποτελών τάξεων, η ηγεμονία του οποίου και μόνο μπορεί να νοηματοδοτήσει και να προχωρήσει την πολιτική που προανέφερα:

Συνεπώς, θέλουμε την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας αλλά με έναν τρόπο που θα υποτιμά τα ποσοστά κέρδους και όχι το εργατικό εισόδημα. Θέλουμε μια έξοδο που θα οργανώνει συμμαχίες κυρίως με τους λαούς και τους εργαζόμενους και δευτερευόντως- αν και ίσως αναγκαία- με τους ανταγωνιστικούς προς την Ε./Ε. καπιταλιστικούς ομίλους. Δεν θέλουμε να σώσουμε τα αεροδρόμια από τους Γερμανούς για να τα πουλήσουμε στους Κινέζους. Δεν θέλουμε να σώσουμε την ενέργεια και τις επικοινωνίες από τα μονοπώλια της ΕΕ για να τα εκχωρήσουμε στην Ρωσία ή το Αζερμπαιτζάν. Επίσης, πρέπει να πούμε την αλήθεια ότι η αρχική περίοδος είναι όχι μόνο πολύ δύσκολη αλλά και αχαρτογράφητη. Η συνέχεια θα δείξει. Ο άλλος , όμως, δρόμος, είναι χαρτογραφημένος. Είναι ο δρόμος του ατελείωτου και όλο και πιο βάρβαρου νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού Μεσαίωνα.

αναδημοσίευση από kommon.gr

Από τον Φουτζιμόρι στον ΣΥΡΙΖΑ -η περίπτωση της κ. Παναρίτη

 γράφει ο Τάκης Μαστρογιαννόπουλος και ο Δημήτρης Μπελαντής 

Ένα σημαντικό πρόβλημα που χαρακτηρίζει την σύγχρονη Αριστερά στην Ελλάδα και διεθνώς είναι η απώλεια της ιστορικής μνήμης. Στα πλαίσια του μετανεοτερικού κόσμου, όπου όλοι αναγκαστικά διαβιούμε, όλες οι παρελθούσες πραγματικότητες, όλες οι σκαιές πράξεις, όλες οι παραβιάσεις της ανθρώπινης αξιοπρέπειας φαίνεται να χάνουν την οξύτητά τους. Αναπτύσσεται ένα διαρκές και υπνωτιστικό ηθικά «ναι μεν αλλά». «Ναι μεν αυτός ή αυτή έκανε ό,τι έκανε  τότε (και που ξέρουμε ότι όντως το έκανε ;) ,αλλά είναι ικανός/ή, μπορεί να μας βοηθήσει, έχει σημαντικές διεθνείς διασυνδέσεις, τους ξέρει από μέσα, διαθέτει τεχνογνωσία κλπ». Αυτή η απολογητική τοποθέτηση λειτουργεί ως ένα σφουγγάρι που σβήνει κάθε παράπτωμα του παρελθόντος και σιγά-σιγά οδηγεί στο να ξεχάσουμε το ίδιο το παρελθόν. Εδώ, όμως, έγκειται η μεγάλη ιστορική ευθύνη των αριστερών και ιδίως των λεγόμενων διανοουμένων της Αριστεράς : να κρατήσουν την μνήμη ανεξίτηλη, να μιλήσουν με παρρησία για τους ανθρώπους που αδικήθηκαν ή και χάθηκαν άδικα  και για τους ανθρώπους που αδίκησαν άμεσα ή έμμεσα.

1. Στο πλευρό του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι  

Είναι παγκοίνως αποδεκτό ότι η κ.  Παναρίτη εργάσθηκε ως σύμβουλος της κυβέρνησης Φουτζιμόρι στο Περού κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1990 για λογαριασμό της Παγκόσμιας Τράπεζας. Στο προσωπικό site της κ.Παναρίτη υπάρχουν πολλές θετικές αναφορές και βίντεο για την περίοδο αυτήν, όπου υποστηρίζεται ότι μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και των στόχων της Παγκόσμιας Τράπεζας επιτεύχθηκε τότε στο Περού ένα είδος σημαντικού success story. O μη γνωρίζων τα πραχθέντα μπορεί και να πιστέψει ότι στο Περού αναπτύχθηκε ένα πείραμα άμεσης δημοκρατίας και επέκτασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η κ.Παναρίτη έχει γράψει και ένα βιβλίο όπου χαρακτηρίζει τις «μεταρρυθμίσεις» Φουτζιμόρι» ως «κυβερνητική μεταρρύθμιση δια της άμεσης δημοκρατίας». Ποιά άμεση δημοκρατία, όμως, εφάρμοσε ο Φουτζιμόρι στο Περού κατά την περίοδο 1990-2000 , όπου και διακυβέρνησε στο Περού ; Κάτι λίγο ηπιότερο από την «άμεση δημοκρατία» του στρατηγού Πινοσέτ στην Χιλή. Ας θυμηθούμε εδώ ότι ο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι εφάρμοσε την «θεραπεία του σοκ», δηλαδή των ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας στο Περού των αρχών του 1990. Δηλαδή , σκληρή λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών κλπ. Όταν αυτή η πολιτική δημιούργησε κοινωνικές αντιδράσεις, ο αρχικά νόμιμα εκλεγμένος Φουτζιμόρι ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, κήρυξε τον στρατιωτικό νόμο και κυβέρνησε ως δικτάτωρ του Περού για λογαριασμό του διεθνούς κεφαλαίου και των ΗΠΑ. Διαμόρφωσε ένα ακόμη εργαστήριο του στρατιωτικού νεοφιλελευθερισμού όπως η Χιλή.

Μήπως, όμως, αυτή η δικτατορία ήταν πεφωτισμένη και δεν πείραξε τις ζωές και τα δικαιώματα των πολιτών του Περού ; Μήπως ήταν μια , κατά τα διεθνώς λεγόμενα, «εκπαιδευτική δικτατορία», ένας «αναγκαίος γύψος» , όπως θα έλεγε και ο αλήστου μνήμης Γεώργιος Παπαδόπουλος για την Ελλάδα ; Δεν είναι καθόλου έτσι. Ο Φουτζιμόρι με αφορμή την συχνά καταστροφική πολιτική της αριστερής ένοπλης οργάνωσης «Φωτεινό Μονοπάτι» ανέπτυξε μια στρατηγική αφανισμού των ινδιάνικων χωριών ως της βάσης της «τρομοκρατίας».Τα Τάγματα Θανάτου που δημιούργησε σκότωσαν χιλιάδες ανθρώπους και έβαψαν το Περού στο κόκκινο χρώμα της βάναυσης και φασιστικής κρατικής τρομοκρατίας. Για τα εγκλήματα αυτά, ο Φουτζιμόρι καταδικάσθηκε το 2009 από δικαστήριο του Περού για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Δεν γνωρίζουμε αν πήγε φυλακή, αλλά γνωρίζουμε ότι άκουσε την αναγγελία της καταδικαστικής κάθειρξης με απάθεια και σαν να μην έτρεχε τίποτε, με μια χαρακτηριστική ψυχρότητα που θυμίζει την Νυρεμβέργη του 1946.

