Εναλλακτικό κείμενο της Ριζοσπαστικής Παρέμβασης(Για το Συνέδριο Ν.Σύριζα)

Οικονομική κρίση και αλλαγή του συσχετισμού δύναμης

Όταν το 2008 ξεκίνησε η παγκόσμια και δομική οικονομική κρίση, το κεφάλαιο , στην τριαντάχρονη ιστορία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, είχε αποκτήσει μια σειρά από πλεονεκτήματα σε σχέση με τις δυνάμεις της εργασίας.

Οι κυρίαρχοι απαντούν με περισσότερο νεοφιλελευθερισμό. Ακόμα πιο σκληρή επίθεση στον κόσμο της εργασίας, μεγαλύτερη υποτίμηση της αστικής δημοκρατίας, ακόμα πιο αυταρχικό κράτος κτλ. 

Μετά από μια πρώτη περίοδο αγώνων, το 2010-2012 (Αραβική άνοιξη, αντιστάσεις σε Ευρώπη,Aμερική κτλ) οι αδυναμίες των καταπιεσμένων  και της αριστεράς στην νεοφιλελεύθερη περίοδο αποτυγχάνουν να σταματήσουν την επίθεση των κυρίαρχων. Στην περίοδο 2012 -2014 οι αγώνες οπισθοχωρούν και έχουμε  επιβράδυνση της κρίσης, (αφού εντάθηκε η εκμετάλλευση των εργατών) παράλληλα με την άνοδο αντιδραστικών καθεστώτων και ρευμάτων (δικτατορίες στην  βόρεια Αφρική ,Ιsis, άνοδος ακροδεξιάς  και, σε ένα πιο μικρό βαθμό, φασισμού στην Ευρώπη). Παρά την ύπαρξη ορισμένων αντιστάσεων (κυρίως νότια Ευρώπη και Λατινική Αμερική), ο συσχετισμός δύναμης γίνεται  πιο ευνοϊκός για την αστική τάξη από ότι πριν την κρίση .

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα

Από την κατοχή έως  την κρίση

-Την δεκαετία του 1940, η εξουσία της αστικής τάξης κινδύνεψε να ανατραπεί από το γιγάντιο ΕΑΜικό κίνημα . Μετά την αποτυχία του,  ακολουθεί μια μεγάλη περίοδος όπου  το αστικό μπλοκ αντεπιτίθεται και η αριστερά και  τμήμα των εκμεταλλευμένων  βρίσκονται σε μια «μαχητική άμυνα» (εμφύλιος πόλεμος και μετεμφυλιακό κράτος 1946-1967)η οποία όμως στο τέλος αυτής της περιόδου δημιουργεί προϋποθέσεις για μια νέα αντεπίθεση  (1965 Ιουλιανά) .Μετά την αποτυχία της, η αστική τάξη  απαντά με την επταετή χούντα των συνταγματαρχών, τον Απρίλη του 1967.

-Μετά την πτώση της χούντας, στην περίοδο της μεταπολίτευσης, η συσσωρευμένη καταπίεση των εργαζομένων και της νεολαίας δημιουργεί ένα κύμα ριζοσπαστισμού το οποίο, ωστόσο, δεν απειλεί την αστική εξουσία αυτή την φορά .Η κυβέρνηση του  ΠΑΣΟΚ, το 1981, πατά πάνω σε αυτήν την ριζοσπαστικοποίηση και το κεφάλαιο εξαναγκάζεται σε σημαντικές παραχωρήσεις(μισθοί, κοινωνικό κράτος, εκδημοκρατισμός πλευρών του κράτους κτλ) και ο συσχετισμός βελτιώνεται υπέρ της εργασίας .Γρήγορα όμως, η αδυναμία και η άρνηση, τόσο του ΠΑΣΟΚ  όσο και της αριστεράς, να  εκμεταλλευτεί τις καλύτερες συνθήκες ώστε να αυξήσει την ένταση της επίθεσης στο κεφάλαιο, σε συνδυασμό με την κρατικοποίησή της,  την οδηγούν στο να εγκαταλείψει τις ριζοσπαστικές πλευρές της πολιτικής της  και να ξεκινήσει μια πορεία πλήρους υποταγής στο παγκόσμιο κύμα του νεοφιλελευθερισμού που θα  κορυφωθεί στα μέσα της δεκαετίας του 1990 .

-Η περίοδος 1995 -2008 αποτελεί την «χρυσή εποχή» του ελληνικού καπιταλισμού. Σε  αυτήν την περίοδο, η ελληνική αστική τάξη αποδέχεται πλήρως τον νεοφιλελευθερισμό  και αποκτά πολύ μεγάλη δύναμη   .Κτίζει μια συμμαχία με τα μεσαία στρώματα (που βασίζεται στην άγρια εκμετάλλευση( και από τις δύο τάξεις)  του «εργάτη της περιφέρειας» αλλά και  τμημάτων του «εργάτη του πυρήνα» (κυρίως στο δημόσιο, μέσω των πελατειακών σχέσεων) , ξεκινά μια υποιμπεριαλιστική πολιτική στα Βαλκάνια  και είναι ενεργό μέλος του ΝΑΤΟ. Ακολουθεί πιστά την  ΕΕ (αργότερα μπαίνει  και στην ζώνη του ευρώ), κάτι που την  βοηθά ιδιαίτερα στην επίθεση  ενάντια στην εργασία.

Η απάντηση των κυρίαρχων στην κρίση

Στην βαθιά κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, η απάντηση της άρχουσας τάξης είναι τα μνημόνια, δηλαδή ο πλέον «άγριος» νεοφιλελευθερισμός. Ο στόχος ήταν η  αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, κάτι που έγινε δυνατό με την

-αύξηση εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης  μέσα από  την μείωση των μισθών, την  εντατικοποίηση  των ρυθμών δουλειάς,την  ελαχιστοποίηση  των παροχών του κοινωνικού κράτους και την αύξηση της φορολογίας . Παράλληλα , μειώθηκε η ισχύς της μέσω της μεγάλης ανεργίας και της διάλυσης των συλλογικών συμβάσεων.

-Άμεση ή  και έμμεση(μέσω της απόσυρσης του αστικού κράτους από την χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους) μείωση της φορολογίας των καπιταλιστών, σε συνδυασμό με την δυνατότητα για νέες επενδύσεις σε πρώην δημόσια αγαθά μέσω της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων

-Αυταρχική θωράκιση του αστικού κράτους. Η διαδικασία «σκλήρυνσης» του αστικού κράτους, αν και εξελισσόταν σε όλη την νεοφιλελεύθερη περίοδο, έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα σε σχέση με τον δυτικό κόσμο των τελευταίων 30 χρόνων και μετατράπηκε σε κράτος εκτάκτου ανάγκης. Ο  διοικητικός και δικαστικός μηχανισμός του κράτους ευθυγραμμίστηκε ακόμα περισσότερο με το γυμνό συμφέρον του κεφαλαίου (αγνοώντας την αντισυνταγματικότητα των μέτρων των μνημονίων).Η καταστολή έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα (μέχρι τον επίσημο κρατικό βασανισμό και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές τύπου Γ), η ήδη πολύ χαμηλή ανεξαρτησία των ιδεολογικών μηχανισμών έφτασε να εξαφανιστεί εντελώς(ιδιωτικά ΜΜΕ, πραξικόπημα στην ΕΡΤ, πλήρης ξεπεσμός κοινοβουλίου , ευθυγράμμιση της μεγάλης πλειοψηφίας του  (από το ΛΑΟΣ  έως την ΔΗΜΑΡ) με τις πολιτικές των μνημονίων κτλ.

-Σημαντική παραχώρηση  εθνικής κυριαρχίας στους διεθνείς και ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αυτό δεν σημαίνει πως η ελληνική αστική τάξη είναι ανύπαρκτη ή πως αγνοεί το συμφέρον της. Αντίθετα, όπως και στο τέλος της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, έτσι και τώρα, η μερική υποταγή σε ισχυρότερους ιμπεριαλισμούς της δίνει την δυνατότητα όχι μόνο να διατηρήσει μα και να κάνει πιο ισχυρή την εξουσία της. 

Η αντίδραση των «από κάτω»

-Πριν την κρίση

Αν και στην διάρκεια της περιόδου 1995-2008  ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός της μεταπολίτευσης δέχτηκε ισχυρό χτύπημα ,διατηρήθηκαν ορισμένα στοιχεία κοινωνικής αντίδρασης(Το 2001 η αντίδραση στο νόμο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό , το 2003 το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα).Προς το τέλος αυτής της περιόδου ξεκινούν να δημιουργούνται σημαντικά ρήγματα σε ορισμένα τμήματα εργαζόμενων της περιφέρειας(νεολαία, μετανάστες),μαθητών ,φοιτητών αλλά   και φτωχών μικροαστών. Αυτή η συνθήκη γεννά ένα ριζοσπαστισμό που εκφράζεται με δύο αντίθετους τρόπους.

Από την μια , το  2006-2007 οι μεγάλες καταλήψεις και ιδιαίτερα   η εξέγερση του Δεκέμβρη  το 2008(και στους δύο αυτούς αγώνες πρωταγωνιστής είναι η νεολαία από τον χώρο της εκπαίδευσης  με πλειοψηφική εργατική καταγωγή   και η εργαζόμενη νεολαία.  Η εργατική τάξη δεν συμμετέχει μαζικά, όμως μεγάλο τμήμα της στηρίζει αυτές τις κινητοποιήσεις) . 

Από την άλλη , το έδαφος  που δημιούργησε ο νεοφιλελευθερισμός (με την λατρεία ατομισμού, που ανοίγει τον δρόμο του κοινωνικού κανιβαλισμού,τον θεσμικό ρατσισμό προς τους μετανάστες ,τον αντικομουνισμό, την ανασφάλεια λόγω της ανόδου της φτώχιας και της εγκληματικότητας κτλ) έδωσε την δυνατότητα  να γεννηθεί ένας αντιδραστικός «ριζοσπαστισμός» .Το ακροδεξιό ρεύμα (που σταθερά υπήρχε στην ελληνική κοινωνία από την δεκαετία του 1930)        δυναμώνει σημαντικά και εκφράζεται κυρίως από το ΛΑΟΣ που, από το  2007, μπαίνει στην Βουλή  και αυξάνει την επιρροή του  γρήγορα) ενώ παράλληλα, σε πιο μικρό βαθμό, ξεκινά να δημιουργείται και  ένα πολύ πιο μικρό φασιστικό ρεύμα που εκφράζεται από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ(κτίσιμο παρέμβασης σε Άγιο Παντελεήμονα, πογκρόμ εναντίον μεταναστών κτλ ).

2010-2012 μαχητική άμυνα

Στην άγρια νεοφιλελεύθερη επίθεση των μνημονίων,  η εργατική τάξη(με κορμό της τους εργάτες του πυρήνα, κυρίως στο δημόσιο)σε συνδυασμό με την νεολαία(κυρίως στα πανεπιστήμια) και κομμάτια μικροαστών αντιστέκονται στην άγρια  νεοφιλελεύθερη επίθεση.  Η μαχητικότητα, η αντοχή και η πολιτική ωριμότητα αυτού του κινήματος είναι η ανώτερη στην Ελλάδα μετά το 1980 και, στην συγκεκριμένη περίοδο ,η κορυφαία στον κόσμο(αν  και παίρνοντας  υπόψη μας την  οπισθοχώρηση  της αριστεράς και των καταπιεσμένων   στις δεκαετίες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αυτή η πρωτιά δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο αρχικά φαίνεται ).

 Απαντά με μια σειρά  μαχητικών αμυντικών αγώνων που εκφράζονται με τις συνεχείς γενικές απεργίες και κινητοποιήσεις   ,με κυριότερους  σταθμούς τον Μάη του 2010 (γεγονότα Μarfin), τον  Οκτώμβρη του 2011    και πτώση κυβέρνησης Παπανδρέου , και τέλος του 12, Φλεβάρης του 2012 και προκήρυξη εκλογών).Παράλληλα,  το κίνημα αγανακτισμένων ,άνοιξη και καλοκαίρι του 2011, παρά τις αντιφατικές πλευρές του, σήμανε μια μεγάλη μετατόπιση των εργαζόμενων της νεολαίας και ορισμένων μικροαστικών στρωμάτων σε αντικυβερνητική κατεύθυνση. Ιδιαίτερα η ανάδειξη αμεσοδημοκρατικών και συμμετοχικών μορφών αγώνα έκφραζε μια ποιοτική άνοδο της κινητοποίησης.

2012-2014 Σταδιακή οπισθοχώρηση

Η άνοδος της τρικομματικής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ συνοδεύεται από μια μεγάλη  αναβάθμιση της έντασης με την οποία επιτίθεται το  αστικό  μπλοκ. Μέσα στους 3 πρώτους μήνες έχει εξαπολύσει τον Ξένιο Δία τσακίζοντας ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης(τους μετανάστες),έχει ξεκινήσει άγριο πόλεμο στον αντιεξουσιαστικό χώρο(βασανισμοί στην ΓΑΔΑ, Βίλα  Αμαλίας κτλ)ενώ, παράλληλα, δίνει μεγάλο χώρο στην Χ.Α που περνά σε εκρηκτική επίθεση. Μετά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, τον Νοέμβριο του 2013, έχοντας χτυπήσει σκληρά τους αναρχικούς(ως πιο μαχητικό και παράλληλα ευάλωτο τμήμα του κινήματος)μα και τμήμα των εργατών της περιφέρειας (μετανάστες)επιτίθεται στους εργάτες του πυρήνα. Στην αντίστασή  τους στην άγρια λιτότητα ,απαντά με 4 διαδοχικές επιστρατεύσεις(2 φορές στους καθηγητές ,ναυτεργάτες και μετρό) και το πραξικόπημα της ΕΡΤ. Παράλληλα, αφήνει το ελεύθερο στην Χ.Α που συνεχίζει την άνοδό της. Το Σεπτέμβρη του 2013, το κίνημα παρουσιάζει μια σημαντική άνοδο(αντιφασιστικές κινητοποιήσεις μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα, απεργία καθηγητών). Στην συνέχεια, ωστόσο, μέχρι  σήμερα, παρά την συνέχεια σημαντικών αγώνων(καθαρίστριες, Σκουριές, σχολικοί φύλακες,  αλληλεγγύη σε Ρωμανό) υπάρχει μια σημαντική οπισθοχώρηση. Θεωρούμε, ως οργάνωση, πως οι πιο σημαντικοί  λόγοι για αυτήν  είναι .

-Ο εγκλωβισμός ανάμεσα στον σοσιαλφιλελευθερισμό και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο(νέο κευνσιανισμός)

Θεωρούμε πως μέσα στο κίνημα διαμορφώθηκαν δύο κυρίως πολιτικά ρεύματα .Έχουν ως κοινό σημείο το πολιτικό αίτημα για  κοινοβουλευτική πολιτική αλλαγή («να φύγουν οι κλέφτες» κτλ).Εκεί που διαφοροποιείται  το ένα από το άλλο, είναι   η αντίληψη για την φύση και το τι θα αντικαταστήσει τις μνημονιακές πολιτικές.

