Βερσαλλίες 1919 - Βρυξέλλες 2015

                      

                             γράφει ο Πέτρος Παπακωσταντίνου

Το είπαν στις 20 Φε­βρουα­ρί­ου, το επα­να­λαμ­βά­νουν, χωρίς πε­ρί­σκε­ψη, χωρίς αιδώ, την απο­φρά­δα 13η Ιου­λί­ου: Υπο­χω­ρή­σα­με, αλλά έτσι μα­ταιώ­σα­με το σε­νά­ριο της αρι­στε­ρής πα­ρέν­θε­σης. Έχουν δίκιο κατά το ήμισυ. Μα­ταί­ω­σαν το "αρι­στε­ρή", μα­τώ­νο­ντας την καρ­διά όλων των αρι­στε­ρών αγω­νι­στών. Όσο για την "πα­ρέν­θε­ση", απλώς την τρά­βη­ξαν λίγο πιο δεξιά, μέχρι να μπει το "τε­λεία, πα­ρά­γρα­φος". Κι αυτό, μάλ­λον δεν θα αρ­γή­σει. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, ένα είναι το βέ­βαιο: στις επό­με­νες εκλο­γές, εφό­σον ψη­φι­στεί από τη Βουλή η άθλια συμ­φω­νία, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θα κα­τέ­βει με ση­μαία έστω το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Το πρό­γραμ­μά του θα είναι το Μνη­μό­νιο που υπέ­γρα­ψε στις Βρυ­ξέλ­λες, με τις βού­λες του Γιούν­κερ, του Ντάι­ζελ­μπλουμ και του Τουσκ.

Τούτο το Τρίτο Μνη­μό­νιο απο­τε­λεί τη (μέχρι στιγ­μής) κο­ρύ­φω­ση της ελ­λη­νι­κής τρα­γω­δί­ας, που άρ­χι­σε στο Κα­στε­λό­ρι­ζο, το 2010. Δεν είναι μόνο ότι ξε­περ­νά­ει, στο μέ­γε­θος και στο βάθος της αφαί­μα­ξης, τα δύο προη­γού­με­να. Αφαι­ρεί με σα­δι­στι­κή με­θο­δι­κό­τη­τα κάθε φύλλο συκής της κυ­βέρ­νη­σης, επι­βάλ­λο­ντάς της τα πιο σκλη­ρά μέτρα ακρι­βώς εκεί που εκεί­νη θα ήθελε να χα­ρά­ξει κά­ποιες στοι­χειώ­δεις "κόκ­κι­νες γραμ­μές": ομα­δι­κές απο­λύ­σεις, (αντι)συν­δι­κα­λι­στι­κός νόμος, μη επα­να­φο­ρά συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, ου­σια­στι­κή κα­τάρ­γη­ση επι­κου­ρι­κών συ­ντά­ξε­ων, "ημιαυ­τό­μα­τοι" (sic) ακρω­τη­ρια­σμοί δη­μο­σί­ων δα­πα­νών, σα­ρω­τι­κές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις. Και το "Μνη­μό­νιο" και η επι­τή­ρη­ση της τρόι­κα, γραμ­μέ­να φαρ­διά- πλα­τειά, κατ' επα­νά­λη­ψη, για να εμπε­δώ­νο­νται. Και για να γίνει ο εξευ­τε­λι­σμός της αποι­κί­ας χρέ­ους τέ­λειος, νάσου και το δια­βό­η­το fund που θα ανα­λά­βει τη ρευ­στο­ποί­η­ση της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας για την απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους. Ό,τι πήγε να κάνει ο Σαιξ­πη­ρι­κός Σά­υ­λοκ στον άτυχο οφει­λέ­τη του, το κάνει η συμ­μο­ρία Μέρ­κελ, Σόι­μπλε και CIA σε ένα ολό­κλη­ρο έθνος: Αν δεν έχεις λεφτά, θα σου πάρω μια λίβρα κρέας!

Ακόμη χει­ρό­τε­ρα: Το νέο τουρ­μπο-Μνη­μό­νιο θα υλο­ποιεί­ται από μια "αρι­στε­ρή" κυ­βέρ­νη­ση, με τη στή­ρι­ξη των χθε­σι­νών αντι­πά­λων και νυν συμ­μά­χων της. Οι αγώ­νες των τε­λευ­ταί­ων πέντε χρό­νων, από τις πλα­τεί­ες και τις απερ­γί­ες μέχρι το δη­μο­ψή­φι­σμα, οδή­γη­σαν στο πο­λι­τι­κό λυν­τσά­ρι­σμα των πα­λιού πο­λι­τι­κού κό­σμου. Με τη συμ­φω­νία- πα­ρά­δο­ση των Βρυ­ξελ­λών, μπήκε και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο ίδιο κάδρο. Μι­λά­με πλέον για μια εκρη­κτι­κή κρίση πο­λι­τι­κής έκ­φρα­σης των χτυ­πη­μέ­νων από την κρίση ερ­γα­τι­κών και μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των. Αν δεν δοθεί γρή­γο­ρα μια και­νούρ­για, ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση σ'αυ­τόν τον κόσμο, στην Ελ­λά­δα του ΟΧΙ, υπάρ­χει ο πολύ πραγ­μα­τι­κός κίν­δυ­νος να διο­γκω­θεί σε επι­κίν­δυ­νο βαθμό η Χρυσή Αυγή ή κά­ποιο άλλο ακραία εθνι­κι­στι­κό, αντι­δρα­στι­κό ρεύμα.