Θα μας πείτε, τώρα, καλά, η κ. Παναρίτη ήταν οικονομική σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας στο Περού, τι έφταιξε για τα εγκλήματα του Φουτζιμόρι ;  Δεν πληρωνόταν καν από την κυβέρνησή του.  .Θα σας πούμε ότι με την ίδια λογική όσοι και όσες σχεδίασαν τον πόλεμο κατά των φτωχών στην Χιλή ήταν καλοί τεχνοκράτες και αξιοπρεπείς  οικογενειάρχες  και τίποτε παραπάνω. Όπως έχουν δείξει πολλοί συγγραφείς, ανάμεσα στους οποίους και η Νάομι Κλάιν, οι «τεχνοκράτες» του ΔΝΤ και των διεθνών οργανισμών είναι πολιτικά, αν όχι ποινικά, συνεργοί και των οικονομικών εγκλημάτων του διεθνούς ιμπεριαλισμού και νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού αλλά και της κατασταλτικής βίας, η οποία αναπόφευκτα συνοδεύει τα οικονομικά εγκλήματα κατά των λαών.

Βεβαίως, ο διεθνής  ιμπεριαλισμός και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο αναπτύσσουν έναν καταμερισμό  εργασίας που απενοχοποιεί τους επιστήμονες, Οι επιστήμονες ερευνούν και προτείνουν (ιδιωτικοποιήσεις, διαμόρφωση κτηματολογίων και ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων κ.α. ) , οι πολιτικοί αποφασίζουν χωρίς ή με κοινοβουλευτική συναίνεση , οι στρατηγοί αναπτύσσουν στρατούς ή τάγματα θανάτου κατά του λαού, οι δικαστές καταδικάζουν τους «ταραξίες», οι μηχανικοί κατασκευάζουν παραγκουπόλεις , οι δικηγόροι ζητούν την «επιείκεια του δικαστηρίου» κλπ, κλπ. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο οικονομολόγος μπορεί να σχεδιάζει πολιτικές χωρίς να νοιάζεται για τα απτά αποτελέσματα στην ζωή και στην δυστυχία των απλών ανθρώπων. Ο δε ιεράρχης μπορεί την ίδια εποχή και να «διαβάζει», όπως έκανε κατά την απριλιανή δικτατορία ο μακαριστός Χριστόδουλος. Για το αίμα, την καταστροφή, τα βασανιστήρια, ποιος θα πάρει τελικά την ευθύνη ; Ακόμη και ο Φουτζιμόρι κάποιο προσωπικό ελαφρυντικό μπορεί να είχε, ίσως τον αντιιαπωνικό ρατσισμό στο Περού.   Και, άλλωστε, για να κάνουμε μια ανίερη και «αποτρόπαια» σύγκριση, ακόμη και υπό τα κλασσικά  φασιστικά καθεστώτα, κάποιοι προσπαθούσαν να φτιάξουν ατομικές βόμβες (Βάιτσζέκερ), να στηρίξουν την οικονομία (Σαχτ), να στηρίξουν τις υποδομές και τον επισιτισμό ( Σπέερ), να φτιάξουν δηλητηριώδεις ουσίες (Zyclon B) , που δεν ήξεραν πώς θα χρησιμοποιηθούν τελικά και ούτε και τους ενδιέφερε. Όλοι αυτοί ήταν συνεργοί του ναζισμού ; Μια άποψη θα έλεγε: όχι αναγκαστικά, άλλωστε, πολλοί από αυτούς δεν αγγίχθηκαν καν  από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης και συνέχισαν να προσφέρουν σε άλλα αφεντικά τις υπηρεσίες τους. Όμως, η πολιτική ηθική δεν ακολουθεί πάντοτε τις νομικές και πολιτικές σκοπιμότητες.  Και στα πλαίσια της πολιτικής ηθικής της Αριστεράς δεν υπάρχει επιστημονική γνώση και πρακτική χωρίς ηθικές επιλογές και χωρίς ηθικές συνέπειες. Κατά την παραπάνω άποψη, όποιος συμβουλεύει επιστημονικά  για λογαριασμό των διεθνών οργανισμών και των κύκλων του ιμπεριαλισμού  μια αντιδημοκρατική –αν όχι και φασιστική-  κυβέρνηση έχει μια ηθική εμπλοκή στις πρακτικές αυτής της κυβέρνησης.

2. Και η κυβέρνηση της Αριστεράς;

Αυτή η παρέμβαση δεν έχει ως βασικό σκοπό να φτιάξει ένα ακόμη κατηγορητήριο κατά της κ. Παναρίτη. Επισημαίνει, όπως και από άλλες πλευρές έχει ήδη τονισθεί (βλ. και Δ.Μηλάκα «Η Παναρίτη του Βαρουφάκη» σε www.imerodromos.gr ) , ότι η Αριστερά τίποτε καλό δεν μπορεί να εισαγάγει με τα ίδια άτομα , τις ίδιες νοοτροπίες και τους ίδιους μηχανισμούς που χρησιμοποίησε η διεθνής του κεφαλαίου και εσχάτως ο κ. Παπανδρέου. Ο ΣΥΡΙΖΑ παλαιότερα με δήλωση του προέδρου του είχε επισημάνει αυτό το πρόβλημα, της ύπαρξης οικονομικών πραγματογνωμόνων, που έχουν στηρίξει την νεοφιλελεύθερη πολιτική διεθνώς, περιλαμβανόμενης ονομαστικά και της κ. Παναρίτη, η δε Αυγή την είχε χαρακτηρίσει «αρπακτικό». Το πρόβλημα δεν έπαψε να ισχύει. Ούτε θα μας βοηθήσουν πραγματικά όσοι και όσες γνωρίζουν από μέσα το «κήτος», όσο θα είμαστε στην κοιλιά του ακόμη. Δεν υπάρχει τεχνική γνώση χωρίς πολιτική ιδεολογία, δεν υπάρχει πολιτική πρακτική χωρίς ταξικά χαρακτηριστικά, δεν υπάρχουν αποφάσεις χωρίς ηθικές συνέπειες και εμπλοκή. Αυτό που ο Μαξ Βέμπερ χαρακτήριζε «ουδετερότητα της επιστήμης», δεν υπάρχει μετά τους δυο Παγκόσμιους Πολέμους και ιδίως  μετά το Άουσβιτς. Αν η κυβέρνηση ή η ομάδα διαπραγμάτευσης του κ. Βαρουφάκη κρίνουν αλλοιώς, θα αντιληφθούν σύντομα τις τραγικές συνέπειες. 

αναδημοσίευση από rprojekt.gr

Αντιπαράθεση Μπογιόπουλου - Βούτση (Βίντεο)

Στην μεταμεσονύχτια εκπομπή «Ιντριγκα» της τηλεόρασης του Apha, με παρουσιάστρια της Ελλη Στάη ήταν καλεσμένοι, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Βούτσης και ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος. Το θέμα της εκπομπής ήταν η πορεία των διαπραγματεύσεων και οι εκτιμήσεις που υπάρχουν σχετικά με την κατάληξη τους.

Το βίντεο που παραθέτουμε απ’ αυτή την εκπομπή, έχει αρκετή μεγάλη διάρκεια, αλλά πιστεύουμε ότι αξίζει να το παρακολουθήσετε. Βλέπουμε με ποιο οπτικό πεδίο προσεγγίζουν το θέμα το μέλος του ΚΚΕ και το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιες φορές υπήρξε έντονος διάλογος αναμεταξύ τους, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της ευπρέπειας και ακούστηκαν πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις.

Παραθέτουμε το βίντεο ασχολίαστο και τα συμπεράσματα δικά σας.