Η μια τάση του κινήματος αποτελείται κυρίως από σημαντικό τμήμα των εργατών της νεολαίας και των περιστασιακά ανέργων  και ένα πιο μικρό  τμήμα μικροαστών. Αυτή   καταλαβαίνει σε μεγάλο βαθμό πως τα μνημόνια έχουν ως βασική τους λογική την «μετωπική επίθεση στην εργατική τάξη»( ότι είναι δηλαδή μια ταξική πολιτική υπέρ της αστικής τάξης) και  έχει συνείδηση αντινεοφιλελεύθερη (όχι τόσο μεγάλη απόσταση πλούσιων-φτωχών, πλήρες κοινωνικό κράτος, περισσότερα δημοκρατικά δικαιώματα. κτλ), ζητώντας  την επιστροφή του «κοινωνικού συμβολαίου»( μια παρόμοια πολιτική με το  ΠΑΣΟΚ το 1981 ).

Η άλλη τάση, που αποτελείται  κυρίως  από μικροαστούς, νεολαία με μικροαστική καταγωγή και μακροχρόνια άνεργους  θα  είναι η μειοψηφική στον σταθερό κορμό του κινήματος  μα πολύ ισχυρή στο αντιμνημονιακό μπλοκ γενικά (περιστασιακά  ενισχύει τον βασικό κορμό, κυρίως στις 3 μεγάλες κορυφώσεις που είπαμε ) πιστεύει πως τα μνημόνια είναι αποτέλεσμα «ανικανότητας» ή  και  εθνικής προδοσίας του ΠΑΣΟΚ  και, στην συνέχεια, της κυβέρνησης Παπαδήμου  χωρίς να καταλαβαίνει πως η προδοσία αυτή  είναι αποτέλεσμα μια ταξικής πολιτικής υπέρ του ελληνικού κεφαλαίου. Δεν  είναι εχθρικό προς τον νεοφιλελευθερισμό ( π. χ μεγάλο κομμάτι όσων διαφωνούσαν με τα μνημόνια ήθελαν τις ιδιωτικοποιήσεις, ή  δεν ζητά πιο ζωντανή αστική δημοκρατία αλλά  ικανούς τεχνοκράτες)μα τον θέλει πιο φιλολαϊκό.

Η δεύτερη τάση ήταν πιο ρεαλιστική αλλά ταυτόχρονα καταστροφική. Γιατί (όπως θεωρούμε πως αποδεικνύεται σήμερα) η αστική τάξη, έχοντας «ρίξει όλα τα βάρη στην εργασία» και αυξήσει σε μεγάλο βαθμό την κερδοφορία, θα μπορούσε να ήταν θετική σε ορισμένες ελάχιστες παραχωρήσεις με αντάλλαγμα ,ωστόσο, την αναγέννηση της ηγεμονίας της.

Αντίθετα, η εφαρμογή ενός νέου «κοινωνικού συμβολαίου» είναι αδύνατη στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Όταν αυτό επικρατούσε( στον «δυτικό κόσμο» περίπου από το 1945 μέχρι το 1980,στην Ελλάδα από  1980-1990) ο φόβος της ανατροπής , η διεθνής ανασφάλεια και ο εσωτερικός ταξικός συσχετισμός  , έσπρωχνε την αστική τάξη  σε αυτές τις παραχωρήσεις. Η κινέζικη επανάσταση,  η κουβανέζικη, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα  αλλά και  η αίγλη που γεννούσε η σοβιετική ένωση (παρότι εκεί επικρατούσε μια μορφή κρατικού  καπιταλισμού), όπως , επίσης, και  η δύναμη της αριστεράς στην Ευρώπη βασισμένη στο κύρος της αντίστασης στους ναζί και στο βιομηχανικό εργάτη των μεγάλων εργοστασίων, όλα αυτά έπαιζαν τον ρόλο τους.  Καταλάβαιναν  ότι, αν δεν συμβιβαστούν , θα αντιμετώπιζαν το  ενδεχόμενο της ανατροπής.

Οι καρποί του συμβιβασμού, όμως, ικανοποίησαν  μεγάλο μέρος της  τότε αριστεράς αλλά και μέρος των εργατών, κάνοντάς  τους εχθρικούς στις προσπάθειες αμφισβήτησης αυτού του συμβιβασμού (Μάης 68, θερμό φθινόπωρο 69, Ιταλία κτλ) προς μια αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Μετά ήρθαν οι οικονομικές κρίσεις του 1973 και 1979 και έδωσαν τη λύση στο πρόβλημα. Οι ίδιες οι οικονομικές κρίσεις ήταν,  βέβαια,το  αποτέλεσμα που προκάλεσε η πτώση  της κερδοφορίας του κεφαλαίου λόγω της ανόδου των αγώνων. Η λύση ήταν εκμετάλλευση της υποχώρησης μετά την ήττα των κινημάτων του 68( που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη λόγω της ανεργίας που φέρνει η κρίση )και  το πέρασμα στην ακραία  επίθεση.

 Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μια αντιλαϊκή πολιτική αλλά η σύγχρονη μορφή του καπιταλισμού, του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Σε αυτό το πλαίσιο, μονάχα μια αντικαπιταλιστική ιδεολογική πολιτική συγκρότηση και πρακτική από τους εκμεταλλευόμενους θα μπορούσε  να δημιουργήσει τις  προυποθέσεις για την ουσιαστική βελτίωση των όρων ζωής των «από κάτω». Ωστόσο, το γεγονός πως η αριστερά δεν έκφρασε μια τέτοια πολιτική γραμμή(αλλά, αντίθετα, αρκετές φορές εμπόδισε μια τέτοια κατεύθυνση ) ,σε συνδυασμό με τους παρακάτω παράγοντες ήταν καθοριστικά ώστε να μην δημιουργηθεί ένα αντικαπιταλιστικό ρεύμα στο κίνημα.

-Παρακμή αστικής δημοκρατίας

Η αστική δημοκρατία, παρότι είναι μια μορφή κυριαρχίας της αστικής τάξης,επέτρεπε,σε κάποιο βαθμό, στοιχεία συμμετοχής, στην περίοδο  του κοινωνικού συμβολαίου που παγκόσμια κράτησε περίπου από 1945-1980 και στην Ελλάδα από το 1975-1990 (πχ στην Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του ’80 η συμμετοχή σε σωματεία, απεργίες, συνελεύσεις, κόμματα ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση ).Στον νεοφιλελευθερισμό μεταλλάσσεται ριζικά. Αυτό που κυριαρχεί είναι η αποθάρρυνση της πολιτικής συμμετοχής και διεκδίκησης  και  η  λογική ανάθεσης στους ειδικούς τεχνοκράτες ,στους επαγγελματίες της πολιτικής. Παράλληλα, η έλλειψη εμπιστοσύνης στα πολιτικά κόμματα που πατά πάνω στην μείωση των διαφορών ανάμεσά τους (π.χ συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ), την δυνατότητα πολύ μεγάλης επιρροής των ισχυρών επιχειρηματιών στην πολιτική των κυβερνήσεων  (π.χ Μαρινάκης, Μπόμπολας  ) και την αύξηση της διαφθοράς.

-Πολυδιάσπαση  και αποδυνάμωση της εργατικής τάξης

Στην αυγή του νεοφιλελευθερισμού , την δεκαετία του 1980 , σημαντικό μέρος  από τα μεγάλα εργοστάσια της Δύσης, μεταφέρονται σε χώρες του «Τρίτου κόσμου»(Κίνα, Ινδία κτλ). Αυτό συμβαίνει από την μια, επειδή  οι εργάτες εκεί  θα είχαν χαμηλές αντιστάσεις στην ακραία εκμετάλλευσή  τους και, από την άλλη, γιατί η δύναμη των εργατών και της αριστεράς(μια δύναμη που ,σε μεγάλο βαθμό, βρισκόταν στην συγκέντρωση, τις κοινές εμπειρίες των βιομηχανικών εργατών και την αίσθηση κοινού συμφέροντος που αυτή γεννούσε)θα δεχόταν ισχυρό χτύπημα.  Η εργατική τάξη του δυτικού κόσμου, παρότι στην περίοδο του νεοφιλελευθερισμού είχε αυξηθεί σε μέγεθος (με την έννοια πως και το μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον τομέα των υπηρεσιών υπήρξε θύμα της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου και πέρασε  στην εργατική τάξη ) είχε, όμως, πολυδιασπαστεί . Από την μια, σε εργάτες του πυρήνα(π.χ δημόσιος τομέας) που έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες να αγωνιστούν και  απ’ την άλλη, στους εργάτες της περιφέρειας(μετανάστες ,ιδιωτικός τομέας, ) που εργάζονται συνήθως σε επιχειρήσεις μικρού μεγέθους και είναι δύσκολο να ενωθούν, τόσο μεταξύ τους, όσο και με τους εργάτες του πυρήνα και να διεκδικήσουν.   

-Μεταμοντερνισμός

 Έχοντας ως βάση την αποδυνάμωση της εργατικής τάξης  και της αστικής δημοκρατίας, γεννήθηκε  η λογική του μεταμοντέρνου και των πολλαπλών ταυτοτήτων.

Σύμφωνα με αυτήν την λογική, διάφορα κινήματα καταπιεζομένων ταυτοτήτων(γυναικείο, μεταναστευτικό, αντιφασιστικό, οικολογία κτλ) πρέπει να αγωνίζονται ώστε να δείξουν την διαφορετικότητά  τους και να επιδιώξουν μέσα από τους αγώνες τους μεγαλύτερα οφέλη για τον εαυτό τους.Δεν επικοινωνούν με οργανωμένες δομές των εργαζομένων(σωματεία κτλ)και της νεολαίας(φοιτητικοί σύλλογοι, δεκαπενταμελή)ώστε να τα  τα επηρεάσουν θετικά , μα   ούτε καν μεταξύ τους.

Έτσι,  καταλήγουν να είναι ακίνδυνα για την εξουσία της αστικής τάξης αφού ,από την μια,  μπορούν εύκολα  να απομονωθούν και  να ηττηθούν και ,από την άλλη, να καταλήξουν να την ενισχύουν αφού μπορούν να διαφθαρούν (π.χ ΜΚΟ) , ή και να ενσωματωθούν  με την έννοια πως ίσως καταφέρουν να ικανοποιηθούν αιτήματά τους που, μεμονωμένα, δεν είναι πλήγμα για τους κυρίαρχους.

-Το σύγχρονο αστικό κράτος

Στον νεοφιλελευθερισμό, το αστικό κράτος  έγινε  πιο δύσκολο να επηρεαστεί προς μια πιο φιλολαϊκή κατεύθυνση. Ο διοικητικός μηχανισμός αυξάνει κατά πολύ τις εξουσίες του και η σχετική αυτονομία των ιδεολογικών μηχανισμών προς την αστική τάξη μειώνεται ακόμα περισσότερο(π.χ ΜΜΕ,εκπαίδευση).Οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί ,τις περισσότερες φορές ,επικυρώνουν αποφάσεις που έχουν παρθεί από τον υπουργό και τους τεχνοκράτες συμβούλους του είτε  και  από ευρωπαϊκούς  και διεθνείς οργανισμούς όπως η Ε.Ε και Δ.Ν.Τ. Παράλληλα,  ο κατασταλτικός μηχανισμός έχει σκληρύνει πολύ. Ιδιαίτερα μετά  την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, στο όνομα του πολέμου ενάντια στον εσωτερικό εχθρό (τρομοκρατία: είτε ισλαμική ,είτε αντικαπιταλιστική )  μια σειρά από μέτρα εκτάκτου ανάγκης όπως κρατήσεις χωρίς δίκη, ποινικοποίηση των ιδεών, αντιτρομοκρατικοί νόμοι κτλ επιβλήθηκαν  σε διεθνές επίπεδο.

-Εγκατάλειψη σοσιαλισμού και κομμουνισμού

Αν και μια κάποια εγκατάλειψη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού έχει ξεκινήσει ήδη στα χρόνια μετά τον Β. Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά το 1989 και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης , μεγάλο μέρος των καταπιεσμένων και  της Αριστεράς, σε παγκόσμιο επίπεδο,,αρνείται τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό (είτε με τυπικό τρόπο, αποκηρύσσοντας τον, είτε άτυπα, περιορίζοντάς τον ως «τροφή» του φαντασιακού τον μελών της).Έχοντας απομακρυνθεί η προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού ενισχύονται οι λογικές διαχείρισής του ,  είτε  η  ρεαλιστική (σοσιαλφιλελεύθερη) είτε η μη ρεαλιστική ( κευνσιανή).

-Επιπτώσεις της ανεργίας

 Όπως και στις προηγούμενες οικονομικές κρίσεις του εικοστού αιώνα(1929 και 1973-1979), έτσι και σε αυτή την κρίση του 2008 ,αποδείχτηκε πως, αν δεν υπάρξει ντόμινο ανατροπών τα πρώτα κιόλας χρόνια της κρίσης, η ανεργία και η εξαθλίωση που προκαλείται στην εργατική τάξη και την νεολαία σε βάθος χρόνου της γεννούν μια τάση ατομισμού, επιβιωτισμού και απελπισίας .

-Το  ακροδεξιό -φασιστικό ρεύμα

 Το ακροδεξιό ρεύμα έχοντας ξεκινήσει σε κάποιο βαθμό να ισχυροποιείται πριν την κρίση, σε αυτήν αυξάνει πολύ την δύναμή  του και τραβά ένα τμήμα του κοινωνικού ριζοσπαστισμού προς το ΛΑΟΣ  και, σε ένα βαθμό, προς την ΝΔ(ιδιαίτερα την περίοδο 2012-2014).Από την άλλη, το φασιστικό ρεύμα που εκφράζεται από την Χ.Α γνωρίζει μεγάλη άνοδο και κυρίως την περίοδο 2012-2013 αποδυναμώνει την εργατική τάξη και την νεολαία, είτε μέσω της τρομοκρατίας(στους μετανάστες και στο οργανωμένο στην αριστερά τμήμα) είτε  μέσω της εξάντλησης λόγω του διπλού μετώπου του κινήματος(αντιφασιστικό-αντιμνημονιακό) είτε,, τέλος τραβώντας σημαντική ριζοσπαστικοποίηση προς τον φασισμό.

Νεολαία Σύριζα στην νέα φάση

H ιδεολογική και πολιτική διαμάχη στον Σύριζα

Πλειοψηφία

-Το προεδρικό «μπλογκ»

H κυρίαρχη γραμμή τις ανανεωτικής πτέρυγας στον Συνασπισμό από το 1991-2004, μετά την αριστερή στροφή που εκφράζεται με την δημιουργία του Σύριζα και μέχρι το 2011, παραμένει μειοψηφική και οδηγεί στην διάσπαση και την δημιουργία της ΔΗΜΑΡ. Όμως, ένα σημαντικό τμήμα της  παραμένει στο Σύριζα και καταφέρνει να γίνει ιδιαίτερα ισχυρή την περίοδο της δεξιάς στροφής που ξεκινά τον Ιούνιο του 2012.

 Κύριο χαρακτηριστικό  της είναι η συμμαχία με πολύ μεγάλα κομμάτια της αστικής τάξης εκτός από αυτά που φλερτάρουν με τον φασισμό και την ακροδεξιά .Αποδοχή όλων των στρατηγικών τους επιλογών   την νεοφιλελεύθερη περίοδο ,μα με ένα «φιλολαικό άρωμα» .

- Αποδοχή ιδιωτικοποιήσεων και χτυπήματος του κοινωνικού κράτους που καλύπτει  όλες τις λαϊκές τάξεις. Αντί για αυτό, ένα «δίχτυ προστασίας»(συσσίτια ,ρεύμα κτλ) για τους εξαθλιωμένους ανέργους και πολύ φτωχούς  εργάτες   .