Το φά­ντα­σμα της Δη­μο­κρα­τί­ας της Βαϊ­μά­ρης, που μέχρι χθες ήταν ρη­το­ρι­κή υπερ­βο­λή, ίσως να μη βρί­σκε­ται τόσο μα­κριά όσο θέ­λου­με να πι­στεύ­ου­με. Όπως με τη συν­θή­κη των Βερ­σαλ­λιών, οι νι­κη­τές του Α' Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου έσπει­ραν τον πόνο και την τα­πεί­νω­ση στο γερ­μα­νι­κό έθνος, για να θε­ρί­σουν το μίσος και την άγρια αντεκ­δί­κη­ση, έτσι και οι ση­με­ρι­νές, γερ­μα­νι­κές ελίτ εξευ­τε­λί­ζουν και εξαν­δρα­πο­δί­ζουν την Ελ­λά­δα, για να ει­σπρά­ξουν- ελ­πί­ζει κα­νείς, με άλλο τρό­πο- την αγα­νά­κτη­ση και την απο­στρο­φή των λαών της Ευ­ρώ­πης και του κό­σμου.

Όχι μόνο οι αρι­στε­ροί, όχι μόνο όσοι ψή­φι­σαν ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα, αλλά μια ευ­ρύ­τα­τη λαϊκή πλειο­ψη­φία, ακόμη και πάρα πολ­λοί από αυ­τούς που σκέ­φτο­νται ότι «δεν μπο­ρού­σα­με να κά­νου­με αλ­λιώς, σ' αυτή τη φάση», έχουν πια πει­στεί, όχι από θε­ω­ρη­τι­κο­λο­γί­ες, αλλά από την οδυ­νη­ρά απο­κτη­μέ­νη πείρα, για ένα πράγ­μα: ότι αυτοί δεν είναι εταί­ροι, είναι γκάν­γκ­στερ, οι­κο­νο­μι­κοί δο­λο­φό­νοι και τρο­μο­κρά­τες! Οτι η Ε.Ε. είναι η ένωση των διε­θνών το­κο­γλύ­φων, η σύγ­χρο­νη φυ­λα­κή των λαών κι ότι πρέ­πει από αύριο κιό­λας να αρ­χί­σου­με να προ­ε­τοι­μα­ζό­μα­στε πολύ σο­βα­ρά, επί­μο­να και με­θο­δι­κά για τη με­γά­λη από­δρα­ση!

Ακρι­βώς ο εμ­μο­νι­κός ευ­ρω­παϊ­σμός ήταν το κα­θο­ρι­στι­κό στοι­χείο που χα­ντά­κω­σε το επι­τε­λείο που πε­ρι­στοί­χι­ζε τον Α. Τσί­πρα – πράγ­μα που δεν θα ήταν τόσο τρα­γι­κό, αν αυτό το χρε­ο­κο­πη­μέ­νο, πο­λι­τι­κά και στρα­τη­γι­κά, επι­τε­λείο δεν είχε πάρει στο λαιμό του ένα λαό ολό­κλη­ρο. Το 2015 απο­τέ­λε­σε για τους εμ­μο­νι­κούς ευ­ρω­παϊ­στές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό,τι ήταν το 1989 για τους οπα­δούς του "υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού": η στιγ­μή της αλή­θειας, που διέ­λυ­σε βίαια το κο­σμο­εί­δω­λό τους, απο­κα­λύ­πτο­ντας τη φρι­κια­στι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της "υπαρ­κτής Ευ­ρώ­πης". Αντί για μια θαρ­ρα­λέα "επα­νί­δρυ­ση", ωστό­σο, αυτοί οι άν­θρω­ποι επέ­μει­ναν δογ­μα­τι­κά στη φα­ντα­σί­ω­σή τους, εξα­κο­λου­θώ­ντας να βλέ­πουν μόνο αυτό που ζούσε μόνο στη φα­ντα­σία τους κι όχι αυτό που υπήρ­χε μπρο­στά στη μύτη τους.