αναδημοσίευση από http://tsak-giorgis.blogspot.gr/

Για ποια «έντιμη συμφωνία» μιλάμε;

Γράφει ο Πάνος Κοσμάς 

Παρά την επιμελημένη αισιοδοξία που αποπνέουν οι δηλώσεις στελεχών της διαπραγματευτικής ομάδας της κυβέρνησης ότι «είμαστε πολύ κοντά σε συμφωνία» και τις διαβεβαιώσεις ότι αυτή θα είναι «έντιμη» και θα σέβεται τις «κόκκινες γραμμές», η πραγματική κατάσταση είναι γνωστή σε όλους: οι δανειστές δεν έχουν καμία διάθεση να σεβαστούν κανενός είδους «κόκκινες γραμμές»! Το σύνολο των απαιτήσεών τους παραπέμπει όχι μόνο στο περιβόητο μέιλ Χαρδούβελη, αλλά πάει και πέρα απ’ αυτό. Το μόνο που συζητούν, είναι να μετατεθεί η διαπραγμάτευση για κάποιες εξ αυτών το φθινόπωρο, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει τώρα μια «μεταβατική» συμφωνία που θα κατοχυρώνει όλες τις θεμελιώδεις απαιτήσεις τους. 

Πέρα από τους πολιτικούς λόγους της σκληρής τους στάσης (να μην επιβραβευτεί η Αριστερά και ένα πολιτικό πείραμα «ανταρσίας» ενάντια στη λιτότητα), τώρα έχει προστεθεί και ένας δεύτερος, που ενισχύει την ακαμψία τους στις διαπραγματεύσεις: η αίσθηση ότι έχουν στριμώξει την ελληνική κυβέρνηση στα «σχοινιά».

Το πρώτο ενδεχόμενο είναι να υπάρξει συμφωνία. Δεν γνωρίζουμε ασφαλώς τις λεπτομέρειες, αλλά οι συντεταγμένες μιας τέτοιας συμφωνίας έχουν προδιαγραφεί σαφώς: 

H K.E του Σύριζα,το παγόβουνο και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο

Γράφει ο Βαγγέλης Γαβριηλίδης*

Πολύ συχνά μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό  όταν μιλάμε με μέλη του Σύριζα ή της νεολαίας του να λέμε και οι δύο "ε είναι τραγικό να υπογράψει ο Σύριζα και να μείνουμε μέλη του, εννοείται πως πρέπει να την κάνουμε" μα μετά να έχουμε διαφωνία σε ένα άλλο ζήτημα. Έχει τελειώσει ο Σύριζα; Eχει γίνει αστικό κόμμα αλα ΔΗΜΑΡ ή υπάρχει ακόμα ελπίδα να γλιτώσουμε το κακό ;

Πιστεύω πως τα όσα έγινα στην Κεντρική επιτροπή αυτό το Σαββατοκύριακο αντί να αποτρέπουν τελικά  σφραγίζουν πλήρως την πορεία του Ριζοσπαστικού Σύριζα προς ένα παγόβουνο τόσο μεγάλο, που μπροστά του αυτό που βύθισε τον Τιτάνικό θα φαντάζει σαν μικρό Χόμπιτ. 

Ένα παγόβουνο που στην κορυφή του, μια μαύρη σημαία θα είναι τόπος ευλαβικού προσκυνήματος για τους  καπιτα-λήστες. 

Η σημαία του 3 μνημονίου ....

Τις τελευταίες εβδομάδες και οι μοναχοί στο Άγιο Όρος είχαν μάθει και καταλάβει πως η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δεχτεί  μνημόνιο 3 τις επόμενες μέρες. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής καταλάβαιναν πολύ καλά πως το κείμενο της πλειοψηφίας  που παρουσιάστηκε για ψήφιση , αν πλειοψηφούσε όχι απλά άνοιγε τον δρόμο στην συμφωνία μα τις έδινε και δημοκρατικό φόρεμα(αφού θα «είχαν ρωτήσει και το κόμμα»). Και το κείμενο εγκρίθηκε πλειοψηφικά…

Το χωράφι και το ξεζούμισμα

Είναι τώρα ένας τύπος μεγάλος και ισχυρός γαιοκτήμονας και έχει 10 εργάτες γης να τους ξεζουμίζει. Σε μια φάση όταν οι αντιστάσεις τους μειώθηκαν τους λέει ‘’ακούστε να δείτε. Από εκεί που δουλεύατε 8 ώρες τώρα θα δουλεύετε 10 , θα σας παίρνω , μεγαλύτερο φόρο για το σπίτι και ζώα σας και τέρμα οι πολλές πολλές απεργίες, θα γίνω πιο αυστηρός. Παρόλα αυτά μην νομίζεται πως θα είμαι μόνο κακός, θα είμαι φιλελεύθερος με μία νέα έννοια. Νεοφιλελεύθερος  ’’.

Ε πέρασαν 10-20 χρόνια  και γενικά ο «νεοφιλελεύθερος γαιοκτήμον» έκανε χρυσές δουλειές. Σε μια φάση όμως ήρθε οικονομική κρίση οπότε πάει ξανά στους εργάτες και τους λέει « λυπάμε μάγγες μα την πατήσατε(γκουχ,γκουχ συγνώμη την πατήσαμε εννοούσα).Έχουμε πλέον οικονομική κρίση και πέσαν οι δουλείες .Για αυτό και θα δουλεύετε πλέον διπλάσιες ώρες, θα απολύσω και αρκετούς από εσάς αφού δεν σας χρειάζομαι όλους ,θα σας  πένταπλασίασω τους φόρους στο σπίτι και τα ζώα και αν δεν έχετε ,λυπάμαι, μα θα σας  τα παίρνω. Ααα και συγγνώμη ξέχασα !Την πρώτη νύχτα θα μου δίνεται τις γυναίκες σας και  ξαναξεκινά  το μαστίγωμα αν τεμπελιάζετε.

Όπως καταλαβαίνετε ξανάκολυμπάγε στο χρήμα…

Το ξεζούμισμα συνεχίζεται..

Ενώ γενικά η κατάσταση των εργατών και της νεολαίας δεν είναι και πολύ καλύτερη μετά από 20+ χρόνια νεοφιλελευθέρου καπιταλισμού μεσαίας έντασης και 4+ σούπερ ακραίου επί μνημονίων έρχεται η πρόταση  της πλειοψηφίας στην Κεντρική επιτροπή να μας πει τι ;

Ότι δεν θα μειωθούν άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις.! Θα σκεφτεί αμέσως κάνεις μα ρε φίλε που να πάνε πια; Πριν την κρίση λέγαμε πως υπάρχει ακραία εκμετάλλευση των εργαζομένων, λέγαμε για την γένια των 751 .Πλέον αν ένας νεολαίος 23 χρονών πει πως παίρνει μισθό 751 θα θεωρείτε ο κροίσος της παρέας του και οι φίλοι του θα του προτείνουν αμέσως δωρεές σε φιλανθρώπικα ιδρύματα για να φτιάξει την δημόσια εικόνα του.

Ελά όμως που ούτε αυτή η δέσμευση  δεν είναι αλήθεια. Γιατί οι μισθοί θα συνεχίσουν να πέφτουν και η εκμετάλλευση  από τους καπιτα-λήστες θα συνεχίσει στα ίδια και  πολύ χειρότερα. Αλλά αυτήν την φορά θα γίνει με πλάγιο τρόπο. ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, ιδιωτικοποιήσεις, καμία δέσμευση ότι δεν θα γίνουν πογκρόμ μαζικών απολύσεων ,ενώ οι συλλογικές συμβάσεις πέταξαν στα ουρανιά και αυτές .

Και αυτή τώρα είναι η πρόταση του Σύριζα στους δανειστές. Φανταστείτε ποίο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα…

Ειλικρινά δεν πιστεύω πως αν φάει κάνεις 3  μερόνυχτα ψάχνοντας με πάθος σε όλο το εύρος των γνωστών λεξικών δεν θα βρει καλύτερο ορισμό της προδοσίας…

Το μνημονιακό παγόβουνο

Δυστυχώς το πλοίο του Ριζοσπαστικού Σύριζα έχει πλέον τόσο νερό που είναι οριστικά καταδικασμένο. Το μνημονικό παγόβουνο απλά θα το αποτελειώσει..