-  Δομικός και βαθύς κυβερνητισμός ( πάση  θυσία να αναλάβουμε την κυβέρνηση).Αυτή η αντίληψη πάει «πακέτο» με την πλήρη  αποδοχή του  αστικού DNA του κράτους (σχέσεις διευθυντή – διευθυνόμενου, «κλειστό» και εχθρικό προς τους από κάτω κτλ ) μα και του σκληρού πυρήνα του (Ματ ,ειδικές δυνάμεις στρατού κτλ)όπου, με  ορισμένες δημοκρατικές βελτιώσεις και «δημοκρατικό» προσωπικό, θα απομονωθούν οι φασιστικοί και ακροδεξιοί θύλακες και όλα θα πάνε καλά…

-

Αποδοχή ΝΑΤΟ  και ΕΕ- προσπάθεια να αναδειχτεί η «πραγματικά προοδευτική φύση τους».

-Συνεργασία και συμμαχία με μικροαστικά στρώματα και πολύ φτωχά εργατικά. Σύνδεση με μεταμοντέρνα κινήματα που βοηθούν στο «φιλολαϊκό» και «δημοκρατικό»  έργο της κυβέρνησης ,πιέζοντας για  μεμονωμένες διεκδικήσεις(π. χ να κλείσουν τα κέντρα κράτησης, γάμος ομοφυλόφιλων, αύξηση μισθών )

-Αρεν και Ανασα 

Έχοντας την καταγωγή της στο δεξιό ρεύμα του ευρωκομουνισμού μα επηρεαζόμενη έντονα από τον μεταμοντερνισμό της νεοφιλελεύθερης περιόδου   , αυτή η τάση έχει μια σειρά από χαρακτηριστικά

-Θεωρεί πως, με αφετηρία την κοινοβουλευτική νίκη, είναι δυνατόν η αριστερά να «διεισδύσει»  στο  αστικό κράτος  και  να το μεταμορφώσει σιγά σιγά «από τα μέσα» . Πιστεύει πως η  δυαδική εξουσία ( στυλ σοβιέτ)  και σύγκρουση μαζί του  (τσάκισμα) δεν χρειάζονται .

-Πιστεύει πως ο Σύριζα  πρέπει , για ένα πρώτο, πολύ μεγάλο, διάστημα να εφαρμόσει μια  κευνσιανή  πολιτική(κοινωνικό συμβόλαιο) εξαναγκάζοντας τους πολύ ισχυρούς καπιταλιστές να συμβιβαστούν ειρηνικά .Αυτό θα γίνει σε συμμαχία της αριστεράς και των εργαζόμενων με πιο δημοκρατικά κομμάτια αστικής τάξης.

-Αν και κατανοεί καλύτερα από την σοσιαλφιλελεύθερη τάση τον ταξικό χαρακτήρα της ΕΕ, πιστεύει πως μπορεί να μεταρρυθμιστεί σε μια πιο φιλολαϊκή κατεύθυνση.

-Υποστηρίζει την  μεταμοντέρνα  λογική των κινημάτων και εκτιμά  πως θα μπορούν να  βοηθούν στον εκδημοκρατισμό του κράτους

-Τέλος, θεωρεί πως μπορούν να δημιουργηθούν πολύ ισχυροί «κόκκινοι θύλακες » δηλαδή  αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις ή δομές αλληλεγγύης .Πιστεύει πως μπορεί να δημιουργηθεί ένας κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής , πολιτισμού και κοινωνικής βοήθειας που , σε συνδυασμό με τον εκδημοκρατισμό του κράτους και την πίεση των μεταμοντέρνων κινημάτων ,  θα μας δώσει την δυνατότητα να αποδυναμώσουμε πλήρως την μεγάλη αστική τάξη και να της πάρουμε την εξουσία με ειρηνικό τρόπο.

Αριστερή Πλατφόρμα 

-Αριστερό Ρεύμα

Αυτή η τάση έχει την καταγωγή στην παλιά πολιτική των λαϊκών μετώπων (ΕΑΜ, Ισπανία 36 κτλ) της τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς και την λογική των αντιμονοπωλιακών συμμαχιών που τα ακολούθησε, μα επηρεάστηκε ιδιαίτερα έντονα από την συνολική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού. Βασικά της χαρακτηριστικά

 -Πιστεύει πως το αστικό κράτος είναι σε μεγάλο βαθμό ένα ουδέτερο – εργαλείο(το αστικό του DNA ελάχιστα αμφισβητείται). Αν στελεχωθεί από αριστερό προσωπικό και αυξηθεί ο έλεγχός  του στην οικονομία(μέσα από πολλές εθνικοποιήσεις), θα μπορέσει σιγά σιγά να «δουλέψει» για τα συμφέροντα της αριστεράς και των καταπιεσμένων  .

-Ο ελληνικός καπιταλισμός ως υπανάπτυκτος, ως αποικία των ιμπεριαλιστικών  δυνάμεων. Η ελληνική αστική τάξη (  με την εξαίρεση κάποιων μεγάλων   μονοπωλίων με σχέσεις με  τον ιμπεριαλισμό ) είναι αδύναμη και σκλάβα ξένων δυνάμεων .Άρα, γίνεται, η αριστερά και οι εργάτες να την πείσουν πως μια συμμαχία μαζί τους, με στόχο να διωχτούν οι ιμπεριαλιστές , θα είναι προς το συμφέρον και των δύο. Αυτό θα γίνει κυρίως με την έξοδο από την ΕΕ. Αυτό που θα  ακολουθήσει θα είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση, επί της ουσίας δηλαδή ένα  νέο κοινωνικό συμβόλαιο με το σύμμαχο τμήμα της αστικής τάξης, και με την βοήθεια της εθνικοποιημένης  βιομηχανίας και του «κράτους με αριστερό προσωπικό» . Αφού γίνει αυτό, η  ανάπτυξη της οικονομίας(παραγωγικές δυνάμεις )θα δυναμώσει τους εργαζομένους και θα μας φέρει κοντά στον σοσιαλισμό ο οποίος θα είναι το επόμενο στάδιο και θα  έχει ως χαρακτηριστικό του την σχεδιασμένη οικονομία και την ιδιοκτησία  των μέσων παραγωγής.

-Έμφαση σε εργάτες του πυρήνα (κυρίως δημόσιο τομέα ) και μικρό ενδιαφέρον για τους περιφερειακούς εργάτες(μετανάστες, ιδιωτικοί χαμηλόμισθοι κτλ ) , για  σημαντικές  «μολύνσεις»  των εργατών από την  αστική ιδεολογία(ρατσισμός, σεξισμός ,αλλοτρίωση στην εργασία κτλ).

Και οι δύο τάσεις βλέπουμε πως, παρά τις διαφορές τους , συμφωνούν σε 2 πάρα πολύ βασικά ζητήματα.

- Θεωρία σταδίων. Πιστεύουν πως, πρώτα πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο και ότι αυτό μπορεί να γίνει όχι μόνο με εξαναγκασμό αλλά και σε  συμμαχία με κομμάτια της αστικής τάξης και, μετά, στο μακρινό μέλλον, να «περάσουμε στον σοσιαλισμό».

-Δεν θεωρούν πως χρειάζεται η δυαδική εξουσία και η σύγκρουση με το αστικό κράτος αλλά πως αρκεί, είτε να «το πάρουμε στα χέρια μας», είτε να το «αλλάξουμε από τα μέσα».

Αυτές οι δύο αντιλήψεις δημιουργούν ένα κοινό έδαφος με την σοσιαλφιλελεύθερη τάση (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο κορμός και των 3 τάσεων είναι ο Συνασπισμός) και ιδιαίτερα στην τάση «πάση θυσία να πάρουμε την κυβέρνηση και να ελέγξουμε το κράτος», στην λογική συμμαχίας με την αστική τάξη και την μετάθεση του σοσιαλισμού στο αόριστο και μακρινό μέλλον.

-Κόκκινο δίκτυο και Κομμουνιστική τάση

Δεν μπορούμε να πούμε ούτε πως αυτή η τάση ταυτίζεται πλήρως με κάποια από την  δεξιά ευρωκομμουνιστική και την λαϊκόμετωπική μα ούτε και πως έχει μια ολοκληρωμένη ξεχωριστή πολιτική γραμμή.

Ενώ γενικά υιοθετείται  η θεωρία του τσακίσματος(σύγκρουση και δημιουργία εργατικού κράτους) του αστικού κράτους, συνήθως περιορίζεται στον σκληρό κατασταλτικό πυρήνα(αστυνομία ,στρατός, διοίκηση).Το αστικό DNA δεν αμφισβητείται εις βάθος.

Το ίδιο συμβαίνει και στην παραγωγή, όπου  ο στόχος είναι να αλλάξει η μορφή ιδιοκτησίας(από ιδιωτική να γίνει  δημόσια)στα πλαίσια μιας σχεδιασμένης οικονομίας, ενώ οι σχέσεις παραγωγής (διεύθυνση-εκτέλεση , διανοητική-χειρωνακτική εργασία κτλ) λίγο κριτικάρονται .

Έτσι γίνονται ευάλωτα στην  λογική  του κράτους- εργαλείου  αλλά και στην λογική της ταξικά ουδέτερης παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Εξίσου και με στην παρέμβασή  τους στο κίνημα οπού εκεί, αν και ασκούν  κάποιες φορές μια επιφανειακή κριτική , βλέπουμε συχνά να επηρεάζονται πολύ έντονα από την μεταμοντέρνα λογική (κάθε οργάνωση να ασχολείται με ένα συγκεκριμένο κίνημα, άλλος αντιρατσιστικό ,άλλος εκπαίδευση ,άλλος αντιφασιστικό, άλλος «θεωρία και προπαγάνδα» κτλ)  ενώ   στην παρέμβαση στο εργατικό να κυριαρχούνται από έναν έντονο εργατισμό.

Ο σεβασμός στην αστική νομιμότητα και ο φόβος της ρήξης και των συνεπειών τους δεν τους αφήνει ανεπηρέαστους.

-Καταστροφισμός και οικονομισμός. Θεωρεί πως η κρίση αποδυναμώνει πολύ την αστική τάξη και πως επίσης η  αύξηση της πείνας και φτώχιας γεννά, σχεδόν αυτόματα, μια έντονη ριζοσπαστικοποίηση στους εργάτες και τον λαϊκό κόσμο. Γενικά, σε όλη  την διάρκεια της οικονομικής κρίσης, αυτή  η τάση παρουσιάζει τους καταπιεσμένους σαν ένα «ξερό χορτάρι» που είναι, ανά πάσα  στιγμή, έτοιμο να πάρει «επαναστατική φωτιά» .

-Εδώ έρχεται και δένει και η θεωρία της επαναστατικής ηγεσίας. Εφόσον οι καταπιεσμένοι είναι αυτόματα «ξερό χορτάρι», μένει να αποκαλυφτεί ο ρόλος των ρεφορμιστικών προδοτικών ηγεσιών και θα καταλάβουν πως οι αντικαπιταλιστές είναι τελικά η πραγματική τους ηγεσία και θα την αποδεχτούν. Σύμφωνα με αυτήν την λογική, αυτές οι οργανώσεις περιορίζουν την κεντρική τους πολιτική  γραμμή, σε προπαγανδιστικά αιτήματα που να αποκαλύπτουν τον προδοτικό ρόλο των ρεφορμιστών ηγετών και όχι σε μια μαζική γραμμή  που να αλληλοτροφοδοτείται   με το κίνημα, που θα  βοηθά στην οργάνωση νικηφόρων αγώνων  .

Το ενδιαφέρον είναι πως ,όσον αφορά τους ρεφορμιστές ηγέτες , οι σχεδόν μεταφυσικές ιδιότητες που τους δίνονται προς συντηρητική κατεύθυνση  ( ότι δηλαδή μόνο αυτοί φταίνε που δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση επειδή κορόιδεψαν τον λαό) συνδυάζονται με μια υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων τους για σύγκρουση (π.χ Θα εξαναγκαστεί ο Τσίπρας σε ρήξη  με την ΕΕ τελικά, επειδή αλλιώς θα πρέπει να εφαρμόσει λιτότητα). Ετσι, πολύ συχνά, αυτή η τάση δεν περιορίζεται στην καταγγελία μα στον ρόλο  «συμβούλου  του βασιλιά»(π. χ αντιλήψεις που θεωρούν ότι, με την κατάλληλη πίεση, ο Τσίπρας  θα εφαρμόσει σοσιαλιστικό πρόγραμμα).Έτσι, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν μια πιο μαχητική πολιτική τοποθέτηση ,αδυνατούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις.

H πορεία μετάλλαξης του Σύριζα από κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς σε σοσιαλφιλελεύθερο αστικό κόμμα.

Η πορεία μετάλλαξης του Σύριζα ξεκινά το καλοκαίρι του 2012 ενόψει των δεύτερων εκλογών. Η περίπτωση νίκης του Σύριζα κυριολεκτικά φόβισε σημαντικά τμήματα του κόμματος .Φοβήθηκαν, επειδή  κατανοούσαν πως η νίκη του Σύριζα, χωρίς γέφυρες με το σύστημα και με το κίνημα μαχητικό, θα έκανε πολύ δύσκολο τον γρήγορο συμβιβασμό και θα άνοιγε τον δρόμο σε μια άγρια σύγκρουση με την αστική τάξη στην Ελλάδα και το εξωτερικό .Έτσι ήταν πιθανό, για πρώτη φορά μετά την Χούντα, η αριστερά να έσπαγε τον σεβασμό στην αστική νομιμότητα( με ουσιαστικό τρόπο) με τον κίνδυνο, εάν αποτύγχανε, να βρεθεί εκτός νόμου  η και να εξοντωθεί .

Εκτός από αυτό, μπορούμε να πούμε πως ένα πολύ βασικό στοιχείο που βοηθά την σοσιαλφιλελεύθερη τάση να επικρατήσει είναι πως  είχε μια καλύτερη κατανόηση της πραγματικότητας από τις άλλες, αφού καταλάβαινε κάτι  πολύ βασικό .Ότι η αστική τάξη δεν θα δεχόταν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο κευνσιανού  τύπου και ότι ανοίγονταν δύο δρόμοι:

Κυβέρνηση Σύριζα ως η αρχή μιας συνολικής σύγκρουσης με το σύστημα, που είτε θα κατευθύνονταν σχετικά γρήγορα  προς την πλευρά  της  σοσιαλιστικής επανάστασης (με την έννοια ότι, λόγω των συνθηκών στην Ελλάδα, ήταν αδύνατη μια μακροχρόνια ισορροπία των δύο αντιπάλων, στυλ Βενεζουέλας) είτε προς την σκληρή ήττα της, με, κατά πάσα πιθανότητα, βίαιο τρόπο . Από την άλλη, κυβέρνηση Σύριζα που θα εφαρμόσει ένα νέο σοσιαλφιλελεύθερο πρόγραμμα και θα αποδεχτεί τα μνημόνια.