Όμως δεν είναι η ώρα να γλεί­φου­με τις πλη­γές μας και να βγά­ζου­με το άχτι μας. Είναι η ώρα να κά­νου­με την οδύνη πεί­σμα, τα πα­θή­μα­τα μα­θή­μα­τα, τις μα­ταιω­μέ­νες ελ­πί­δες από­φα­ση μιας και­νούρ­γιας στρά­τευ­σης. Εί­μα­στε πολ­λοί, μπο­ρού­με να γί­νου­με πολύ πε­ρισ­σό­τε­ροι. Ένα με­γά­λο και ισχυ­ρό ρεύμα αγω­νι­στών και στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που, προς τιμήν τους, δεν υπο­γρά­φουν τη συμ­φω­νία - σφα­γείο, κι έδω­σαν το παρόν σε όλους τους με­γά­λους αγώ­νες, από τις πλα­τεί­ες μέχρι το δη­μο­ψή­φι­σμα. Δεν είναι μόνο το ούτως ή άλλως ισχυ­ρό και συ­γκρο­τη­μέ­νο ρεύμα της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας. Μπο­ρεί κι ένας εξω­τε­ρι­κός πα­ρα­τη­ρη­τής να δια­πι­στώ­σει ότι η αγα­νά­κτη­ση για την τα­πει­νω­τι­κή πα­ρά­δο­ση τεί­νει να απο­κτή­σει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά χιο­νο­στι­βά­δας, από κάτω μέχρι πάνω, έτσι που τί­πο­τα να μην είναι προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο και όλα - ακόμη και τα φαι­νο­με­νι­κά πιο απί­θα­να σε­νά­ρια - να είναι εν­δε­χό­με­να το αμέ­σως προ­σε­χές διά­στη­μα.

Πέρα από τους πλη­γω­μέ­νους, αλλά ρι­ζο­σπα­στι­κά ανή­συ­χους αν­θρώ­πους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υπάρ­χει η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ-ΜΑΡΣ και πολ­λοί αγω­νι­στές μέσα και γύρω από το ΚΚΕ, που έδω­σαν τον κα­λύ­τε­ρο εαυτό τους σε όλες τις μάχες του προη­γού­ο­με­νου δια­στή­μα­τος, με ου­σιώ­δη συμ­βο­λή στην επε­ξερ­γα­σία ενός εναλ­λα­κτι­κού προ­γράμ­μα­τος ανα­τρο­πής. Αλλά και ένας ολό­κλη­ρος κό­σμος, πέρα από κομ­μα­τι­κά κα­λού­πια και πε­ρι­χα­ρα­κώ­σεις. Τα­ξι­κές συν­δι­κα­λι­στι­κές κι­νή­σεις, αντι­φα­σι­στι­κές συ­σπει­ρώ­σεις, δη­μο­τι­κά και πε­ρι­φε­ρεια­κά σχή­μα­τα, πρω­το­βου­λί­ες κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης – ό,τι κα­λύ­τε­ρο έβγα­λε αυτή η πε­ντα­ε­τία των σκλη­ρών αγώ­νων και των πο­λύ­μορ­φων πρω­το­βου­λιών. Είναι οι επι­τρο­πές αγώνα και στή­ρι­ξης του ΟΧΙ, που πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται πα­νελ­λα­δι­κά, με την πρω­το­πο­ρια­κή συμ­με­το­χή μιας νέας γε­νιάς που ει­σέ­βα­λε ορ­μη­τι­κά στο προ­σκή­νιο και ωρί­μα­σε πο­λι­τι­κά μέσα σε λίγες μέρες όσο θα ωρί­μα­ζε σε κά­μπο­σα χρό­νια "ήσυ­χης" ζωής.

Ένας ολό­κλη­ρος κύ­κλος έκλει­σε ορι­στι­κά τη Δευ­τέ­ρα, 13 Ιου­λί­ου. Τώρα είναι μια και­νούρ­για μέρα, που μας καλεί σε μια και­νούρ­για προ­σπά­θεια. Ό,τι χά­θη­κε σε χρόνο, μπο­ρεί να κερ­δη­θεί σε γνώση και βού­λη­ση. Είναι στο χέρι μας, αρκεί να κι­νη­θού­με γρή­γο­ρα και απο­φα­σι­στι­κά, για ένα ευρύ, μα­χό­με­νο πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο της λαϊ­κής επι­βί­ω­σης, της υπε­ρά­σπι­σης της δη­μο­κρα­τί­ας και της εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας. Χωρίς με­γα­λο­στο­μί­ες και μι­κροη­γε­μο­νι­σμούς, αγκυ­λώ­σεις και ιδε­ο­λο­γι­σμούς, να δώ­σου­με έμπνευ­ση, πρό­γραμ­μα μάχης και προ­ο­πτι­κή νίκης σ’αυ­τό το πλατύ, λαϊκό «Κί­νη­μα της 5ης Ιου­λί­ου» που συ­γκί­νη­σε τον κόσμο όλο. Σ’αυ­τή την προ­σπά­θεια δεν πε­ρισ­σεύ­ει κα­νείς και πάνω σ’ αυτήν θα κρι­θού­με όλοι.