Η ώρα της διάσπασης.Η τώρα ή ποτέ!

Γράφει ο Βαγγέλης Γαβριηλίδης

Πλέον πιστεύω πως φαίνεται αρκετά καθαρά . Με την προδοσία των 53(που στηρίζουν Τσιπρα με το κείμενο τους) ο μόνος δρόμος που μένει  για όλα τα μέλη και τις τάσεις που δεν θέλουν να χάσουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας είναι η άμεση διάσπαση.To  να μπούμε στην παγίδα του Τσίπρα για εσωκομματικά δημοψηφίσματα και μετά έκτακτο συνέδριο(οπού και στα δύο θα γραφτούν κυριολεκτικά χιλιάδες μέλη  για να αλλοιώσουν τελείως τον συσχετισμό υπέρ Τσίπρα )  θα είναι καταστροφή. Εκτιμώ πως το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναι τις επόμενες μέρες να καλεστεί μια μαζική πανελλαδική σύσκεψη όλων των μελών που θέλουν να αποχωρήσουν ώστε

1)Να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ κείμενο αποχώρησης που να αναδεικνύεται η προδοσία του Τσίπρα και των υποστηριχτών του και ότι με αυτήν την προδοσία πλέον έχουν αμετάκλητα περάσει στο απέναντι στρατόπεδο.Το πλοίο του ριζοσπαστικού Σύριζα βυθίστηκε και στην θέση του αρμενίζει το πλοίο του αστικού –μνήμονιακού Σύριζα που πλέει μαζί με την καπιταλιστική ναυαρχίδα.

2)Να συμφωνήσουμε πως θα ξεκινήσουμε αμέσως διαδικασίες για την δημιουργία ενός νέου φορέα. Μια τέτοια διαδικασία για να μην βάλλει από την αρχή σάπια θεμέλια στην όλη προσπάθεια   χρειάζεται να συγκροτηθεί με ορούς δημοκρατικούς ώστε όσοι συμμετάσχουν(τάσεις και αγωνιστές που αποχωρούν από τον  Σύριζα, δυνάμεις της εξοκοινοβούλευτικής αριστεράς, ανένταχτοι)  να μπορούν πραγματικά να έχουν ρόλο στην δημιουργία του νέου πολιτικού προγράμματος και αρχών λειτουργίας. 

Αν είναι να παίρνει ως νέος άρχοντας τις αποφάσεις π.χ ο Λαφαζάνης , παρέα με λίγους εκλεκτούς ‘’συμβούλους παρά το βασιλέα’’ και τα υπόλοιπα μέλη να μπουν σε ρόλο ακολούθου και χειροκροτητή, ο δρόμος προς την νέα προδοσία και ήττα θα έχει ανοίξει. Είναι γεγονός πως η συγκρότηση με ανοιχτούς δημοκρατικούς και από τα κάτω όρους θέλει αρκετές διαδικασίες και το ενδεχόμενο εκλογών στα τέλη του φθινοπώρου λειτουργεί πιεστικά .Οι στιγμές όμως είναι ιστορικές και μπορούμε (με λίγο ζόρι, μα χωρίς "ιδρώτα" καμία αλλαγή δεν ήρθε ποτέ) να προχωρήσουμε στις  διαδικασίες και την σκέψη που χρειάζονται για ένα εγχείρημα που όλοι θα είμαστε πραγματικά  συντρόφισσες και σύντροφοι που θα συνδιαμορφώνουμε. Ενδεικτικά και σε πρόχειρη αρχικά μορφή κάποια σημεία που πιστεύω πως είναι σημαντικό να ανοίξουν ώστε να καταλήξουμε στο πολιτικό πρόγραμμα και τις αρχές λειτουργίας

 -Tι προβλήματα υπήρχαν στο κόμμα του Σύριζα αλλά και συνολικά στα αριστερά κόμματα όσον αφορά την εσωτερική λειτουργία τους(π.χ υποταγή μελών και προσωπολατρία των τασαρχών, κομματικός πατριωτισμός, φαινόμενο της γραφειοκρατίας, έλλειψη ουσιαστικής αυτοκριτικής κτλ) τη σχέση τους με το αστικό κράτος(π.χ εξάρτηση από την χρηματοδότηση του, στρατιές επαγγελματικών στελεχών ) αλλά και με την κοινωνική του βάση,  τους/τις εργαζόμενους/ες, το άνεργο κομμάτι της κοινωνίας, τους μετανάστες & τις μετανάστριες καθώς και τα υπόλοιπα ευάλωτα κομμάτια της κοινωνίας. Τι μπορεί να γίνει για να ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα;

-Ποια  αρνητικά στοιχεία στις πολιτικές γραμμές που αντιπολιτεύονταν τη σοσιαλφιλελεύθερη τάση  στο εσωτερικό του Σύριζα τις οδήγησαν στην ήττα;

-Εκτός από την  αρνητική επιρροή της σοσιαλφιλελεύθερης τάσης ,ποιες  ήταν οι αδυναμίες του κινήματος που εμπόδισαν την δημιουργία μιας μαχητικής αντικαπιταλιστικής τάσης και πρακτικής στο εσωτερικό του; Πώς μπορεί να δημιουργηθεί μια τέτοια τάση;

-Ποιες οι παθογένειες που εμποδίζουν τη συνεργασία και ενότητα σε μια σειρά από ζητήματα ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς, αλλά και μεταξύ αυτής και του αντιεξουσιαστικού χώρου; Πώς  μπορούν να ξεπεραστούν;

- Μετά την προδοσία του Σύριζα πολύ πιθανά να ανοιχτεί ένας αγώνας κυριολεκτικά ζωής και θανάτου ενάντια στους ναζί. Τι απολογισμό κάνουμε για το αντιφασιστικό κίνημα και πως μπορούμε να εμποδίσουμε την γιγάντωση της Χρυσής Αυγής και την δημιουργία ενός φασιστικού κινήματος;

-Ο στόχος της κυβέρνησης της αριστεράς ήταν πράγματι σωστός ως σκαλοπάτι προς τον σοσιαλισμό ή θεωρούμε πως η, έστω και προσωρινή, διαχείριση του αστικού κράτους είναι μια θανάσιμη παγίδα ενσωμάτωσης για την αριστερά; Αν αυτός ο στόχος ήταν λάθος, ποιος μπορεί να είναι ο δρόμος που θα δημιουργήσει καλύτερους όρους για μια σοσιαλιστική επανάσταση στο μέλλον σε σύγκρουση με τον ελληνικό καπιταλισμό και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κολλητήρια του;

Ήρθε η στιγμή να δείξουμε πως η ελληνική αριστερά δεν πέθανε, πως όπως οι πολιτικοί μας προγονοί δεν λύγισαν ούτε σε ξερονήσια ούτε σε φύλακες, έτσι ούτε και εμείς θα λυγίσουμε κάτω από το βάρος της προδοσίας και των δύσκολων καιρών που έρχονται. Μπορούμε να ξαναβρούμε την ελπίδα, το πάθος και το θάρρος που χρειάζεται. Άλλωστε «για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλεία πολλή»…Venceremos!