Η σοσιαλφιλελεύθερη τάση, από εκείνο το σημείο ,δυναμώνει πολύ και ξεκινά μια πορεία προς τον σοσιαλφιλελεuθερισμό. Οι υπόλοιπες τάσεις δεν προσπαθούν να την ανατρέψουν με έναν ριζικό τρόπο και αδυνατούν να δημιουργήσουν ένα  εναλλακτικό αντικαπιταλιστικό πολιτικό σχέδιο. Περιορίζονται σε μια αντιπολίτευση που θα προσπαθεί να επιβραδύνει την πορεία προς τον σοσιαλφιλελευθερισμό και εγκλωβίζονται σε μια λογική  όπου η πολιτική δυναμική μετρά ως όπλο για την αναπαραγωγή εσωκομματικών συσχετισμών. Αποτυγχάνουν πλήρως να σταματήσουν την μετάλλαξη του Σύριζα και καταλήγουν να την νομιμοποιούν ,λειτουργώντας, σε μεγάλο βαθμό , ως αριστερό άλλοθι.

Από την κυβέρνηση  της αριστεράς στην αστική κυβέρνηση εθνικής ενότητας

-Η κυβέρνηση της αριστεράς εγκαταλείπεται για να δώσει την θέση της στην κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας ,δηλαδή μια κυβέρνηση σε συμμαχία με την «αντιμνημονιακή» αστική τάξη. Στο συνέδριο του 2013 έρχεται να βάλει επίσημη σφραγίδα σε  αυτήν την στροφή   αφού, παρά τα σχετικά ριζοσπαστικά κείμενα βάσης ,ανοίγει ο δρόμος στο αντιμνημονιακό μέτωπο(με την νομιμοποίηση συμμαχίας με ΑΝΕΛ).

-Κυβέρνηση εθνικής ενότητας

Η μικρή μείωση των ποσοστών στις ευρωεκλογές του 2014  λειτουργεί ως η αφορμή για την τελική επιτάχυνση της δεξιάς στροφής που εκφράζεται με την θεωρία της στροφής στο κέντρο .Επί της ουσίας, ανοίγει τον δρόμο στην εθνική ενότητα και στην ολοκληρωτική μετάλλαξη  του Σύριζα  σε αστικό κόμμα, σπάζοντας και τον διαχωρισμό ακόμα μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί. Η  κεντρική επιτροπή του Οκτώβρη του 2014 είναι η πλέον κομβική, αφού η αριστερή πλατφόρμα και οι 53, ενώ είχαν την πλειοψηφία, δεν βάζουν αντιμνημονιακό φίλτρο.

Τον Ιανουάριο του 2015, η στροφή επικυρώνεται(περνά η τροπολογία για συνεργασία ΔΗΜΑΡ  και υπόλοιπων μνημονιακών).

Μετά τις εκλογές ,η συμμαχία με τους  ΑΝΕΛ συνδυάζεται με την είσοδο στελεχών της ΔΗΜΑΡ αλλά και πλήθος σοσιαλφιλελεύθερων ή  και καθαρά νεοφιλελεύθερων στελεχών   σε κορυφαίες θέσεις .

Κρατικοποίηση του κόμματος

-Σταδιακά το κόμμα, που είχε ήδη μια βαθιά προβληματική λειτουργία, ξεκινά μια γρήγορη πορεία προς την κρατικοποίηση ώστε,  από την μια, να μπορεί να διαχειριστεί και να ενσωματωθεί  στον αστικό κρατικό μηχανισμό και, από την άλλη, η σοσιαλφιλεύθερη τάση να αυτονομηθεί πλήρως, ώστε να μην δέχεται πιέσεις από την βάση του κόμματος και τις άλλες τάσεις. Τα όργανα του κόμματος από την πολιτική γραμματεία, την κεντρική επιτροπή ,τις νομαρχιακές και τις οργανώσεις βάσης, αρχίζουν να χάνουν τον ρόλο τους και απλά να επικυρώνουν αποφάσεις που παίρνονται στο γραφείο του προέδρου. Η πορεία αυτονόμησης του προέδρου και κρατικοποίησης του Σύριζα σφραγίζεται στο συνέδριο του κόμματος  όπου  ο πρόεδρος εκλέγεται από τους συνέδρους και όχι από  την κεντρική επιτροπή και άρα μπορεί να μην λογοδοτεί ,επί της ουσίας ,σε κανένα .Από  το σημείο αυτό και μετά, η  κρατικοποίηση προχωρά με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς. Τον Ιανουάριο του 2015 ο Α. Τσίπρας καλεί μόνος του διαρκές συνέδριο ,παραβιάζοντας ωμά την απόφαση της πολιτικής γραμματείας αλλά  και το καταστατικό (που ορίζει πως, μονάχα σε ψηφοφορία της κεντρικής επιτροπής και αν συμφωνεί το 25% των μελών της, μπορεί να καλεστεί) θέλοντας να εκβιάσει όσους σκέφτονταν να καταθέσουν τροπολογία που θα βάζει αντιμνημονιακό φίλτρο. Όταν τελικά δεν κατέβηκε η τροπολογία, η δεύτερη μέρα του συνέδριου ακυρώθηκε.

Μετά την νίκη στις εκλογές φαίνεται πως η πορεία έχει ολοκληρωθεί ,αφού η πολιτική γραμματεία και η κεντρική επιτροπή  του Σύριζα δεν ρωτήθηκε καν ,ούτε για τον σχηματισμό κυβέρνησης ούτε για την ψήφιση του Παυλόπουλου ούτε για την συμφωνία του Φεβρουαρίου στο eurorogroup. Κλήθηκε, αφού είχαν γίνει όλα τα παραπάνω, να πει μια γνώμη για να διατηρηθούν οι τύποι.

Κόψιμο δεσμών  με  τους αγώνες του κινήματος

Ο Σύριζα συμμετέχει στα κινήματα που ξεσπούν την περίοδο 2010-2012 και τους δίνει,  σε ένα βαθμό, πολιτική κάλυψη. Σιγά σιγά, από το καλοκαίρι του 2012, η συμμετοχή  του στο κίνημα διαρκώς μειώνεται, ενώ, αντίθετα, η σοσιαλφιλελεύθερη τάση όχι μόνο δεν  παίρνει πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης του κινήματος, μα ξεκινά να καλλιεργεί ένα κλίμα εκλογικής ανάθεσης και ψεύτικων  ελπίδων ,κυρίως, μέσω της θεωρίας του ώριμου φρούτου(σε κάθε μεγάλο αγώνα που ξέσπαγε θεωρούνταν βέβαιο  πως θα πέσει η Κυβέρνηση Σαμαρά).Μάλιστα φτάνει στο σημείο να προδώσει την απεργία της ΟΛΜΕ το καλοκαίρι του 2013 και να μην συμμετάσχει στην γιγαντιαία  πορεία προς τα γραφεία της Χ.Α  στη  Μεσογείων, δίνοντας  «όρκους πίστης» στο συνταγματικό τόξο.

Μετά την άνοδο στην κυβέρνηση, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα,  όχι απλά δεν επικρατεί μια λογική υποστήριξης των κινημάτων, μα, αντίθετα, κυριαρχεί μια κατασταλτική γραμμή στις πιο μαχητικές τους πλευρές(Αμυγδαλέζα, Σκουριές και κοινή επίθεση αστυνομίας-μεταλλωρύχων χωρίς να υπάρξουν τιμωρίες στην αστυνομία, άγριος αστυνομικός κλοιός των Εξαρχείων τις μέρες της απεργίας πείνας κτλ ).Αποκορύφωμα της πολιτικής καταστολής,  η τρομοκρατία μέσα από τον αστυνομικό κλοιό των καταληψιών του ΕΚΠΑ και εν τέλει η παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου!

Αλλοίωση προγράμματος 

Μια συνεχής αλλοίωση του προγράμματος ώστε να εξαφανιστούν τα στοιχεία που θα προκαλούσαν την δυσαρέσκεια της ελληνικής αστικής τάξης και της ευρωπαϊκής ένωσης .Η μονομερής διαγραφή  του χρέους,η προοπτική σύγκρουσης με την Ευρωπαική Ένωση, η  άμεση  κατάργηση  των μνημονίων,η βαριά φορολογία στο κεφάλαιο ,ο δημόσιος έλεγχος  και κρατικοποίηση τραπεζών ,η κατάργηση των Ματ, Δέλτα  Διας και των αντιτρομοκρατικών νόμων , όλα άρχισαν, σταδιακά, να εξαφανίζονται. Μετά τις εκλογές, υπήρξε πλήρης συμφιλίωση με τον νεοφιλελευθερισμό μέσω της αποδοχής των ιδιωτικοποιήσεων ,το πάγωμα και όχι την αύξηση των μισθών, την δέσμευση των  αποθεματικών του δημόσιου τομέα και μάλιστα με πράξη νομοθετικού περιεχόμενου(συνεχίζοντας έτσι την υποβάθμιση ακόμα και  της αστικής δημοκρατίας) κτλ.

Σχέσεις με καπιταλιστές

Ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια  καπιταλιστών αποκτούν επιρροή και σχέσεις με μέλη της ηγεσίας τους κόμματος(κυρίως, μα όχι αποκλειστικά, με τη σοσιαλφιλελεύθερη  τάση).Πληροφορίες από εσωκομματικές διαδικασίες φιγουράρουν σε πρωτοσέλιδα αστικών εφημερίδων, ενώ μέλη του κόμματος αποκτούν προσωπικές σχέσεις με μεγάλους καπιταλιστές ώστε να υπερασπιστούν τα συμφέροντά  τους. Παράλληλα ,τα συστημικά ΜΜΕ προωθούν σε ένα βαθμό την σοσιαλφιλελεύθερη τάση, ενισχύοντάς  την .

Μετά τις εκλογές ,η  ενίσχυση ,υποστήριξη και η επιρροή  της αστικής τάξης γιγαντώνεται, αφού ο Σύριζα μετατράπηκε σε αστικό κόμμα.

Προς τον πλήρη συμβιβασμό

Είναι φανερό πως τον Ιούνιο η κυβέρνηση θα οδηγηθεί στην υπογραφή ενός νέου μνημονίου. Η σοσιαλφιλελεύθερη τάση δεν μπορεί να ανατραπεί στο κόμμα (άλλωστε για να συμβεί κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν η πτώση και ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης συνολικά) και  είναι πλήρως αποφασισμένη να μην οδηγηθεί, σε καμία περίπτωση,  σε ρήξη με το εγχώριο και διεθνές σύστημα. Το σχέδιο της συγκεκριμένης τάσης μπορεί να αντέξει αφού έχει πλέον αρκετά «θερμούς» υποστηριχτές.

Οι υποστηριχτές του αστικού Σύριζα

Aρχικά, η αστική τάξη που στην πλειοψηφία της έχει πάψει να φοβάται τον Σύριζα

-Τα τεράστια οφέλη που κέρδισαν στην κρίση, λόγω  των μνημονιακών πολιτικών,  θα μείνουν ως έχουν(μισθοί Κίνας, ιδιωτικοποιήσεις κτλ ).

-Η αυταρχική «πανοπλία» του κράτους εκτάκτου ανάγκης  που τους προστατεύει από πιθανές συγκρούσεις με τους εργαζόμενους δεν θα ξηλωθεί(διατήρηση Ματ, Δέλτα, αντιτρομοκρατικών νόμων , μυστικών υπηρεσιών (ΕΥΠ ), όχι στη νομιμοποίηση μεταναστών κτλ)

-Καταφέρνουν να μετατρέψουν τον Σύριζα ,από μια από τις πιο  μαχητικές δυνάμεις της παγκόσμιας αριστεράς, σε μνημονιακή  δύναμη ,σπέρνοντας μεγάλη απογοήτευση στους καταπιεσμένους στην Ελλάδα και διεθνώς.

-Μην νιώθοντας πλέον απειλή για την εξουσία τους ,όπως κυρίως την περίοδο 2010-2013 και έχοντας κερδίσει τεράστιο  πλεονέκτημα ως προς τον κόσμο της εργασίας, πιθανά να είναι διατεθειμένοι για κάποιες μικρές παραχωρήσεις ( ένα δημοκρατικό πασπάλισμα στο κράτος εκτάκτου ανάγκης που είχε επιβληθεί ).Να μειωθούν ,για παράδειγμα, τα κέντρα κράτησης και η ακραία αστυνομική βία ,ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας στους πλήρως εξαθλιωμένους ανέργους, ορισμένες πολύ μικρές αυξήσεις στους μισθούς κτλ)  ώστε να αποκτήσουν μια κοινωνική βάση υποστήριξης στην εξουσία τους .

Κάτι τέτοιο πράγματι φαίνεται να είναι ρεαλιστικό, αφού σημαντικά τμήματα εργαζομένων και μικροαστών που έμειναν άνεργα και εξαθλιώθηκαν, ψάχνουν μια σανίδα σωτηρίας και ένα σημαντικό κομμάτι τους(δεδομένου ότι η εξατομίκευση που προκαλεί  η ανεργία μα και η έλλειψη αγώνων βοηθά στον συντηρητισμό)είναι πολύ πιθανό να υποστηρίξει μια τέτοια πολιτική .

Επίσης, σημαντικά τμήματα της μεσαίας τάξης ονειρεύονται η λιτότητα να μην πάρει ακραίες διαστάσεις (ώστε να μην κινδυνέψουν να χάσουν τα προνόμια τους) ,μα παράλληλα δεν θέλουν να γίνει πιο ισχυρός ο κόσμος της εργασίας, αφού έχουν  πλέον, μετά τις μνημονιακές πολιτικές, μια στρατιά μεταναστών και ντόπιων εργαζόμενων για να ξεζουμίσουν με 400 ευρώ .Τέλος, δεν θέλουν σε καμία περίπτωση ρήξη με την ΕΕ , εφόσον διαθέτουν σημαντικές καταθέσεις στις τράπεζες και επίσης δουλειές και συνεργασίες σε άλλες χώρες.

Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, των φτωχών μεσαίων και της νεολαίας μένει «από έξω» και, όσο περνά ο καιρός ,τόσο η υποστήριξή  τους στην κυβέρνηση θα μειώνεται.

-Μια νέα αρχή για την νεολαία Σύριζα

Για την δημιουργία ενός νέου φορέα

Με αυτά τα δεδομένα, είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε στο  κόψιμο δεσμού με  τον Σύριζα. Διατηρούμαστε μεταβατικά ως αυτόνομη οργάνωση και πιέζουμε κα καλούμε τμήματα της Αριστερής Πλατφόρμας ,της Κομμουνιστικής Τάσης ,του πιο προοδευτικού τμήματος της πλειοψηφίας,  αλλά και δυνάμεις της εκτός Σύριζα αριστεράς μαζί με ανένταχτους αγωνιστές, για την δημιουργία ενός εξ ολοκλήρου καινούργιου φορέα ή μετώπου δυνάμεων.

-Είναι γεγονός πως η κυριαρχία της σοσιαλφιλελεύθερης  τάσης ήταν αποτέλεσμα της ανυπαρξίας μιας αντιπαραθετικής πραγματικά επαναστατικής(στην πράξη και όχι στα λόγια )γραμμής. Είναι σημαντικό, ως Νεολαία Σύριζα, να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε στην διαμόρφωση μια τέτοιας πολιτικής γραμμής   ώστε  ο νέος φορέας που θα δημιουργηθεί να μην ξαναγεννήσει τα μικρόβια που οδήγησαν στην αστική μετάλλαξη τον Σύριζα.