Το  νέο «πλοίο» του Σύριζα που, 2μιση  χρόνια τώρα ετοιμάζεται, με  την δεξιά στροφή του προεδρικού επιτελείου(με αφετηρία τις δεύτερες εκλογές, τον  Ιούνιο του 2012). Καπετάνιο ο Α. Τσίπρας(με μια κονκάρδα του Σημίτη και του Παπανδρέου

junior στο πέτο) και πλήρωμα τους νέους πιστούς πρασινοφρουρούς που θα μαστιγώνουν τους «αριστεριστές διαφωνούντες» στο αμπάρι υπό τον συντονισμό του αρχόντα Πανούση .

Τέλος ,στο κατάρτι θα ανεμίζει αγέρωχα το κασκόλ του Βαρουφακη για να τρομάζει τον Σόϊμπλε.

Η Αριστερή Πλατφόρμα ενώ εδώ και 2 + χρόνια το προεδρικό μπλοκ οδηγούσε τον ριζοσπαστικό Σύριζα στους ύφαλους του συμβιβασμού(στρογγύλευμα προγράμματος,

καμία ουσιαστική παρέμβασή στο κίνημα, αυτονόμηση πρόεδρου στο

κόμμα κτλ) περιοριζόταν στο να αδειάζει με κουβάδες το νερό από το πλοίο και ποτέ δεν κινήθηκε αποφασιστικά, ώστε να μπουκάρει στην καμπίνα του καπετάνιου και να αλλάξει αποφασιστικά την πορεία του πλοίου. Έτσι απλά επιβράδυνε την δεξιά στροφή και δίσταζε να την ανατρέψουν

Ενώ απλά επιβράδυναν την πορεία προς την βύθιση ,εφησύχασαν τα μαχητικά τμήματα της κοινωνίας πως είναι εγγυητές του ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ, αντικειμενικά καλύπτοντας έτσι σε έναν βαθμό την δεξιά στροφή.

Έτσι και σε αυτήν την Κεντρική επιτροπή περιορίστηκε στο να κατεβάσει  μια προσθήκη τροπολογία μαζί με μέλη της ΚΟΕ, που χτυπά μόνο τους δανειστές χωρίς να κάνει ουσιαστική κριτική στην κυβέρνηση για την μέχρι τώρα στάση της πράγμα που δείχνει πως ακόμα και την τελευταία στιγμή μένει στην λογική του «αδειάζουμε με κουβάδες»(το ότι μάλιστα αρκετά σημαντικά στελέχη της ψήφισαν λευκό στο κείμενο της πλειοψηφίας (παρότι η τροπολογία της  δεν πέρασε )είναι ενδεικτικό σε τι μονοπάτια οδηγεί αυτή η λογική)  .

Η ΚΟΕ και η κομμουνιστική τάση (η πρώτη με συμβολής η δεύτερη  με αντιπαραθετικό κείμενο)κατέβασαν κείμενα με αρκετά ριζοσπαστικά και θετικά στοιχεία.

Λεονάρντο Ντι Κάπριο, φίλοι των καπιτά-ληστών ή κάτι διαφορετικό

Πάντως γενικά η ώρα που θα φανεί πλέον για τα καλά ποιος είναι ποίος(από αυτούς που σηκώνουν την σημαία της αντιπολίτευσης, γιατί για τα παλικάρια του Τσίπρα δεν νομίζω να υπάρχουν πλέον αμφιβολίες )είναι πολύ κοντά. Όπως όλα δείχνουν μέχρι τις 5 Ιούνη το  θα πέσουμε στο παγόβουνο και το 3 μνημόνιο θα είναι κοντά μας;Aπό εκείνη την στιγμή το πράγμα ξεκαθαρίζει. Τα ερείπια του ριζοσπαστικού Σύριζα θα βυθιστούν ακαριαία .Αρά 3 επιλογές μένουν.

-Παραμονή στον Σύριζα και κατά συνέπεια μεταγραφή (ηθελημένα η άθελα λίγη σημασία θα έχει εν καιρό) στο νέο πλοίο που πλέει μαζί με την καπιτα-ληστική ναυαρχίδα.

-  Η δημιουργία ενός νέου πλοίου ώστε να συνεχίσουμε να πολεμάμε τα σάπια καράβια των καπιτά-ληστών και όχι να καταλήξουμε να γίνουμε μια ακόμη φρεγάτα στον στόλο τους .
Για να μην βυθιστεί όμως το νέο πλοίο χρειάζεται να κάνουμε την πιο σκληρή αυτοκριτική και κριτική ώστε να δούμε ποία ήταν τα μικρόβια που οδήγησαν στην ήττα και ποία τα εμβόλια τους.

-Να απελπιστούμε και να πηδήξουμε ένας ένας στην θάλασσα καταδικάζοντας τον ριζοσπαστικό εαυτό μας σε ένα τέλος σαν αυτό του Λεονάρντο Ντι Κάπριο στον Τιτάνικο .Μόνο που τότε ο κλαίγαμε επειδή ο άνθρωπος πέθανε επειδή δεν μπορούσε να βρει βάρκα (τις είχαν πάρει οι πλούσιοι...)και ήθελε να σώσει την Kate Winslet που αγαπούσε. Ήταν μια πράξη αυτοθυσίας και αλτρουισμού  . Αντίθετα αν εμείς πάμε σπίτι μας, στον καπιταλιστικό Ωκεανό του ατομισμού και της σαπίλας ο μόνος που θα κλαίει θα είναι η παλιά καλή μας πλευρά…

*μέλος της Ριζοσπαστικής Παρέμβασης 

To αφεντικό και η Μερσεντές

Το πρώτο ΝΑΤΟικό νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ!

Γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

Είχε αναγγελθεί προεκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, με την δήλωση του πρόεδρου του Αλέξη Τσίπρα «ανήκουμε στο δυτικό πλαίσιο». Τεκμηριώθηκε με το «καλημέρα» της ανάληψης της εξουσίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όταν ο υπουργός Άμυνας,  Π.Καμμένος ξεκαθάρισε πως η χώρα θα ενταχθεί «σε όλες τις κοινές στρατιωτικές δράσεις του ΝΑΤΟ» ενώ το πράγμα φάνηκε ακόμη καλύτερα όταν ο ίδιος πρότεινε την δημιουργία ΝΑΤΟικής βάσης στο Αιγαίο.

Ε, ήταν θέμα χρόνου το πότε θα εμφανισθεί για ψήφιση στην Βουλή, το πρώτο νομοθέτημα εξυπηρέτησης των ΝΑΤΟικών συμφερόντων, στο πλαίσιο των υποχρεώσεων της χώρας στην Συμμαχία.

Πρόκειται για ένα Μνημόνιο Συναντίληψης, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Βουλγαρίαπου προβλέπει σειρά διευκολύνσεις για την μεταφορά υλικών και στρατευμάτων (κυρίως από θαλάσσιες οδούς) στις περιπτώσεις που πραγματοποιούνται ΝΑΤΟικές ασκήσεις. Στο πλαίσιο αυτό προβλέπεται η ίδρυση Πολυεθνικού Συντονιστικού Κέντρου Στρατηγικών Θαλλάσιων Μεταφορών (AMCC). Η σύμβαση ισχύει και θα επεκταθεί ανάμεσα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες που βρίσκονται υπό την ΝΑΤΟική «ομπρέλα». Η σχετική σύμβαση κατατέθηκε την Παρασκευή στην Βουλή και αναμένεται να ψηφιστεί τις επόμενες εβδομάδες, χωρίς φυσικά την δυνατότητα μετατροπής έστω και …μίας λέξης εφόσον πρόκειται για διακρατική-ΝΑΤΟική συμφωνία.

ΑΝΤIΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ TΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΜΑΗ

Το Σάββατο 23 Μάη οριζόντια και αντιεραρχικά οργανωμένες συλλογικότητες από το αναρχικό και μαρξιστικό κίνημα οργανώνουν μία πορεία διαμαρτυρίας - κάλεσμα, προς τον «ελληνικό όσο και ευρύτερα τον ευρωπαϊκό λαϊκό παράγοντα να βγει στο προσκήνιο και να αντιπαρατεθεί με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (και κυρίως τον πυρήνα τους) και τους ντόπιους συνεργάτες τους για το δικό του συμφέρον και την επιβίωση».

Στην ανακοίνωση του καλέσματος, οι οργανώτριες συλλογικότητες, υπογραμμίζουν ότι  «οι λαοί της Ευρώπης, οι Έλληνες, Ισπανοί, Ιταλοί, Γερμανοί, Γάλλοι κλπ εργάτες δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Αντίθετα, έχουμε έναν κοινό εχθρό: την ιμπεριαλιστική πολιτική του γερμανικού κεφαλαίου και των διεθνών και ντόπιων συμμάχων του...Το ελληνικό κεφάλαιο και η αστική τάξη κάθε χώρας δεν έχουν κοινά συμφέροντα με τους εργαζόμενους...Εμείς όμως που ζούμε στην ανεργία ή στην επισφαλή εργασία, με μειωμένους μισθούς ή συντάξεις, με αβέβαιο μέλλον και πετσοκομμένα δικαιώματα, δεν μένουμε θεατές απέναντι στη λεηλασία της ζωής μας και στα κοράκια της ντόπιας και διεθνούς κερδοφορίας, δεν περιμένουμε κανένα να δώσει την μάχη για εμάς».

«Εμείς που δεν αντέχουμε να χάσουμε τίποτα παραπάνω, βγαίνουμε στο δρόμο για να κερδίσουμε τα πάντα».

Πορεία προς τη γερμανική πρεσβεία: ΣΑΒΒΑΤΟ 23/5 12:00, ΟΜΟΝΟΙΑ

αναδημοσίευση από athens.indymedia.org

Λέμε και κάνα… “σχήμα λόγου” για να περνά η ώρα.Γράφει ο Ν.Μπογιόπουλος

 

 Πριν από τις εκλογές ο κ.Τσίπρας έλεγε: 

    Πριν από τις εκλογές ο κ.Τσίπρας έλεγε:

    Πριν από τις εκλογές ο κ.Τσίπρας έλεγε:

Αυτά έλεγαν ο κ.Τσίπας και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογές. Ότι θα καταργούσανσε ένα νόμο και με ένα άρθρο τα Μνημόνια. Ότι θα επανέφεραν σε ένα άρθρο και με ένα νόμο τους μισθούς και τις συντάξεις. Ότι πρώτα θα καταργούσαν τα Μνημόνια και ότι αφού θα τα καταργούσαν, από εκεί και πέρα – με καταργημένα τα Μνημόνια – θα άρχιζαν τις διαπραγματεύσεις τους με τους «εταίρους».

    Αλλά αυτό που τώρα ακούμε είναι… λιγουλάκι διαφορετικό. Αυτό που ακούσαμε από την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ότι εκείνη η (επαναλαμβανόμενη) δέσμευση, για κατάργηση σε ένα νόμο και με ένα άρθρο των Μνημονίων, δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά ένα… «σχήμα λόγου».

Τρεις επιλογές για την αντισυστημική αριστερά

Γράφει ο Πάνος Παπανικολάου

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και επικεφαλής της «διαπραγματευτικής ομάδας» κ. Δραγασάκης δήλωσε πως η «συμφωνία με τους θεσμούς» είναι προ των πυλών. Η επικείμενη αυτή «συμφωνία με τους θεσμούς» – με απλά λόγια το τρίτο ταπεινωτικό μνημόνιο με την τρόϊκα – που ετοιμάζεται να υπογράψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα πυροδοτήσει ραγδαίες εξελίξεις στην κοινωνία και στην αριστερά από την επόμενη κιόλας μέρα.

Οι εξελίξεις αυτές πηγάζουν από τις αβυσσαλέες ταξικές αντιθέσεις που έχουν βαθύνει στο έπακρο με την καπιταλιστική κρίση και τις αντιλαϊκές πολιτικές των μνημονίων. Η ίδια καταιγίδα λαϊκής οργής που έφερε στην κυβερνητική εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ο κινητήρας των νέων εξελίξεων.

Η κατεύθυνση είναι το ζητούμενο και το κεντρικό επίδικο της πολιτικής διαπάλης αυτήν την περίοδο. Η κυρίαρχη αστική προπαγάνδα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΜΜΕ) έχει στην σημαία της το δόγμα πως η υποταγή στο μαύρο μέτωπο κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ είναι αναγκαστικός μονόδρομος έξω απ τον οποίον παραμονεύουν αιμοδιψή οικονομικά και γεωπολιτικά τέρατα. Η ακροδεξιά καραδοκεί για να τροφοδοτήσει με την λαϊκή αγανάκτηση έναν «καινούριο» νεοφασισμό, λίγο «σοβαρότερο» από αυτόν που πρέσβευε η ηγεσία της Χρυσής Αυγής το προηγούμενο διάστημα.

Το πρωθυπουργικό περιβάλλον και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν ήδη να παρουσιάσουν την προ των πυλών συμφωνία όχι ως νέο μνημόνιο αλλά ως «επιτυχία» που θα εξασφαλίσει προσωρινά την χρηματοδότηση της χώρας χωρίς «ακραία αντιλαϊκά μέτρα» σαν κι αυτά που περιγράφονταν στο mail Χαρδούβελη.

Η θύελλα ιδιωτικοποιήσεων και το τσεκούρι στις «πρόωρες» συντάξεις, π.χ., θα επιχειρηθεί να κρυφτούν πίσω από πανηγυρισμούς για αποφυγή οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και κύριες συντάξεις. Πιθανότατα δεν θα προβλέπονται νέα μέτρα όπως νομοθέτηση απελευθέρωσης απολύσεων, όμως η ζούγκλα εργοδοτικής αυθαιρεσίας στην αγορά εργασίας θα συνεχίσει να ζει και να βασιλεύει, και ούτω καθ εξής. Άλλωστε, θεωρείται πλέον δεδομένο πως σχεδόν το σύνολο της μνημονιακής νομοθεσίας 2010 – 2014 θα εξακολουθεί να ισχύει («τι να κάνουμε …»).

Τι συμβαίνει, άραγε, γύρω μας;

Από τον Censor

Οι εξελίξεις από τις αρχές Φλεβάρη μέχρι και σήμερα είναι σαρωτικές. 

Χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια και οξύνοια για να γίνουν κατανοητές οι εξελίξεις, και κυρίως

 συναισθηματική απόσταση. Συναισθηματική αποστασιοποίηση, ώστε να μη χαθεί το αναγκαίο

 κριτικό πνεύμα και στάση. Η ύπαρξη μιας κυβέρνησης με κορμό την κομμουνιστογενή 

Αριστερά δημιουργεί εύλογη και απολύτως κατανοητή ευφορία στην παλαιότερη στελέχωση 

της Αριστεράς: «Οι αγώνες τώρα δικαιώνονται». Από την άλλη πλευρά, η ύπαρξη πια ενός 

ευρέος κοινωνικού φάσματος που υπάρχει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και το οποίο είτε

 δεν ψηφίζει καν είτε ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ με πολύ χαμηλές προσδοκίες, ωθεί στην αποδοχή 

και του πιο ελάχιστου συμβιβασμού, που θα αφήνει, όμως, περιθώρια για μια 

«διχτυού ασφαλείας».