Για την νέα πολιτική μας γραμμή

-Το αριστερό κόμμα

Παρατηρούμε πως, τόσο ο Σύριζα και η οργάνωσή μας, μα και συνολικά η αριστερά, αδυνατεί να δημιουργήσει ένα κόμμα που να έχει μια λειτουργία εξωτερική και εχθρική προς το αστικό κράτος και τις αστικές σχέσεις παραγωγής .Αδυνατεί, έτσι, να  διαμορφώσει μια πολιτική γραμμή που θα βοηθήσει στην ριζική ανατροπή τους,   καταλήγοντας να βοηθά στην διαιώνιση και αναπαραγωγή τους. Αυτό συμβαίνει, τόσο μέσα  από την  οικονομική εξάρτηση από το αστικό κράτος αλλά και μέσα από  τις σχέσεις μεταξύ των μελών, την λειτουργία των τάσεων  ,την σύνθεση αλλά και την δομή του αριστερού κόμματος

- Σχέσεις με το αστικό κράτος. 

Αρχικά, είναι ιδιαίτερα συχνό  φαινόμενο, μεγάλο μέρος ή  και το σύνολο των οικονομικών πόρων του αριστερού κόμματος να προέρχονται από το αστικό κράτος(μέσω των κρατικών χρηματοδοτήσεων και από τμήματα των μισθών βουλευτών που πάνε στο κόμμα).Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων δίνονται στο πλήθος επαγγελματικών στελεχών που συντηρεί το κόμμα. Πολύ  συχνά, σχεδόν ολόκληρη ηγεσία του, μαζί με σημαντικό τμήμα μεσαίων στελεχών είναι επαγγελματικά στελέχη και πολλά από αυτά μάλιστα για πολύ μεγάλο διάστημα. Έτσι, η ίδια  τους η  οικονομική αξιοπρέπεια και επιβίωση καταλήγει να εξαρτάται  από το αστικό κράτος και την χρηματοδότησή του ,πράγμα που περιορίζει την θέληση σύγκρουσης με αυτό. Παράλληλα, οι υλικοτεχνικές υποδομές και τα υλικά του αγοράζονται και συντηρούνται  σε μεγάλο βαθμό από την κρατική χρηματοδότηση, ενώ τα μέλη σπάνια δίνουν τις συνδρομές τους. Συνολικά, το αριστερό κόμμα απειλείται  με πλήρη κατάρρευση, στην περίπτωση που η κρατική χρηματοδότηση αποσυρθεί. Άρα, εκτός  από το άμεσο οικονομικό συμφέρον των επαγγελματικών στελεχών ,διαμορφώνεται και ιδεολογικά μια λογική συμφιλίωσης με το αστικό κράτος, αφού αυτό «τρέφει» το κόμμα στο σύνολό  του .Τ έλος, η εσωτερική δημοκρατία χτυπιέται σκληρά, αφού η συγκέντρωση αρμοδιοτήτων στα επαγγελματικά στελέχη αυξάνει, παράγει μια λογική ανάθεσης και υποταγής στα μέλη της βάσης και βοηθά στην δημιουργία μιας κομματικής γραφειοκρατίας.

Για να ξεπεράσουμε αυτήν την καταστροφική σχέση, είναι κομβικό να επιδιώκουμε το αριστερό κόμμα να έχει οικονομική ανεξαρτησία από το αστικό κράτος. Τα επαγγελματικά στελέχη να καταργηθούν .Όλες τους οι εργασίες (τεχνικές, πολιτικές)να κατακερματιστούν και να  υλοποιούνται από μέλη. Οι οικονομικοί πόροι για υλικά, γραφεία κτλ να προέρχονται αποκλειστικά από  τις συνδρομές των μελών ,συνεισφορές εργαζομένων και νεολαίων που εκτιμούν το κόμμα και  από πολιτιστικά δρώμενα .

-Εσωτερικές σχέσεις  μέσα στο αριστερό Κόμμα- οργάνωση - τάση(Κ-Ο-Τ)

1)Σχέση διευθυντή-διευθυνόμενου.

- Η ηγεσία καθορίζει την πολιτική γραμμή ,χωρίς να εμπλέκει στην συζήτηση για αυτήν την βάση (η 

οποία στην συνέχεια πρέπει να την εφαρμόσει με, σχεδόν ,τυφλή υπακοή).

-Δημιουργείται  μια λογική αυταρχισμού στα μέλη της ηγεσίας και μια λογική υποταγής στα μέλη της βάσης. Γεννιούνται φαινόμενα προσωπολατρίας(πολλές φορές σε αρκετά έντονο βαθμό) σε στελέχη της ηγεσίας που θεωρούνται τα πιο ικανά.

2) Μονομερής έλεγχος

Η βάση δεν μπορεί να ελέγξει την ηγεσία, αφού πολλές φορές οι αποφάσεις παίρνονται με μυστικότητα ενώ, γενικότερα στις διαδικασίες της οργάνωσης, ο έλεγχος είναι πολύ δύσκολος να συμβεί και γενικά αποθαρρύνεται. Αντίθετα, η ηγεσία μπορεί να ελέγχει  την βάση, μα, κυρίως, με έναν κατασταλτικό τρόπο επιβαρύνοντάς  το  με  πειθαρχικά μέτρα,άμεσα ( για παράδειγμα διαγραφή  στα πιο σταλινικού τύπου κόμματα) ή έμμεσα (περιθωριοποίηση, ψυχολογικός «πόλεμος» κτλ)  αν δεν εφαρμόζει την πολιτική  γραμμή. Παράλληλα, η ουσιαστική αυτοκριτική της ηγεσίας μα και του Κ-Ο-Τ στο σύνολό  του απουσιάζει και, συνήθως, αυτό που γίνεται είναι μια παρωδία αυτοκριτικής που δεν αγγίζει την ουσία των λαθών.

3) Διαχωρισμός διανοητικής και πνευματικής εργασίας. Η ηγεσία παράγει  το διανοητικό έργο (ομιλίες, άρθρα κτλ ) και η βάση το χειρωνακτικό  (κουβάλημα,πούλημα  εφημερίδων, αφισοκολλήσεις  κτλ).Εξαιρετικά σπάνια θα συμβεί το αντίθετο.

4)Αναπαραγωγή εαυτού. Η ηγεσία αναπαράγει τον εαυτό της και επιλέγει  να ενταχθούν σε αυτή μέλη της βάσης που δεν θα αλλάξουν την λειτουργία  της ή την πολιτική της γραμμή (επιλογή κυρίως των  πιο υπακούων και όχι  τον πιο ικανών μελών, με γραφειοκρατικές διαδικασίες ).

5)Κομματικός «εθνικισμός». Η ηγεσία μεταφέρει την λογική της αναπαραγωγής με κάθε κόστος στο όλο κόμμα κυρίως μέσω του κομματικού εθνικισμού. Το κόμμα-τάση-οργάνωση θεωρείται  το πλέον ριζοσπαστικό ή επαναστατικό και διαμορφώνεται μια εχθρική λογική απέναντι στους «ανταγωνιστές» με παρόμοιο ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση. Επιστρατεύονται μέσα που είναι τελείως ξένα στις αριστερές αξίες, με σκοπό το κόμμα-τάση-οργάνωση να αναπαραχθεί και να μεγαλώσει (εγγραφές συγγενών η φιλικών προσώπων  για να εκλεγούν περισσότεροι αντιπρόσωποι σε ένα συνέδριο ,σύναψη φιλικών η ερωτικών σχέσεων με σκοπό την ένταξη ενός μέλους ή την απόσπασή  του από άλλη τάση, παρενόχληση συζητήσεων ενός υποψήφιου μέλους με κάποιον «ανταγωνιστή», διαστρέβλωση της αλήθειας ώστε να μειωθεί το κύρος «ανταγωνιστών» κτλ).

6)Διαπραγμάτευση και όχι συζήτηση

 Αυτό που κυριαρχεί δεν είναι ένας πλατύς, ανοικτός και δημοκρατικός διάλογος όλου  του Κ-Ο-Τ, αλλά  μια λογική διαπραγμάτευσης, όπου κάθε ηγετικό μέλος συγκροτεί τις ζώνες επικράτειάς  του (π. χ σε μια τοπική) προσπαθώντας να αποκτήσει αυτός ισχύ και να αποδυναμώσει αυτούς με τους οποίους διαφωνεί .Αντίστοιχα, σε μια οργάνωση με τάσεις, η μια τάση διαπραγματεύεται με την άλλη ανάλογα με την ισχύ της .Στο εσωτερικό των τάσεων γίνεται ένας παρόμοιος αγώνας για την κυριαρχία ανάμεσα στα ηγετικά μέλη.

7)Αναπαραγωγή αστικής ιδεολογίας .Βλέπουμε συχνά στοιχεία της αστικής ιδεολογίας(ρατσισμός μα κυρίως σεξισμός)να δρουν ανενόχλητα και να καθορίζουν τις σχέσεις  μεταξύ των μελών ,αλλά και ατόμων εκτός κόμματος.

-Σύνθεση. Πολύ μεγάλο ποσοστό των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων (με την εξαίρεση, σε ένα βαθμό, του ΚΚΕ) αποτελούνταν από  μικροαστούς(που έχουν την τάση προς τις πολιτικές συμβιβασμού με την αστική τάξη και  ένα φόβο προς έντονες συγκρούσεις) και λιγότερο «εργάτες του πυρήνα» ,κυρίως  δημόσιοι υπάλληλοι (που, αν και πιο « εύφορο έδαφος» για ριζοσπαστικές πολιτικές από τους μικροαστούς,  έχουν μια τάση να είναι φιλικοί  προς το αστικό κράτος).Οι «εργάτες της περιφέρειας»(μετανάστες ,εργάτες βαριάς βιομηχανίας, εργάτες στον ιδιωτικό τομέα )  είναι σχεδόν ανύπαρκτοι .Στο τμήμα νεολαίας, η συντριπτική πλειοψηφία είναι  οι φοιτητές ενώ οι εργαζόμενοι ,μαθητές και μετανάστες σχεδόν απουσιάζουν .

-Σχέσεις με τους κυριαρχούμενους

Ως προς τους κυριαρχούμενους, το αριστερό κόμμα –οργάνωση στην συντριπτική πλειοψηφία των  περιπτώσεων  λειτουργεί

-συνολικά ως διευθυντής , έχοντας μια αυταρχική λογική ως προς αυτούς(ότι δηλαδή αυτό κατέχει την «αλήθεια του μαρξισμού» και πρέπει να διδάξει τους καταπιεσμένους τον ορθό δρόμο ή πως τους χρησιμοποιεί κατά βούληση π. χ για στηρίξουν το κοινοβουλευτικό του έργο )

- αποκτά μια  ιδιοκτησιακή σχέση μαζί τους προσπαθώντας να περιφρουρήσει τις περιοχές επιρροής(π .χ μια σχολή, ένα σωματείο, ένα σύλλογο μεταναστών) από κοντινούς ιδεολογικά και πολιτικά ανταγωνιστές. Τα αντιλαμβάνεται ως αντικείμενα και όχι ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες(π .χ  υποψήφιο μέλος λογίζεται ως , «η επαφή» σε εσωκομματικές κουβέντες  και όχι  ως «ο Γιάννης με τον οποίο έχουμε επαφή». Τέλος ,όπως ειπώθηκε, χρησιμοποιεί  μέσα που είναι  έξω από τις αξίες της αριστεράς για τους εντάξει στο κόμμα-οργάνωση.

Για ένα νέο τύπο κόμματος

Σε αντίθεση με την εσωτερική λειτουργία που μέχρι στιγμή επικρατεί, είναι σημαντικό να μπορούμε να διαμορφώσουμε μια λειτουργία εντελώς διαφορετική. Μια λειτουργία όπου το αριστερό κόμμα-οργάνωση θα λειτουργεί  στα πρότυπα του εργατικού και όχι του αστικού κράτους. Εργατικό κράτος είναι το κράτος που γεννιέται  μέσα από την συντριβή (τσάκισμα) του παλιού αστικού κράτος, στην διάρκεια της σοσιαλιστικής επανάστασης. Μέσα σε αυτό το κράτος, οι παλιές αστικές σχέσεις εξουσίας , η αστική ιδεολογία συνεχίζουν να υπάρχουν και είναι σε διαμάχη με την κομμουνιστική ιδεολογία που παλεύει να γεννηθεί ..Αντίστοιχα, θέλουμε στο εσωτερικό του  αριστερού κόμματος να γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να καταπολεμηθούν οι αστικές σχέσεις και η αστική ιδεολογία.

Άρα, είναι σημαντικό

-Να αντιπαραθέσουμε στην αυταρχική ηγεσία  με ρόλο διευθυντή και στα υπάκουα μέλη, μια λειτουργία όπου ναι μεν θα υπάρχουν εκλεγμένα όργανα ,τα μέλη τους όμως να μην προσπαθούν να διαιωνίζονται και να αναπαράγονται , αντίθετα να προσπαθούν να αυτοκαταργηθούν. Αυτό σημαίνει πως δεν θα καθοδηγούν μόνο την βάση , θα καθοδηγούνται από αυτή .Αυτό σημαίνει πως όλες οι αποφάσεις των εκλεγμένων οργάνων πρέπει να είναι πλήρως διαφανείς και ανοιχτές ,η κριτική προς αυτά να ενθαρρύνεται, οι οργανώσεις βάσης να μπορούν να παίρνουν πρωτοβουλίες για δράσεις και να μην περιμένουν παθητικά να τους δοθούν «εντολές».

-Να ενθαρρύνουμε τον ανοιχτό διάλογο και την ουσιαστική πολιτική συζήτηση όπου κάθε πλευρά να επιδιώκει να πείσει και όχι να συντρίψει την άλλη μέσα στο κόμμα η και σε άλλα κόμματα της αριστεράς ή τάσεις του αναρχικού χώρου . Κάθε είδους μυστικές απολιτικές μέθοδοι «διαπραγμάτευσης» να ξεσκεπάζονται και να απομονώνονται. Αντίστοιχα, να υπάρχει πλήρης καταδίκη απολιτικών μεθόδων προσέγγισης μελών στο κόμμα, στην μια η άλλη εσωκομματική άποψη (σύναψη ερωτικών η φιλικών σχέσεων κτλ).

- να προχωράμε στην πιο γενναία και εις βάθος, αυτοκριτική μην διστάζοντας να παραδεχτούμε τα λάθη μας και δημόσια

-να σπάει ο διαχωρισμός διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας μέσα από την συμμετοχή  όλων των μελών(στο μέτρο της  φυσικής τους αντοχής) στις χειρωνακτικές εργασίες(κουβαλήματα ,αφισοκολλήσεις, μοιράσματα κειμένων, καθαρισμοί χώρων  και αντίστοιχα στις διανοητικές(ομιλίες, αρθογραφία κτλ)

-Να προσπαθούμε, τόσο στην σύνθεση του κόμματος μα και στα εκλεγμένα του όργανα, να υπάρχει έντονη η παρουσία εργατών ,μεταναστών και νεολαίας και να μην κυριαρχούν μικροαστοί. Αυτό όχι επειδή θεωρούμε πως αυτόματα όποιος είναι εργάτης είναι ριζοσπαστικός ενώ όποιος είναι μικροαστός συντηρητικός. Παρόλα αυτά, σίγουρα, η ταξική τοποθέτηση επηρεάζει και την ιδεολογική.

Κοινωνική αντιπολίτευση

Δεν θεωρούμε πως πρέπει, προς το παρόν ,να είναι κεντρικός μας στόχο η ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι για λόγους αξιακούς (αφού είναι μια αστική κυβέρνηση)μα για λόγους τακτικής. Δεν υπάρχει κάποια προοπτική ανατροπής της αστικής εξουσίας στο άμεσο μέλλον και η ανατροπή της κυβέρνησης  δεν θα έφερνε στην θέση της μια πιο ριζοσπαστική κυβέρνηση .Παρόλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν την υπερασπιζόμαστε (υπερασπιζόμαστε πιθανά θετικά μέτρα που θα πάρει ,κάτι που ισχύει για όλες τις αστικές κυβερνήσεις).