Η ύπαρ­ξη αυτής της με­γά­λης πί­ε­σης από το πιο κάτω και ιδίως το πιο «απο­κλει­σμέ­νο»

 τμήμα των λαϊ­κών στρω­μά­των μπο­ρεί να έχει μια διπλή δια­λε­κτι­κή: από την μια πλευ­ρά

, μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει μια εκρη­κτι­κή κα­τά­στα­ση, αν δεν ικα­νο­ποι­η­θεί ούτε καν το δίχτυ

 κοι­νω­νι­κής ασφα­λεί­ας - και αυτό είναι μια «σκλη­ρή» ώθηση προς την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ 

για να πάρει έστω και μι­κρές πα­ρα­χω­ρή­σεις από την Μέρ­κελ και την ηγε­σία της Ευ­ρω­ζώ­νης.

 Από την άλλη πλευ­ρά, η λο­γι­κή αυτών των στρω­μά­των μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει και ένα 

δίχτυ πο­λι­τι­κής ασφα­λεί­ας και στέ­ρε­ης κοι­νω­νι­κής  αντι­προ­σώ­πευ­σης γύρω από την 

κυ­βέρ­νη­ση για ένα πρώτο διά­στη­μα - με τη δια­φο­ρά ότι αυτή η τα­ξι­κή στρω­μά­τω­ση, 

φο­βού­με­νη ότι μια ρήξη μπο­ρεί να δια­κυ­βεύ­σει τις μι­κρές πα­ρα­χω­ρή­σεις προς αυτήν

 και να οδη­γή­σει στην «τρο­μα­κτι­κή χρε­ο­κο­πία», μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει και πολύ 

αντι­δρα­στι­κά κατά της τάσης κλι­μά­κω­σης της σύ­γκρου­σης με την έν­νοια ότι το μεί­ζον

 θα κα­τα­στρέ­ψει το έλασ­σον, ιδίως στην πε­ρί­πτω­ση της εξό­δου από το ευρώ. Μια

 τέ­τοιου τύπου στή­ρι­ξη θα μπο­ρού­σε να αντι­στοι­χη­θεί σε λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κα δε­δο­μέ­να

 και κυ­ρί­ως όχι υπό την εκ­δο­χή της Βε­νε­ζου­έ­λας αλλά υπό την εκ­δο­χή της Βρα­ζι­λί­ας 

του Λούλα και της Ρού­σεφ. Ένα τέ­τοιο μο­ντέ­λο συν­δέ­ει το κρά­τος και τμή­μα­τα

 του κε­φα­λαί­ου -και μά­λι­στα ίσως τα πιο δυ­να­μι­κά- με τα πιο πλη­βειο­ποι­η­μέ­να 

λαϊ­κά-ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα  και με τα ισχυ­ρά τμή­μα­τα των με­σαί­ων στρω­μά­των.

 Θε­ω­ρη­τι­κά, αλλά πολύ θε­ω­ρη­τι­κά, υπάρ­χει ακόμη  και το εν­δε­χό­με­νο μιας

 συ­νο­λι­κό­τε­ρης σύ­γκρου­σης με την Ε.Ε. με απρό­βλε­πτες δια­στά­σεις, με την εφαρ­μο­γή 

ενός φι­λερ­γα­τι­κού με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος, μη εξα­ντλού­με­νου στην 

αν­θρω­πι­στι­κή κρίση. Αυτή η εκ­δο­χή θα οδη­γού­σε, όντως, σε αλ­λα­γή κοι­νω­νι­κού

 και πο­λι­τι­κού πα­ρα­δείγ­μα­τος. Ας γί­νου­με, όμως, πιο ει­δι­κοί στις δια­πι­στώ­σεις μας.

1)Η δια­πά­λη εντός του μι­σθω­τού και άνερ­γου κοι­νω­νι­κού στρα­το­πέ­δου

Η με­γά­λη στρο­φή προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το 2012 και ιδίως κατά τις τε­λευ­ταί­ες 
εκλο­γές και κυ­ρί­ως στα λαϊκά στρώ­μα­τα και στις λαϊ­κές-ερ­γα­τι­κές-μι­κρο­α­στι­κές 
πε­ριο­χές της Αθή­νας και των με­γά­λων πό­λε­ων συμ­βαί­νει πα­ράλ­λη­λα προς μια
 πε­ρί­ο­δο με­γά­λης κι­νη­μα­τι­κής κάμ­ψης και υπο­χώ­ρη­σης και ύφε­σης του κοι­νω­νι­κού 
ρι­ζο­σπα­στι­σμού. 

Η «αρρώστια» των Πανελλαδικών

«H ΑΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ». ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΒΑΛΩΜΕΝΟΥ, ΑΘΗΝΑ 2014

της Γεωργίας Βαλωμένου 

Πέρναγα την περασμένη Κυριακή από το φροντιστήριο της γειτονιάς μου. Η αυλή του, γεμάτη με μαθητές  Λυκείου που περίμεναν για το μάθημά τους.  Ναι, την ώρα που κάποιοι εναντιωνόμαστε στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, στη βάση των εργασιακών δικαιωμάτων και της αναντίρρητης ανάγκης να υπάρχει μια μέρα ξεκούρασης κοινή για τους περισσότερους, την ίδια ώρα στέλνουμε τα παιδιά μας  Κυριακή στο φροντιστήριο και τα βάζουμε να γράφουν διαγωνίσματα.

Οι συνάδερφοί μας, εκπαιδευτικοί των φροντιστηρίων, κακοπληρωμένοι όσο ποτέ και συχνά ανασφάλιστοι, εργάζονται με εξαντλητικά ωράρια, καθώς οι επιχειρηματίες ξέρουν καλά πως διορισμοί δεν γίνονται μέσα στην κρίση και το εκμεταλλεύονται στυγνά, παρά την (φημολογούμενη) αύξηση του τζίρου των επιχειρήσεών τους.

Χρόνια τώρα, γονείς και καθηγητές, όχι απλώς παρακολουθούμε αλλά επιτρέπουμε, συντηρούμε και συχνά είμαστε υπαίτιοι για το εξής: τα παιδιά μας που επιλέγουν τον δρόμο της εισαγωγής στην ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση, μπαίνουν, στις δυο τελευταίες τάξεις του Λυκείου, σε έναν φρενήρη και εξαντλητικό ρυθμό διαβάσματος και φροντιστηριακών μαθημάτων, που μόνο με το πέρασμα μιας βαριάς αρρώστιας μπορεί να συγκριθεί. Παχαίνουν ή αδυνατίζουν, κιτρινίζουν ή γεμίζουν ακμή, παραμελούν το σώμα τους, σταματάνε την άσκηση, τρώνε άτσαλα και βιαστικά, παρατάνε τα χόμπι και τα ενδιαφέροντά τους, υπακούοντας σε μια απρόσωπη προσταγή· μια προσταγή του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος: «Δυο χρόνια είναι, δυο χρόνια που κρίνεται το μέλλον σας, εστιάστε στο σκοπό σας! Μην σκέφτεστε τίποτα άλλο, διαβάστε, προετοιμαστείτε, είναι σκληρός ο ανταγωνισμός!». Όμως, αυτά τα δυο χρόνια είναι τα χρόνια από τα  16 έως  τα 18 τους. Χρόνια υπέροχα και μαγικά, χρόνια που δεν θα επιστρέψουν.