Αντίθετα, συγκρουόμαστε μαζί της και αποκαλύπτουμε το ότι δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά και είναι μια αστική σοσιαλφιλελεύθερη κυβέρνηση. Κυρίως  οργανώνουμε  την κοινωνική αντιπολίτευση στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Συγκεκριμένα

-Εργασιακά

Στη μάχη για την ανατροπή του καπιταλισμού είναι απαραίτητη η διαμόρφωση ενός ισχυρού μπλοκ όλων των καταπιεσμένων της κοινωνίας  υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης.  Σε αυτό το πλαίσιο, κρίνουμε χρήσιμο να δώσουμε μια περιγραφή του σύγχρονου εργάτη , αν και, κατ'ευφημισμό ,τις τελευταίες δεκαετίες βαφτίζεται εργαζόμενος.      Όποια/ος έχει δει την ταινία "Μοντέρνοι Καιροί" του Τ.Τσάπλιν θα θυμάται, ανάμεσα στα άλλα, πώς οι εργάτες στέκονταν στη γραμμή παραγωγής , ποια ήταν η θέση τους και ο ρόλος τους σε αυτήν, η ψυχολογική τους κατάσταση , η σχέση τους με το παραχθέν προϊόν κτλ. καθώς στην ταινία παρουσιαζόταν πολύ παραστατικά ο φορντικός τρόπος παραγωγής .
Σήμερα, παρότι ζούμε στην περίοδο που κυριαρχεί ο τομέας των υπηρεσιών και της πληροφορίας και έχουμε μεταβεί στο μεταφορντισμό, ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής διατηρεί κάποια από τα βασικά στοιχεία του φορντισμού                                                        

-Αποειδίκευση των εργαζομένων: Ο καπιταλιστής έχει ανάγκη από έναν εργαζόμενο αποειδικευμένο, που δε θα έχει τη συνολική  τεχνογνωσία να παράγει ένα προϊόν. Χρειάζεται τον εργαζόμενο που θα καταλαμβάνει μια πολύ συγκεκριμένη θέση μέσα στην παραγωγική διαδικασία, που  δε θα έχει σχέση με τα υπόλοιπα τμήματα της παραγωγής αλλά και τη γνώση για τον ακριβή τρόπο που αυτά λειτουργούν. Είναι δηλαδή επιφορτισμένος με συγκεκριμένες ευθύνες που αντιστοιχούν σε ένα συγκεκριμένο τομέα και ξέρει να κάνει μια πολύ συγκεκριμένη εργασία. Με αυτόν τον τρόπο και ο εργαζόμενος αποειδικεύεται και η εργασία τελικά τμηματοποιείται.                                                                                                             

- Ως αποτέλεσμα του παραπάνω στοιχείου, ο εργαζόμενος μπορεί να ελεγχθεί  πολύ πιο εύκολα καθώς η επίδοσή του και ο ρυθμός της εργασίας του μπορεί να παρατηρηθεί ,να καταγραφεί και να αναλυθεί προς όφελος των καπιταλιστών. Η δε ρουτίνα και η επαναληπτικότητα της εργασίας εξουθενώνει τον εργαζόμενο που τελικά εξαντλείται και αλλοτριώνεται σε μια εργασία που δεν του παρέχει καμιά ευχαρίστηση και ελάχιστες δυνατότητες να αναπτύξει τις δημιουργικές ικανότητές του.Eκτός αυτού αποξενώνεται  από το προϊόν αλλά και από τους υπόλοιπους εργαζομένους, σε ένα κλίμα ανταγωνισμού και συντεχνιασμού.

Στα παραπάνω βασικά σημεία θα χρειαστεί να προσθέσουμε και κάποια άλλα βασικά της περιόδου του νεοφιλελευθερισμού                                                                     

 α) Ευελιξία της απασχόλησης: Οι πολιτικές ευελιξίας της εργασίας έχουν ως στόχο να μειώσουν το εργασιακό κόστος, να αυξήσουν το κέρδος των καπιταλιστών και να ενισχύσουν τη θέση των επιχειρήσεων μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του παγκόσμιου ανταγωνισμού.                                            -ευελιξία του μεγέθους & του περιεχομένου της απασχόλησης: Το καθεστώς σταθερής εργασίας πλήρους ωραρίου που κατακτήθηκε με αγώνες και θυσίες των εργαζομένων ανά τον κόσμο αντικαθίσταται από τη μερική ανασφάλιστη εργασία και την προσωρινή απασχόληση (πχ voucher, άτυπη εργασία στο σπίτι, δανεισμός προσωπικού κτλ) ενώ παράλληλα η κατάρρευση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας απελευθερώνει το σύστημα εργασίας.

β) Διαχωρισμός εργατών του πυρήνα - της περιφέρειας( δυαδικές μορφές εργασίας): Διαμορφώνεται ένα πλαίσιο όπου οι εργαζόμενοι με περισσότερα προσόντα απολαμβάνουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, έχουν πιθανότητες επαγγελματικής ανέλιξης, έχουν πλήρες ωράριο εργασίας και ασφαλιστική κάλυψη κλπ. Από την άλλη πλευρά , υπάρχουν οι εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης, οι ανασφάλιστοι και οι αποειδικευμένοι σύγχρονοι εργάτες που τοποθετούνται στις κατώτατες βαθμίδες της εργασιακής ιεραρχίας , αναλαμβάνουν θέσεις υποτιμημένες γιατί δεν απαιτούν κάποια ιδιαίτερη τεχνογνωσία ή ειδίκευση και γι'αυτό στερούνται βασικών εργασιακών δικαιωμάτων. (κυρίως μετανάστες, γυναίκες, νεολαία). Στην Ελλάδα, λόγω της παραδοσιακής συμμαχίας της αστικής τάξης με τους εργάτες του δημοσίου , αλλά, και της σχεδόν αποκλειστικής σχέσης της αριστεράς με τους εργάτες του πυρήνα και όχι της περιφέρειας έχει ως αποτέλεσμα τη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των εργατών.

γ) Πνευματική-χειρωνακτική εργασία και ιεραρχία : Ο εργαζόμενος υποτάσσεται πλήρως στον καπιταλιστή ο οποίος  σχεδιάζει, οργανώνει, ελέγχει και αξιολογεί όλες τις εκφάνσεις της παραγωγής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο να στερείται δημιουργίας και ανάληψης πρωτοβουλιών, αλλά , και να αλλοτριώνεται καθώς δεν παράγει αυτό που θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες εργασίας. Παράλληλα,  η χειρωνακτική εργασία είναι βαθιά υποτιμημένη , παρουσιάζεται σαν τη βρώμικη δουλειά που προορίζεται για τους "λιγότερο έξυπνους ή ικανούς", τους περιθωριοποιημένους (πχ μεταναστες) ή τους φτωχούς.

δ) Γυναίκα και εργασία- Σεξισμός στο χώρο εργασίας : Το γυναικείο εργατικό δυναμικό καταλαμβάνει θέσεις χαμηλού κύρους και απασχολείται  κυρίως  στους τομείς παροχής υπηρεσιών( δασκάλες, κοινωνικοί λειτουργοί, νοσηλεύτριες , αεροσυνοδοί κτλ). Παράλληλα, η παρενόχληση (ψυχολογική, σεξουαλική) βρίσκει τα πρώτα θύματά της στο πρόσωπο του "ωραίου ή αδύναμου φύλου" ενώ παράλληλα οι γυναίκες ήταν  από τα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης.                              Επίσης, λόγω μη σταθερής εργασίας δεν καταγράφονται στα συνδικάτα και  ειδικότερα στην Ελλάδα. Η  διαφοροποίηση δημόσιου-ιδιωτικού και η τοποθέτηση της γυναίκας στο σπίτι αποδεικνύει το πρόβλημα του σεξισμού.

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω σημεία θεωρούμε σημαντικά:

Δημιουργία σωματείων εργατών της περιφέρειας τα οποία δε θα περιορίζονται σε συντεχνιακά ζητήματα , αλλά , θα επικοινωνούν με τους υπόλοιπους εργαζομένους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.

Οι υπάρχουσες και οργανωμένες δομές  των εργαζομένων να αντιμάχονται το ρατσισμό και το φασισμό (πχ συμμετέχοντας σε αντίστοιχες δράσεις και κινήματα) , ώστε να πολεμούν το φυλετικό και θρησκευτικό ρατσισμό.

Η προϋπάρχουσα εμπειρία στη ΒΙΟΜΕ και την ΕΡΤ αποδεικνύει πως η αυτοδιαχείριση είναι εφικτή και πως η παραγωγή δεν έχει ανάγκη τα αφεντικά. Παρόλο που είναι δύσκολο να κατακτηθεί ο εργατικός έλεγχος και πολύ απαιτητικό να υλοποιηθεί , θα πρέπει η αριστερά να αμφισβητήσει τις υπάρχουσες παραγωγικές σχέσεις και να επιδιώξει την παραγωγική ανασυγκρότηση.

-Εκπαίδευση

Το εκπαιδευτικό σύστημα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής είναι ένας μηχανισμός ιδεολογικής διαμόρφωσης και αναπαραγωγής των χαρακτηριστικών που είναι απαραίτητα για την αναπαραγωγή και την επέκταση του κεφαλαίου.

Ειδικότερα στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης παρατηρούμε πως η δημόσια και δωρεάν παιδεία βάλλεται με περικοπές, με διαμόρφωση υπεράριθμων τμημάτων, με την παραπαιδεία να ανθεί, με την υποτίμηση & διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου και με μια σειρά αναρίθμητων προβληματικών.

Καθ’όλη τη διάρκεια της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας  εκπαίδευσης καλλιεργείται ο ατομισμός και ο άκρατος ανταγωνισμός μεταξύ των μαθητών-τριών. Η "επιτυχία" και η "αποτυχία" χρεώνονται σαν προσωπικό διακύβευμα αποσιωπώντας όλο το φάσμα της αδικίας , των άνισων ευκαιριών και της αναπαραγωγής του υφιστάμενου status quo μέσω της εκπαίδευσης. Παρόλο που ο εκπαιδευτικός μηχανισμός παρουσιάζεται σαν το μέσο ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας , αποκρύπτεται πως όσο η ηγεμονία ανήκει στην αστική τάξη , τόσο τα προτάγματα και οι κοινωνικές σχέσεις που προβάλλονται από το εκπαιδευτικό σύστημα θα συνεχίσουν να προετοιμάζουν τους μελλοντικούς εργαζομένους και τις μεταξύ τους σχέσεις.Όλο το προηγούμενο διάστημα είδαμε το δημόσιο πανεπιστήμιο να διαλύεται, το άσυλο να καταργείται, τα ενιαία πτυχία να κατακερματίζονται σε κύκλους σπουδών και " φακέλους προσόντων'' στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και της απόδοσης, η φοίτηση να εντατικοποιείται , να αναφύεται το ζήτημα των ''αιώνιων φοιτητών'' και της διαγραφής τους βάσει και ξενόφερτων-ιδιωτικών προτύπων.

 Χρειάζεται να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια συμμαχία των μαθητών, των φοιτητών, των καθηγητών και των εργατών της εκπαίδευσης(καθαρίστριες, φύλακες ,διοικητικοί)που να

 -διεκδικεί τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας αλλά και να επιδιώκει την υπεράσπιση και διεύρυνση δημοκρατικών δικαιωμάτων(άσυλο, μαθητικός συνδικαλισμός στα Λύκεια, αναζωογόνηση φοιτητικών και μαθητικών συνελεύσεων κτλ).

-να καταπολεμά  το κύμα αποπολιτικοποίησης και ατομικού δρόμου που κυριαρχεί στην νεολαία, που φοιτά στον εκπαιδευτικό μηχανισμό,  αναζωογονώντας τις συλλογικές πολιτικές διαδικασίες   και ξεφεύγοντας από την παγίδα της αναπαραγωγής συσχετισμών και στείρας αντιπαράθεσης με άλλες παρατάξεις.

 -να αμφισβητεί , με έναν αντιηγεμονικό τρόπο, τις λειτουργίες και τις κοινωνικές σχέσεις που αναπαράγει η εκπαίδευση (πχ. πλήρης υποταγή των μαθητών στο δάσκαλο, τιμωρητικό σύστημα σχολείου, υποχρεωτικό μάθημα θρησκευτικών, κτλ).

-να αγωνίζεται ενάντια στην ανάπτυξη του φασισμού, του ρατσισμού, του σεξισμού και κάθε είδους αστικής ιδεολογίας στην εκπαίδευση , παράλληλα θα πρωτοστατεί  σε μια σειρά κινήματα (αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό, κτλ)ενώ, τέλος ,θα συμμαχεί και στηρίζει κομμάτια εργαζομένων που αγωνίζονται, ξεφεύγοντας από μια συντεχνιακή λογική.

-Αντιφασιστικό

Το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 2012 και στις αρχές του 2013 ,ο φόβος που προκάλεσαν  οι ισχυρές κινητοποιήσεις  του 2010-2012 ήταν ακόμα παρών,  το κίνημα ήταν ακόμα αρκετά μαχητικό (καθηγητές –ΕΡΤ κτλ) ενώ ο Σύριζα απειλητικός. Εκείνη την περίοδο, σημαντικό τμήμα της αστικής τάξης έβλεπε θετικά την παρουσία της Χ.Α ως υποστηρικτική δύναμη στο αστικό μπλοκ, αφού είχε μεγάλη χρησιμότητα . Αρχικά, ο κίνδυνος μιας κυβέρνησης με την εμπλοκή του Σύριζα  μπορούσε  να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια αντεπίθεση των «από κάτω» ,οπότε ,εκεί, η Χ.Α θα λειτουργούσε ως ασπίδα προστασίας. Παράλληλα, λειτουργούσε ως στοιχείο  τρομοκράτησης και αποθάρρυνσης  των καταπιεσμένων και σαν ένα δεύτερο μέτωπο  στο οποίο σημαντικές δυνάμεις της Αριστεράς και των αντιεξουσιαστών πάλευαν με  την  Χ.Α  και εξαντλούσαν δυνάμεις.