Στην Ελλάδα της κρίσης, με τα ποσοστά της ανεργίας να παίζουν τον ρόλο του μπαμπούλα, με τη νεοφιλελεύθερη νοοτροπία της ατομικής προκοπής να αυξάνει τον ήδη καλλιεργημένο από το εκπαιδευτικό σύστημα ανταγωνισμό, με το δημόσιο σχολείο να παραπαίει υποχρηματοδοτούμενο και με τα φροντιστήρια να εκταμιεύουν τις αγωνίες των γονιών, η κατάσταση έχει ξεφύγει.

Τα παιδιά, μέσα στην αποχαύνωση του αδιάκοπου διαβάσματος, δεν μας κρύβουν πως θεωρούν τα μαθήματα γενικής παιδείας και επιλογής αγγαρεία, εξαντλούν το όριο των απουσιών (μετά το Πάσχα αδειάζουν οι αίθουσες της Γ΄ Λυκείου), βγάζουν να λύσουν τις ασκήσεις των μαθημάτων κατεύθυνσης ή του φροντιστηρίου μέσα στην τάξη, και αρκετά δεν ενδιαφέρονται πια ούτε για την θρυλική «πενταήμερη» εκδρομή, την οποία θεωρούν χάσιμο χρόνου. Η νοοτροπία αυτή, που καλλιεργείται και από το σχολείο και από τα φροντιστήρια, εντείνεται από την έλλειψη ικανοποιητικής τεχνικής-επαγγελματικής εκπαίδευσης, που καθιστά τις τριτοβάθμιες σπουδές μονόδρομο.

Αυτή η σκληρή, απάνθρωπη δοκιμασία, η «αρρώστια των πανελλαδικών», η οποία θέλει να αναδείξει νικητές όσους έχουν την δύναμη να την αντέξουν αλλά και τα χρήματα να πληρώνουν για υψηλής ποιότητας και έντασης φροντιστηριακά μαθήματα, προκαλεί, εδώ και δεκαετίες, αυτοκτονίες, ψυχικές διαταραχές, προβλήματα υγείας, οικογενειακές κρίσεις, οικονομική αφαίμαξη των νοικοκυριών. Μέχρι πότε θα το ανεχόμαστε;

Η συζήτηση για τον τρόπο εισαγωγής είναι μεγάλη και κρατάει χρόνια. Απαντήσεις εύκολες δεν υπάρχουν. Από την ελεύθερη πρόσβαση έως το επιπλέον προπαρασκευαστικό έτος, ένα πλήθος συστημάτων έχουν υποστηρικτές και πολέμιους μεταξύ των εκπαιδευτικών. Υπάρχουν όμως μερικά  πράγματα που μπορεί και πρέπει να γίνουν αμέσως εντός του υφιστάμενου συστήματος, που σε τελική ανάλυση είναι αδιάβλητο και αξιοκρατικό (αν και αναμφίβολα ταξικό):

Το πρώτο είναι η αναθεώρηση της εξεταστέας ύλης, ώστε να μπορεί να καλυφθεί σε κάθε δημόσιο σχολείο, με στόχο τον περιορισμό της εντατικοποίησης των σπουδών στις δυο τελευταίες χρονιές του Λυκείου.

Το δεύτερο είναι η άμεση επαναφορά της ενισχυτικής διδασκαλίας και/ή της πρόσθετης διδακτικής στήριξης, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες των οικονομικά ασθενέστερων μαθητών από το ίδιο το δημόσιο σχολείο.

Το τρίτο είναι η ενίσχυση της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης (αναβάθμιση σε βιβλία, εργαστήρια, εκπαιδευτικό προσωπικό),  ώστε να υπάρχει μια ελκυστική εναλλακτική πορεία, πέρα από τη  συσσώρευση μαθητών στο γενικό λύκειο με προοπτική τις σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Τέλος, είναι καιρός να αναρωτηθούμε για το είδος των εξετάσεων, τα κριτήρια επιλογής υποψηφίων, την αντίληψη για την εκπαίδευση που προάγουν (το γνωστό δίπολο: απομνημόνευση έναντι κριτικής σκέψης).  Αυτό θα μας οδηγήσει πιθανόν σε αναμόρφωση των εξετάσεων, των θεμάτων, του τρόπου διατύπωσης τους.

Γιατί από μια νεολαία αποχαυνωμένη από το διάβασμα, απούσα από το κοινωνικό γίγνεσθαι, ανίκανη να σκεφτεί κριτικά και να αντιδράσει, επωφελείται, εν τέλει,  το κάθε σύστημα εξουσίας.

Η Γεωργία Βαλωμένου είναι αρχιτέκτονας, εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης

αναδημοσίευση από enthemata.wordpress.com

Kαπιτα-ληστές...

5 βήματα προς τoν μνημονιακό Σύριζα και oι 3 νέοι οπαδοί του

1)Από την κυβέρνηση  της αριστεράς στην αστική κυβέρνηση εθνικής ενότητας

-Η κυβέρνηση της αριστεράς εγκαταλείπεται για να δώσει την θέση της στην κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας ,δηλαδή μια κυβέρνηση σε συμμαχία με την «αντιμνημονιακή» αστική τάξη. Στο συνέδριο του 2013 έρχεται να βάλει επίσημη σφραγίδα σε  αυτήν την στροφή   αφού, παρά τα σχετικά ριζοσπαστικά κείμενα βάσης ,ανοίγει ο δρόμος στο αντιμνημονιακό μέτωπο(με την νομιμοποίηση συμμαχίας με ΑΝΕΛ).

-Κυβέρνηση εθνικής ενότητας

Η μικρή μείωση των ποσοστών στις ευρωεκλογές του 2014  λειτουργεί ως η αφορμή για την τελική επιτάχυνση της δεξιάς στροφής που εκφράζεται με την θεωρία της στροφής στο κέντρο .Επί της ουσίας, ανοίγει τον δρόμο στην εθνική ενότητα και στην ολοκληρωτική μετάλλαξη  του Σύριζα  σε αστικό κόμμα, σπάζοντας και τον διαχωρισμό ακόμα μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί. Η  κεντρική επιτροπή του Οκτώβρη του 2014 είναι η πλέον κομβική, αφού η αριστερή πλατφόρμα και οι 53, ενώ είχαν την πλειοψηφία, δεν βάζουν αντιμνημονιακό φίλτρο.

Τον Ιανουάριο του 2015, η στροφή επικυρώνεται(περνά η τροπολογία για συνεργασία ΔΗΜΑΡ  και υπόλοιπων μνημονιακών).

Μετά τις εκλογές ,η συμμαχία με τους  ΑΝΕΛ συνδυάζεται με την είσοδο στελεχών της ΔΗΜΑΡ αλλά και πλήθος σοσιαλφιλελεύθερων ή  και καθαρά νεοφιλελεύθερων στελεχών   σε κορυφαίες θέσεις .