 Στα μέσα του 2013, την στιγμή της δολοφονίας του Π.Φύσσα, σε μια στιγμή  όπου  το κίνημα φαινόταν να οπισθοχωρεί  και η σοσιαλφιλελεύθερη γραμμή στον Σύριζα να γίνεται όλο και πιο ισχυρή, φάνηκε καθαρά, σε μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης ,πως ήταν προς το συμφέρον της να περιορίσει πάρα  πολύ την ΧΑ .Η ακραία βία της μπορούσε να πυροδοτήσει ακόμα και  εμφυλιοπολεμικές  καταστάσεις   που να θέτουν   σε αμφισβήτηση  ίσως την ίδια την αστική εξουσία, την στιγμή ακριβώς που αυτή πήγαινε να σταθεροποιηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ένα, αρχικά, αμυντικό, αντιφασιστικό κίνημα δεν είναι απίθανο να πάρει αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Οι μεγάλες και οργισμένες διαδηλώσεις μετά τον θάνατο του Π. Φύσσα, από αυτήν την άποψη ανησύχησαν την αστική τάξη, για αυτό και οι  πολιτικοί της εκπρόσωποι   της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ φυλάκισαν την ηγεσία της. Μετά την άνοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την ενσωμάτωση της πλειοψηφίας του Σύριζα στο αστικό καθεστώς, η  χρησιμότητα της Χ.Α για την αστική τάξη μειώνεται ακόμα περισσότερο. Παρόλα αυτά, ο φασισμός, αν και ,τελικά, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών, δεν είναι ένα εργαλείο-σκυλί που ελέγχεται απόλυτα, μα ένα ρεύμα που, όταν ισχυροποιηθεί, μετατρέπεται σε κίνημα που έχει μεγάλο βαθμό αυτονομίας. Γι αυτό και η Χ.Α σχεδόν διατήρησε τα ποσοστά της στις εκλογές. Αν και είναι αδύνατον να πάρει την εξουσία χωρίς τις «ευλογίες» της αστικής τάξης ,δεν είναι απίθανο να δούμε την Χ.Α να αντέχει μακροχρόνια στο παρασκήνιο κάνοντας δουλειά  «μυρμηγκιού», εκμεταλλευόμενη την ενσωμάτωση της πλειοψηφίας του Σύριζα στο αστικό καθεστώς  και αποκτώντας σταδιακά επιρροή, ώστε, σε μια νέα κρίση ηγεμονίας του αστικού μπλοκ ,να βγει πιο ισχυρή και έτοιμη στο προσκήνιο. Κάτι τέτοιο πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία, άρα είναι κομβικό να δημιουργήσουμε ένα αντιφασιστικό κίνημα.

Θεωρούμε πως αυτό το κίνημα  θα πρέπει να συγκροτείται στην βάση του ενιαίου μετώπου της αριστεράς ,του αναρχικού χώρου και των εργαζόμενων ,των μεταναστών και της νεολαίας

Ένα ενιαίο μέτωπο που

1)Να πιέζει ώστε να εξαρθρωθούν οι φασιστικοί θύλακες στο αστικό κράτος , να σταματήσει η συνεργασία με τους μηχανισμούς καταστολής και να τιμωρούνται για ποινικά αδικήματα οι φασίστες .Να είναι εναντίον του τρόπου με τον οποίο δικάζεται η Χ.Α( χρησιμοποίηση των αντιτρομοκρατικών νόμων(187,187 Α) )ή σε σενάρια απαγόρευσής  της λόγω ναζιστικής ιδεολογίας, αφού τέτοια λογική δίνει τη δυνατότητα στο αστικό κράτος να οπλιστεί ακόμα περισσότερο με αυταρχικά μέσα που χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν ενάντια  στο κίνημα, ηρωοποιεί τους φασιστές (που φαίνεται πως καταστέλλονται με αθέμιτα μέσα που και η αριστερά, προηγουμένως, καταδίκαζε) ενώ, τέλος, υποτάσσει και ενσωματώνει σε μεγάλο βαθμό το αντιφασιστικό κίνημα στο αστικό κράτος (π. χ αντί να γίνονται δράσεις για να απομακρυνθούν οι φασίστες από περιοχές που έχουν δύναμη, το κίνημα, σε πολύ μεγάλο βαθμό, ασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα τον τελευταίο χρόνο) και σε μια λογική συμμαχίας με την «προοδευτική αστική τάξη» και τα αστικά κόμματα . Κάθε τέτοια συμμαχία απονεκρώνει το αντιφασιστικό κίνημα, αφού απονεκρώνει τα αντικαπιταλιστικά του χαρακτηριστικά).

2)Να απλώνεται σε κάθε εργασιακό χώρο, γειτονιά, σχολείο και πανεπιστήμιο επιδιώκοντας να εντάξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι εργατών, φτωχών μικροαστικών στρωμάτων , μεταναστών και ομοφυλόφιλων. Η μάχη για «ζωτικό χώρο», για χώρο ύπαρξης είναι  ζωτικής σημασίας. Σε  κάθε χώρο που έχουμε δυνάμεις να εμποδίζουμε την πρόσβαση και κυριαρχία τους. Σε κάθε χώρο που η παρουσία της  είναι ισχυρή(π. χ Άγιος Παντελεήμονας)να προσπαθούμε να παρέμβουμε και να την αποδυναμώσουμε .

3)Να αντιμάχεται σε «όλη τη γραμμή» τη φασιστική ιδεολογία. Στον ακραίο εθνικισμό να αντιτάσσει το διεθνισμό, στο σεξισμό την ισότητα των φύλων, στην ξενοφοβία  τη συνειδητοποίηση πως το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες μα  ο ίδιος ο ρατσισμός, στον κοινωνικό κανιβαλισμό την οργάνωση των καταπιεσμένων , τους αγώνες και την μεταξύ τους αλληλεγγύη, στον αντικομμουνισμό την υπεράσπιση του  σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

4)Σε κάθε αγώνα των καταπιεσμένων προσπαθούμε να συνδυάσουμε τη μάχη ενάντια  στον καπιταλισμό με το αντιφασιστικό κίνημα. Προσδίδουμε αντιφασιστικά χαρακτηριστικά σε εργατικές νεολαιίστικες ή μεταναστευτικές κινητοποιήσεις ενώ παράλληλα δίνουμε μια προοπτική όχι μόνο μάχης ενάντια στους ναζί μα και στον ίδιο τον καπιταλισμό  στο αντιφασιστικό κίνημα.

5)Ο μύθος του αήττητου που κτίζει η Χ.Α   μέσα από τη βία που ασκεί, η τρομοκρατία που σπέρνεται στο αντιφασιστικό κίνημα και ο κίνδυνος φυσικής εξόντωσης , βάζουν επιτακτικά το ζήτημα της περιφρούρησης από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου.Ένα οργανωμένο δίκτυο ενωτικών ομάδων λαϊκής αυτοάμυνας και περιφρούρησης είναι ανάγκη να συγκροτηθεί   σε γειτονιές, νεολαιίστικους και εργασιακούς χώρους, σαν κομμάτι των πολιτικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων της Αριστεράς και του κινήματος που αντιστέκονται. Να μπορέσει αυτό το δίκτυο να προστατέψει τις πορείες, τα στέκια και γραφεία μας, μα πάνω από όλα, να κινητοποιεί γρήγορα αντιφασίστες σε περίπτωση που εκδηλωθεί φασιστική επίθεση.

-Μετανάστες

Ο φυλετικός και θρησκευτικός ρατσισμός αποτελεί μια παλιά στρατηγική που, από τη στιγμή γέννησής της , χρησιμοποιούσε η αστική τάξη για να διαιρεί τους καταπιεσμένους και κυρίως την εργατική τάξη. Η  Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Μέσα από το ρατσισμό , η ελληνική εργατική τάξη  διασπάστηκε. Οι  μετανάστες αποτελούσαν το <<φτηνό>> εργατικό δυναμικό της «περιφέρειας» .Το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς, επηρεασμένο από την ιδεολογία του ρατσισμού και πατριωτισμού, έβαζε τους μετανάστες σε δεύτερη μοίρα (δεχόμενη πως αποτελούν  πρόβλημα)με αποτέλεσμα την απομόνωσή  τους από τους έλληνες καταπιεσμένους(η σχεδόν πλήρης απουσία μεταναστών στα αριστερά κόμματα ,σε σωματεία που η αριστερά έχει ισχυρή παρέμβαση, η τεράστια ανοχή μεγάλου μέρους της αριστεράς σε ,πάνω από χίλιες, φασιστικές επιθέσεις σε μετανάστες τα χρόνια της κρίσης).

Στα χρόνια της κρίσης ,οι κυβερνήσεις των μνημονίων  καταφεύγουν στην πολιτική του «νόμου και της τάξης», στη λογική ότι τα δικαιώματα δεν είναι για όλους ούτε για όλες τις περιστάσεις (σε έκτακτες συνθήκες μπορούν και πρέπει να αναστέλλονται), ότι αυτοί που «δεν χωράνε», θα εξοστρακίζονται κοινωνικά. Όλα αυτά τα στοιχεία νομιμοποιούνται κατεξοχήν μέσα από το ρατσισμό και το κυνήγι του μετανάστη, με στόχο, στη συνέχεια, να εμπεδωθούν και να επεκταθούν σε όλες τις κατηγορίες αυτών που «δεν χωράνε» ή που «αποκλίνουν». Ο στόχος επιτεύχθηκε.  Η ζωή των μεταναστών έγινε κόλαση. Στα στρατόπεδα και τον Ξένιο Δία ήρθαν να προστεθούν τα  αυξημένα δολοφονικά πογκρόμ των φασιστών. Παρά ορισμένα θετικά μέτρα προς τους μετανάστες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  λόγω  απουσίας θέλησης για σύγκρουση με τα συμφέροντα της ντόπιας και ευρωπαϊκής αστικής τάξης θα έχει πολύ στενά όρια στο εύρος της αντιρατσιστικής της πολιτικής. Άρα ,η  προσπάθεια καταπολέμησης του ρατσισμού συνεχίζει να έχει μεγάλη σημασία από μεριά μας. Συγκεκριμένα

1) Επιδιώκουμε την ένταξη των μεταναστών και των κοινοτήτων τους, στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς, στο αντιφασιστικό κίνημα , σε συνελεύσεις γειτονιάς , στην ίδια μας την οργάνωση . Η  έκφραση αλληλεγγύης  δεν είναι αρκετή. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η στενή σύνδεση ντόπιων καταπιεσμένων και μεταναστών ώστε να παλέψουμε μαζί με τους μετανάστες, όχι για αυτούς χωρίς αυτούς.

2)Είναι σημαντικό να διεκδικηθούν μια σειρά από αλλαγές που θα σπάσουν τους διαχωρισμούς με τους έλληνες και θα διευκολύνουν πολύ τους μετανάστες (νομιμοποίηση σε όλους τους μετανάστες και άσυλο στους πρόσφυγες,ίσα πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή ιθαγένεια για όλα τα παιδιά μεταναστών και δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες σε δημοτικές και εθνικές εκλογές,κατάργηση Frontex και  συνοριοφυλάκων και όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης, έξοδος από το ΝΑΤΟ, ισότητα κάθε θρησκείας και δυνατότητα ελεύθερης έκφρασής της)

3)οι κυριολεκτικά χιλιάδες επιθέσεις που έχουν δεχτεί οι μετανάστες από τα τάγματα εφόδου των ναζί είναι ζωτικής σημασίας και  απαιτεί να δημιουργήσουμε κοινές αντιφασιστικές ομάδες αυτοάμυνας και περιφρούρησης  σε κάθε χώρο που εργάζονται ή κατοικούν μετανάστες. 

-Αυταρχική θωράκιση του κράτους

Είναι ιδιαίτερα να σημαντικό να συμμετέχουμε και να δημιουργούμε κινήματα που να πιέζουν προς την κατεύθυνση εκδημοκρατισμού του αστικού κατασταλτικού μηχανισμού ιδιαίτερα των πλευρών του που υιοθετήθηκαν στην λογική της έκτακτης ανάγκης .

-Η κατάργηση των Ματ, Δίας , Δέλτα, το ξήλωμα των φασιστικών θυλάκων στην αστυνομία και η καταγγελία της αστυνομικής βίας, όπου  είναι δυνατόν.

-Η επιδίωξη για κατάργηση των αντιτρομοκρατικών νόμων, μαζί με την απαίτηση  οι  ένοπλες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου να μην αντιμετωπίζονται ως εγκληματικές συμμορίες αλλά  να αναγνωρίζεται η πολιτική τους υπόσταση.

-Ο αγώνας για περισσότερα δικαιώματα στους κρατούμενους και βελτίωση των συνθηκών που επικρατούν στις φυλακές.

-Η κατάργηση όλων των ειδικών δυνάμεων του στρατού (ΟΥΚ,ΛΟΚ κτλ),μαζί με την επιδίωξη για πλήρη δικαιώματα στους φαντάρους(δυνατότητα πολιτικού συνδικαλισμού ,λόγο στην διοίκηση του στρατοπέδου κτλ)

-Eνάντια στον σεξισμό και την ιδεολογικό ρόλο της  οικογένειας

Σίγουρα οι ισχυρές πιέσεις του φεμινιστικού κινήματος της δεκαετίας του ’60 και του ’70 (σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες), έφεραν σημαντικές βελτιώσεις στη θέση της γυναίκας στον λεγόμενο δυτικό κόσμο.Παρ΄όλα αυτά , η καταπίεσή της , εφόσον είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης ταξικών κοινωνιών,συνεχίζει να υπάρχει. Είναι κομβικό να μπορέσουμε να οργανώσουμε την αντίσταση στο σεξισμό ως προς τις γυναίκες,προσπαθώντας να δημιουργήσουμε και ένα αυτόνομο κίνημα  εναντίον του , αλλά, , παράλληλα, να τον καταπολεμήσουμε μέσα στις οργανωμένες δομές της νεολαίας και του εργατικού κινήματος. Αντίστοιχα, πρέπει να προσπαθήσουμε να κινηθούμε  ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης προς τους LGBT

 H  οικογένεια, ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους αναπτύχθηκε ιδιαίτερα την περίοδο της κρίσης, λειτουργώντας ως καταφύγιο καταπίεσης πολλών ανθρώπων, κάτι που αύξησε την ιδεολογική της επιρροή , άρα είναι σημαντικό να αποκαλύπτουμε  και  να αγωνιζόμαστε ενάντια στη λειτουργία της οικογένειας ως μηχανισμού αναπαραγωγής αστικών  σχέσεων εξουσίας της αστικής ιδεολογίας ( σεξουαλική καταπίεση, έλλειψη εμπιστοσύνης στον ξένο κ.τ.λ)

-Διεθνιστική αλληλεγγύη

Ο διεθνισμός έρχεται να απαντήσει στα διακυβεύματα του εθνικισμού και να συσπειρώσει τους εργαζόμενους και τις ευάλωτες κοινωνικές τάξεις ανά τον κόσμο και όχι να προτάξει την εθνική  ενότητα ως τρόπο διεκδίκησης και πάλης. Ειδικά, μάλιστα, στην περίοδο που ο εθνικιστικός λόγος και τα εθνικιστικά κόμματα ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο ( Γαλλία, Αγγλία, Ουγγαρία- Φασιστικός Δεξιός Τομέας στην Ουκρανια ) είναι μεγάλη αναγκαιότητα να επαναφέρουμε το αίτημα για αλληλεγγύη και υποστήριξη μεταξύ των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων και όλων των βαλλόμενων κομματιών σε παγκόσμιο επίπεδο.                                                                                                                  

Στο επόμενο διάστημα , λοιπόν, δε θα πρέπει να επιτρέψουμε , μάλιστα στο όνομα της αριστεράς, να διευκολύνονται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι με την παραχώρηση της πολεμικής βάσης της Σούδας και την εμπλοκή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Ως μέλη της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να διεκδικήσουμε το σπάσιμο της συμμαχίας της χώρας με το ΝΑΤΟ και να καταγγείλουμε την κυβέρνηση πως γίνεται απολογητής των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

 Τέλος,είναι αναγκαίο  να διεκδικήσουμε την  έξοδο από την ευρωζώνη που αποδείχτηκε περίτρανα πως είναι ένας ιμπεριαλιστικός μηχανισμός του κεφαλαίου και την εφαρμογή  φιλεργατικών και κοινωνικών μέτρων και το παράλληλο κάλεσμα προς τους εργαζόμενους του ευρωπαϊκού νότου , αλλά, και συλλήβδην τους εργαζόμενους που βιώνουν τα αποτελέσματα της κρίσης να συσπειρωθούν και να αγωνιστούν ενάντια στα μνημόνια, την καταπίεση, την καταστολή και τον "αόρατο" καθημερινό πόλεμο του κεφαλαίου.