2)Κρατικοποίηση του κόμματος

-Σταδιακά το κόμμα, που είχε ήδη μια βαθιά προβληματική λειτουργία, ξεκινά μια γρήγορη πορεία προς την κρατικοποίηση ώστε,  από την μια, να μπορεί να διαχειριστεί και να ενσωματωθεί  στον αστικό κρατικό μηχανισμό και, από την άλλη, η σοσιαλφιλεύθερη τάση να αυτονομηθεί πλήρως, ώστε να μην δέχεται πιέσεις από την βάση του κόμματος και τις άλλες τάσεις. Τα όργανα του κόμματος από την πολιτική γραμματεία, την κεντρική επιτροπή ,τις νομαρχιακές και τις οργανώσεις βάσης, αρχίζουν να χάνουν τον ρόλο τους και απλά να επικυρώνουν αποφάσεις που παίρνονται στο γραφείο του προέδρου. Η πορεία αυτονόμησης του προέδρου και κρατικοποίησης του Σύριζα σφραγίζεται στο συνέδριο του κόμματος  όπου  ο πρόεδρος εκλέγεται από τους συνέδρους και όχι από  την κεντρική επιτροπή και άρα μπορεί να μην λογοδοτεί ,επί της ουσίας ,σε κανένα .Από  το σημείο αυτό και μετά, η  κρατικοποίηση προχωρά με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς. Τον Ιανουάριο του 2015 ο Α. Τσίπρας καλεί μόνος του διαρκές συνέδριο ,παραβιάζοντας ωμά την απόφαση της πολιτικής γραμματείας αλλά  και το καταστατικό (που ορίζει πως, μονάχα σε ψηφοφορία της κεντρικής επιτροπής και αν συμφωνεί το 25% των μελών της, μπορεί να καλεστεί) θέλοντας να εκβιάσει όσους σκέφτονταν να καταθέσουν τροπολογία που θα βάζει αντιμνημονιακό φίλτρο. Όταν τελικά δεν κατέβηκε η τροπολογία, η δεύτερη μέρα του συνέδριου ακυρώθηκε.

Μετά την νίκη στις εκλογές φαίνεται πως η πορεία έχει ολοκληρωθεί ,αφού η πολιτική γραμματεία και η κεντρική επιτροπή  του Σύριζα δεν ρωτήθηκε καν ,ούτε για τον σχηματισμό κυβέρνησης ούτε για την ψήφιση του Παυλόπουλου ούτε για την συμφωνία του Φεβρουαρίου στο eurorogroup. Κλήθηκε, αφού είχαν γίνει όλα τα παραπάνω, να πει μια γνώμη για να διατηρηθούν οι τύποι.

Οι αδυναμίες του κινήματος την περίοδο 2010-2014.Από την Ριζοσπαστική Παρέμβαση

 

2010-2012 μαχητική άμυνα

Στην άγρια νεοφιλελεύθερη επίθεση των μνημονίων,  η εργατική τάξη(με κορμό της τους εργάτες στο δημόσιo)σε συνδυασμό με την νεολαία(κυρίως στα πανεπιστήμια) και κομμάτια μικροαστών αντιστέκονται στην άγρια  νεοφιλελεύθερη επίθεση.  Η μαχητικότητα, η αντοχή και η πολιτική ωριμότητα αυτού του κινήματος είναι η ανώτερη στην Ελλάδα μετά το 1980 και, στην συγκεκριμένη περίοδο ,η κορυφαία στον κόσμο(αν  και παίρνοντας  υπόψη μας την  οπισθοχώρηση  της αριστεράς και των καταπιεσμένων   στις δεκαετίες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αυτή η πρωτιά δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο αρχικά φαίνεται ).

 Απαντά με μια σειρά  μαχητικών αμυντικών αγώνων που εκφράζονται με τις συνεχείς γενικές απεργίες και κινητοποιήσεις   ,με κυριότερους  σταθμούς τον Μάη του 2010 (γεγονότα Μarfin), τον  Οκτώμβρη του 2011    και πτώση κυβέρνησης Παπανδρέου , και τέλος του 12, Φλεβάρης του 2012 και προκήρυξη εκλογών).Παράλληλα,  το κίνημα αγανακτισμένων ,άνοιξη και καλοκαίρι του 2011, παρά τις αντιφατικές πλευρές του, σήμανε μια μεγάλη μετατόπιση των εργαζόμενων της νεολαίας και ορισμένων μικροαστικών στρωμάτων σε αντικυβερνητική κατεύθυνση. Ιδιαίτερα η ανάδειξη αμεσοδημοκρατικών και συμμετοχικών μορφών αγώνα έκφραζε μια ποιοτική άνοδο της κινητοποίησης.

2012-2014 Σταδιακή οπισθοχώρηση

Η άνοδος της τρικομματικής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ συνοδεύεται από μια μεγάλη  αναβάθμιση της έντασης με την οποία επιτίθεται το  αστικό  μπλοκ. Μέσα στους 3 πρώτους μήνες έχει εξαπολύσει τον Ξένιο Δία τσακίζοντας ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης(τους μετανάστες),έχει ξεκινήσει άγριο πόλεμο στον αντιεξουσιαστικό χώρο(βασανισμοί στην ΓΑΔΑ, Βίλα  Αμαλίας κτλ)ενώ, παράλληλα, δίνει μεγάλο χώρο στην Χ.Α που περνά σε εκρηκτική επίθεση. Μετά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, τον Νοέμβριο του 2013, έχοντας χτυπήσει σκληρά τους αναρχικούς(ως πιο μαχητικό και παράλληλα ευάλωτο τμήμα του κινήματος)μα και τμήμα των εργατών της περιφέρειας (μετανάστες)επιτίθεται στους εργάτες του πυρήνα. Στην αντίστασή  τους στην άγρια λιτότητα ,απαντά με 4 διαδοχικές επιστρατεύσεις(2 φορές στους καθηγητές ,ναυτεργάτες και μετρό) και το πραξικόπημα της ΕΡΤ. Παράλληλα, αφήνει το ελεύθερο στην Χ.Α που συνεχίζει την άνοδό της. Το Σεπτέμβρη του 2013, το κίνημα παρουσιάζει μια σημαντική άνοδο(αντιφασιστικές κινητοποιήσεις μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα, απεργία καθηγητών). Στην συνέχεια, ωστόσο, μέχρι  σήμερα, παρά την συνέχεια σημαντικών αγώνων(καθαρίστριες, Σκουριές, σχολικοί φύλακες,  αλληλεγγύη σε Ρωμανό) υπάρχει μια σημαντική οπισθοχώρηση. Θεωρούμε, ως οργάνωση, πως οι πιο σημαντικοί  λόγοι για αυτήν  είναι .

-Ο εγκλωβισμός ανάμεσα στον σοσιαλφιλελευθερισμό και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο(νέο κευνσιανισμός)

Θεωρούμε πως μέσα στο κίνημα διαμορφώθηκαν δύο κυρίως πολιτικά ρεύματα .Έχουν ως κοινό σημείο το πολιτικό αίτημα για  κοινοβουλευτική πολιτική αλλαγή («να φύγουν οι κλέφτες» κτλ).Εκεί που διαφοροποιείται  το ένα από το άλλο, είναι   η αντίληψη για την φύση και το τι θα αντικαταστήσει τις μνημονιακές πολιτικές.

Η μια τάση του κινήματος αποτελείται κυρίως από σημαντικό τμήμα των εργατών της νεολαίας και των περιστασιακά ανέργων  και ένα πιο μικρό  τμήμα μικροαστών. Αυτή   καταλαβαίνει σε μεγάλο βαθμό πως τα μνημόνια έχουν ως βασική τους λογική την «μετωπική επίθεση στην εργατική τάξη»( ότι είναι δηλαδή μια ταξική πολιτική υπέρ της αστικής τάξης) και  έχει συνείδηση αντινεοφιλελεύθερη (όχι τόσο μεγάλη απόσταση πλούσιων-φτωχών, πλήρες κοινωνικό κράτος, περισσότερα δημοκρατικά δικαιώματα. κτλ), ζητώντας  την επιστροφή του «κοινωνικού συμβολαίου»( μια παρόμοια πολιτική με το  ΠΑΣΟΚ το 1981 ).