-Περιβάλλον και δημόσιοι χώροι

 Οι ιδιωτικοποιήσεις μιας σειράς  φυσικών αγαθών ώστε να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, είναι μια πανίσχυρη τάση στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, που έγινε ακόμα πιο ισχυρή στα χρόνια των μνημονίων. Έτσι, η βασική μας κατεύθυνση είναι η ενίσχυση ή δημιουργία   κινημάτων  ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις με την συμμετοχή οργανωμένων δομών της νεολαίας και των εργαζόμενων. Είναι σημαντικό να προσπαθούμε έτσι ώστε κάθε τέτοιο κίνημα να αναδεικνύει πως συνολικά ο καπιταλισμός, όχι μόνο αποξενώνει βαθιά τον άνθρωπο από την φύση(βοηθώντας έτσι στην συνολική του αλλοτρίωση) αλλά πως, εάν δεν ανατραπεί σαν σύστημα,  είναι εξαιρετικά πιθανό, συνολικά η ζωή, να εξαλειφτεί από την γη. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί είτε  μέσω της ολοένα μεγαλύτερης  μόλυνσης του πλανήτη, είτε με έναν παγκόσμιο πόλεμο που, δεδομένης  της ποσότητας πυρηνικών όπλων που υπάρχουν, μπορεί να είναι μοιραίος. 

Όσον αφορά τους δημόσιους χώρους ,  επιβάλλεται η αντίσταση στην ολοένα και μεγαλύτερη εμπορευματοποίησή  τους αλλά , είναι κομβικό,να τονίζεται παράλληλα  πως η απουσία τους καταδεικνύει  την  προσπάθεια της αστικής τάξης να εμποδίζει την συγκέντρωση και αλληλεπίδραση των καταπιεσμένων .

-Αλληλεγγύη

 Η αλληλεγγύη προς κομμάτια των καταπιεσμένων που δυσκολεύονται να επιβιώσουν έχει πολύ μεγάλη σημασία. Θα πρέπει να εντάσσεται σε μια λογική ταξικής αλληλεγγύης και όχι απλής φιλανθρωπίας. Χρειάζεται δηλ. όχι να προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε το κοινωνικό κράτος , αλλά, πρώτα και κύρια, να προσπαθούμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στα κομμάτια των καταπιεσμένων που αντιστέκονται(υλική και πολιτική στήριξη) Εκτός αυτού, είναι δυνατόν να φτιαχτούν δομές όπως συλλογικές κουζίνες, κοινωνικά παντοπωλεία, αγορές χωρίς μεσάζοντες, παρ’ όλα αυτά δεν θα πρέπει να γίνεται ως ένα αυτόνομο κίνημα , αλλά να προσπαθούμε να πρωτοστατούν σ’ αυτό οργανώσεις της νεολαίας και των εργαζομένων.

-Αθλητισμός

Ο αθλητισμός λειτουργεί στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό ως ένας χώρος με πολύτιμα οικονομικά ,πολιτικά και ιδεολογικά οφέλη για τους κυρίαρχους. Γιγαντιαία ποσά επενδύονται σε ομάδες η εταιρίες στοιχήματος, αθλητικές εφημερίδες και site και ακόμα πιο γιγαντιαία είναι τα κέρδη .Όλο και πιο συχνά καπιταλιστές, ελέγχοντας μια ομάδα, αποκτούν έναν σκληρό πυρήνα φανατικών οπαδών που θα λειτουργούν ως ιδιωτικοί τους υπάλληλοι και ,παράλληλα, μια μεγάλη «λαϊκή» υποστήριξη από τους λιγότερο φανατικούς οπαδούς  που  τους χαρίζει πολύ σημαντική πολιτική επιρροή. Εκτός από μέσο ενίσχυσης μεμονωμένων καπιταλιστών, ο αθλητισμός στην σημερινή του μορφή, βοηθά ιδιαίτερα στην αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας( ταυτότητα μέσω της αίσθησης του «ανήκω στην ομάδα», ανταγωνισμός, εθνικισμός, σεξισμός, παθητικοποίηση μέσω του ρόλου του θεατή-χειροκροτητή  κτλ) ενώ παράλληλα λειτουργεί και ως μέσο εκτόνωσης της κοινωνικής οργής .

Είναι σημαντικό να διεκδικούμε την μετατροπή του αθλητισμού σε ερασιτεχνικό ώστε να απεμπλακεί από τα επιχειρηματικά συμφέροντα και να αναδεικνύουμε διαρκώς ότι αυτά είναι υπεύθυνα για την διαφθορά και την γηπεδική βία. Επιπλέον, είναι σημαντικό να τονίζουμε τον πανίσχυρο ιδεολογικό του ρόλο(ιδιαίτερα πάνω στην αρσενική νεολαία) και να επιδιώκουμε όχι μόνο να γίνει ερασιτεχνικός μα να αλλάξει ριζικά(μη ανταγωνιστικός χαρακτήρας, συνεργασία αντρών- γυναικών, σπάσιμο τους διευθυντικού αυταρχικού ρόλου του προπονητή και συμμετοχή των παικτών στην λήψη αποφάσεων, αποθάρρυνση του ρόλου θεατή- χειροκροτητή ,όχι υπερεξειδίκευση σε ένα άθλημα μα δοκιμή διαφορετικών κτλ).  

Στρατηγική

Πιστεύουμε πως η οργάνωση της κοινωνικής αντιπολίτευσης στο σήμερα χρειάζεται να πατά πάνω σε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική ανατροπής του καπιταλισμού και σύγκρουσης με το αστικό κράτος με στόχο τον σοσιαλισμό ως μετάβαση προς τον κομμουνισμό  .

Το αστικό κράτος

 Το αστικό  κράτος  μπορεί να εκδημοκρατιστεί και να γίνει πιο φιλολαϊκό μέχρι ένα πολύ ρηχό και περιορισμένο όριο(που μικραίνει ακόμα περισσότερο λόγω της αυταρχικής μετάλλαξης του αστικού κράτους στον νεοφιλελευθερισμό) αφού

1)οι θεσμοί, οι σχέσεις  και οι μηχανισμοί του έχουν τέτοιο  DNA  (αναπαραγωγή σχέσεων διεύθυνσης-εκτέλεσης ,γραφειοκρατία κτλ) ώστε να υποστηρίζουν  την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, αναπαράγοντας τις αστικές παραγωγικές σχέσεις .

2) Η ενότητα και ευλυγισία αυτού του κράτους το κάνει ικανό να μεταφέρει το κέντρο βάρους από έναν μηχανισμό ή κέντρο εξουσίας σε έναν άλλο. Έτσι, αν, «κατακτηθεί» η κυβέρνηση από μια ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση , το  βάρος της να μετατίθεται στο στρατό, όπως στο πραξικόπημα Πινοσέτ ενάντια στη Λαϊκή Ενότητα και τον Αλιέντε το 1973.

Άρα, η σύγκρουση με το   αστικό κράτος  είναι αναπόφευκτη. Δεν μπορούμε ούτε να το αλλάξουμε από μέσα ,ούτε είναι ένα εργαλείο που μπορούμε να το πάρουμε στα χέρια μας και να χρησιμοποιήσουμε εναντίον  του αντιπάλου.

 Για να μπορέσει όμως μια τέτοια σύγκρουση να είναι πετυχημένη, χρειάζεται   το μπλοκ των καταπιεσμένων υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης να μπορεί να αποδυναμώσει την αστική εξουσία και παράλληλα να δυναμώνει το ίδιο, ώστε να γίνει δυνατό το ξέσπασμα και η  νίκη   της σοσιαλιστικής επανάστασης. Θεωρούμε  πως ένας τέτοιος μακροχρόνιος αγώνας(πόλεμος θέσεων σύμφωνα με μια πιο ριζοσπαστική ανάγνωση της γκραμσιανής   έννοιας) χρειάζεται να έχει ως κέντρα του

-αντιηγεμονία και φθορά αντιπάλου. Είναι σημαντικό να προσπαθούμε να φθείρουμε το αστικό κράτος .Για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται να επιδιώκουμε από την μια το να εκδημοκρατιστεί, όσο είναι δυνατόν, μα και από την άλλη να αποκαλύπτουμε τον ταξικά μεροληπτικό χαρακτήρα του  και των μηχανισμών του και όχι να έχουμε μια λογική ενίσχυσής τους .

-σχέση με αστική νομιμότητα. Να μην έχουμε σεβασμό προς την αστική νομιμότητα. Με κριτήριο τον συσχετισμό δύναμης, σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή να μην διστάζουμε να ωθήσουμε το κίνημα να την παραβιάσει( μέσω της αντιβίας εναντίον των δυνάμεων καταστολής ή των φασιστών, μέσω της παραβίασης διαταγμάτων που απαγορεύουν συγκεκριμένες πορείες κτλ)

-αποφυγή της κρατικής διαχείρισης .Μια στρατηγική που περικλείει μέσα της την λογική κατάκτησης θέσεων στο αστικό κράτος (κυβέρνηση, περιφέρεια ,αυτοδιοίκηση)  δυσκολεύει (όπως φάνηκε και καθαρά στην εμπειρία του Σύριζα)μια λογική σύγκρουσης με αυτό βοηθώντας στην ενσωμάτωση της αριστεράς. Εκτός αυτού, οι ευκαιρίες για «είσοδο» στο αστικό κράτος θα δοθούν  σε περιόδους κρίσης της αστικής ηγεμονίας όπου το αστικό κράτος(που ήδη στον νεοφιλελευθερισμό είναι σκληρό και θωρακισμένο προς την λαϊκή πίεση) γίνεται ακόμα πιο σκληρό κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο τον εκδημοκρατισμό του.

Η σύγκρουση

Δεν αντιλαμβανόμαστε την σοσιαλιστική επανάσταση απλουστευτικά ως μια «μεγάλη νύχτα», ως την «έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα». Θεωρούμε πως μια μακροχρόνια και πετυχημένη προετοιμασία ,μπορεί , σε μια στιγμή κρίσης της αστικής εξουσίας (προεπαναστατική κατάσταση), να κάνει ικανό το μπλοκ των καταπιεσμένων να ανατρέψει συνολικά την αστική εξουσία. Θεωρούμε πως για να συμβεί κάτι τέτοιο απαραίτητα χρειάζεται

1)Δυαδική εξουσία και τσάκισμα  αστικού κράτους. Το μπλοκ των καταπιεσμένων ,για να μπορέσει να συγκρουστεί με το αστικό κράτος, χρειάζεται να συγκεντρώνεται ,σε μια προεπαναστατική περίοδο, σε δομές δυαδικής εξουσίας(ιστορικά έχουν εμφανιστεί ως σοβιέτ στην Ρωσία την περίοδο της οκτωβριανής επανάστασης ,ως cordones στην Χιλη επι Αλλιεντε κτλ).Αυτές οι δομές λειτουργούν επί της ουσίας ως έμβρυο του εργατικού κράτους και παίζουν καθοριστικό ρόλο ως πόλος συσπείρωσης των εργατών και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων στην επανάσταση. Το τσάκισμα του αστικού κράτους σημαίνει την συντριβή και διάλυση του σκληρού του πυρήνα(αστυνομία, στρατός κτλ) και την επαναστατικοποίηση  των ιδεολογικών του μηχανισμών(εκπαίδευση κτλ) ή , σε κάποιες περιπτώσεις, την σταδιακή απονέκρωσή τους(π .χ θρησκεία)

2)προετοιμασία για συνολική εμφύλια και αντιιμπεριαλιστική αντιπαράθεση. Είναι κομβικό να προετοιμαζόμαστε για την αντίδραση της ντόπιας και διεθνούς αστικής τάξης που είναι σίγουρο πως δεν παραδοθούν αμαχητί. Η πιθανότητα να προκαλέσουν ένα εμφύλιο πόλεμο για να ανατρέψουν ή αποτρέψουν την επανάσταση είναι ιδιαιτέρα πιθανή και πρέπει να προετοιμαστούμε  να την αντιμετωπίσουμε

Ο σοσιαλισμός ως μετάβαση

Θεωρούμε πως  σοσιαλισμός  είναι  η μακριά περίοδος μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, όπου οι καπιταλιστικές σχέσεις στην παραγωγή,  μα και γενικά στην κοινωνία υπάρχουν για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και στέκονται εμπόδιο στην γέννηση των κομμουνιστικών σχέσεων.

Η πολιτική κυριαρχία της εργατικής τάξης πάνω στην αστική, σε όλη τη περίοδο του σοσιαλισμού, εκφράζεται μέσα από έναν νέο τύπο κράτους, το εργατικό κράτος. Το εργατικό κράτος χρειάζεται να παλεύει για την ίδια την εξαφάνισή του(απονέκρωση) .Για να μην ξαναμετατραπεί  σε αστικό κράτος, χρειάζεται ένας διαρκής αγώνας ενάντια στις αστικές σχέσεις εξουσίας ,στην παραγωγή (διευθυντής-διευθυνόμενος , διαχωρισμός διανοητικής- χειρωνακτικής εργασίας), μια ριζική αλλαγή στην σχέση του με τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα ταυτόχρονα με την ανάπτυξη των πιο πλατιών δημοκρατικών δικαιωμάτων (να παίζουν κεντρικό και βασικό ρόλο τα συμβούλια των λαϊκών στρωμάτων και η άμεση δημοκρατία να μην απαγορεύονται αντιφρονούντα κόμματα, ακόμα και της αστικής τάξης εκτός από αυτά που έχουν ανοιχτά αντεπαναστατική λογική και πρακτική σε καιρό εμφυλίου πολέμου).

 Η περίοδος αυτή μετάβασης διέρχεται αναγκαστικά από το σημείο της κρατικοποίησης των μέσων παραγωγής . Ωστόσο, η αλλαγή την νομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής δεν οδηγεί αυτόματα ούτε στην εξαφάνιση  των σχέσεων εκμετάλλευσης , ούτε στην πραγματική κυριότητα των μέσων παραγωγής από την κοινωνία, ούτε και στην επιβολή των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.

 Ο σοσιαλισμός μπορεί να γεννηθεί σε μία χώρα, μα αν δεν εξαπλωθεί σε και άλλες ,δεν μπορεί να ολοκληρωθεί η πορεία του προς τον κομμουνισμό.

Για την κληρονομία και την ανάπτυξη του μαρξισμού

Πιστεύουμε πως για να βοηθηθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο από την κληρονομιά του  μαρξισμού είναι αναγκαίο να μείνουμε μακριά από λογικές περιχαρακωμένων ταυτοτήτων και να προχωρήσουμε στην κριτική ανάγνωση ρευμάτων  του  όπως ο λενινισμός, δυτικός μαρξισμός, τροτσκισμός ,ο μαοϊσμός κτλ. Παράλληλα θα προσπαθήσουμε ως οργάνωση να μην περιοριστούμε στην κατανόηση των συγκεκριμένων ρευμάτων του παρελθόντος  μα να συνεχίσουμε την ανάπτυξη του μαρξισμού στο σήμερα μια διαδικασία που όσο υπάρχουν τάξεις και αγώνες είναι αναγκαίο να συνεχιστεί.